زنان نیمی از انسان‌های این کره خاکی هستند که نقش بسیار مهمی در جنبش‌ها، نهضت‌ها و انقلاب‌ها داشته‌اند. حساسیت نقش زنان برخاسته از عمق تأثیرگذاری آنان در تمامی عرصه‌های زندگی است. مطلب مهمی که بیش از هرگونه حقوق و مزایای اجتماعی، ارزشمند است و جزو تفاوت‌های اساسی نگاه اسلام و غرب به زن به شمار می‌آید، محوریت زن در پرورش نسل آینده و جامعه‌ساز بودن آن است؛ مساله‌ای که غرب با نادیده گرفتن آن، روز به روز بیشتر به سمت انحطاط و نابودی پیش می‌رود.
در واقع آنها ارزش زن را در کارهای اجرایی و مسئولیت‌های بیرون از خانه می‌دانند اما با این که در اسلام انجام بسیاری از کارهای اجرایی برای زنان جایز است ولی این امور به خودی خود مقام و ارزش به شمار نمی‌آید. اسلام با نگاه دقیق و همسو با فطرت زن بسیاری از مشاغل را برای زنان جایز دانسته و زن را در چارچوب خانه محدود نکرده اما با توجه به ارزش داشتن بنیان خانواده در رویکرد دینی، نقش مادری زنان از جایگاه و اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
غرب با شعارهای فریبنده فمینیستی و در قالب تساوی حقوق زن و مرد، بزرگترین ظلم و خیانت را در حق زن روا داشته است. اتفاق مهمی که از این شعارها برمی‌آید این است که مقام و ارزش والای زن و یا مادر بودن به دست فراموشی سپرده می‌شود و مدیریت خانواده و تربیت انسان‌ها و به تبع آن جامعه رو به نابودی کشیده می‌شود. در واقع نادیده گرفتن نقش واقعی زن مسأله‌ای است که غرب را را به اضمحلال کشانده است. مساله جدی‌تر اینجاست که صدای این شعار به کشورهای اسلامی هم رسیده اما باید با هوشیاری، نه تنها به این شعارها گوش فرا ندهیم بلکه با تکیه بر آموزه‌های اسلامی، الگوی واقعی زن و مقام و جایگاه حقیقی او را به کشورهای دیگر بشناسانیم.
در نگرش امام خمینی(ره)، معمار کبیر انقلاب اسلامی، هر چند زن حق حضور در تمامی امور را دارا می‌باشد اما مقام مادری دارای جایگاه ویژه‌ای است و به همین سبب مادری را بالاترین شغل، شغلی شریف، شغل معلمی، بالاتر از معلمی و شغل انبیا و انسان سازی می‌داند و به همین سبب مادر بودن و تربیت فرزندان را اصلی‌ترین وظیفه زن و جدا کردن فرزند را از مادر از عوامل انحطاط جامعه می‌داند.
«در طول این سلطنت، این‌ها کوشش کردند که مادران را از بچه‌ها جدا کنند، به مادرها تزریق کردند که بچه‌داری چیزی نیست، شما توی ادارات بیایید»، «این‌ها بچه‌های معصوم را جدا کردند از دامن مادران و بردند در پرورشگاه‌ها و جاهای دیگر و اشخاص اجنبی و غیر رحیم آنها را به تربیت فاسد تربیت می‌کردند»، «بچه‌ای که از مادرش جدا شد، پیش هر که باشد عقده پیدا می‌کند. عقده که پیدا کرد، مبدأ بسیاری از مفاسد می‌شود. بسیاری از قتل‌هایی که واقع می‌شود، از روی همین عقده‌هایی است که پیدا می‌شود» (موسوی خمینی، سیدروح الله، جایگاه زن در اندیشه امام خمینی(ره)، تهران، مؤسسة تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره)، چاپ چهارم، ص ۱۳۶)
در سایه فرهنگ اسلامی نقش زن در بسیاری از ابعاد مانند سنگر حجاب، تحصیل، کسب مهارت‌های گوناگون، تصدی مسؤولیت‌های مهم فرهنگی، اجتماعی و سیاسی ستودنی است. هم‌چنین، زنان و مادران مسلمان و انقلابی با تربیت صحیح فرزندان در شکل‌دهی فرهنگ و سازندگی آینده اسلامی سهیم هستند. امروزه با گسترش ارتباطات الکترونیک و رسوخ فضای مجازی در عرصه‌های مختلف، تغییر نگرش در سبک و نوع زندگی رشدی فراگیر داشته و لازم است این ابزار در مسیر اهداف متعالی انسانی به کارگیری شود تا جایگاه و نقش مادری در خانواده تقویت و نسل آینده را هدایتگری کند.
از جمله آرمان‌ها و آرزوهای زنان و مادران نسل قبل، فراگیری آموزش و حضور در عرصه‌های اجتماعی و علمی بوده است. از این‌رو در مقایسه با چند دهه پیش، استقبال عمومی خانواده‌ها و فرزندان به حضور در دانشگاه ها، مراکز فرهنگی و اجتماعی و مانند آن حاکی از این است که نسل گذشته با پی بردن به اشتباهات خود در جلوگیری کردن از تحصیل و آموزش به خصوص برای دختران و زنان، به این نتیجه رسیده که فراگیری علوم مختلف برای دختران و زنان منجر به بالندگی و ارتقاء فکری و فرهنگی نسل آینده می‌شود.
بر این اساس مهم‌ترین کارکرد و هدفی که می‌تواند حضور گسترده دختران در دانشگاه‌ها و مراکز علمی را توجیه کند، این است که مادرانی برای آینده تربیت می‌شوند که نگرش آنها در تربیت فرزتد و نسل، فرهیخته‌گی و توانمند بودن فرزندانشان است اما به نظر می‌رسد سمت و سوی این روند در حال حاضر بیشتر متوجه حضور زنان در جامعه بوده و در مقابل، توجه به وظایف اصلی زن یعنی مادری و همسری کم رنگ شده است.