فیلم آهو به کارگردانی هوشنگ گلمکانی، به سیر خودشناسی و معرفت، که خاستگاه عشق است می پردازد. آهو که نماد عشق است و اشاره به نقش اصلی داستان، با بازی سپیده آرمان دارد دختری پاک و معصوم را به تصویر می کشد که با مرور خاطرات معشوقه اش به نام فرهاد، سعی در زنده نگاه داشتن عشق گمشده خود دارد. این اشتغال ذهنی برای نقش اصلی قصه یعنی پروانه، او را دچار سردرگمی در هویت خویش کرده است که با انجام عادت ها و پیگیری علائق فرهاد، به جای او زندگی می کند تا یاد فرهاد را زنده کند و به اون جان بخشد. معشوق، در جان عاشق جاری است و به جای او نفس می کشد. با او یکی شده و او را زندگی می کند.
آهو وام گرفته از شعر و ادبیات، نقاشی، موسیقی و آثار فاخر سینمایی، مخاطب را به کاوش در مفاهیم و کشف معانی از نمادها سوق می دهد
آهو، صیاد را به دنبال خود می کشد که این شکارچیان عشق، در قالب دلداده های پروانه، در فیلم حضور می یابند و او را در شبکه ای از ارتباطات با سایر کاراکترها، با تیپ هایی متفاوت مواجه می کنند که توسط علی مصفا، رضا یزدانی و حامد کمیلی نقش آفرینی شده است.
به موجب این تعاملات، دیگر ابعاد شخصیتی پروانه شکوفا می شود. سپیده آرمان، با زبان بدن و حافظه حسی حرکتی خود در طول فیلمبرداری، به ثابت نگاه داشتن ریتم بازی، تداوم می بخشد که در نحوه قدم برداشتن و رفتار آرام او ناشی از اثرات جانبی دارو، نمایان می شود. پروانه افسرده نیست او به سوگ نشسته است. در افسردگی، قدرت خلق پایین آمده و بی لذتی در شخص غالب می شود که با رخوت و ملالی پایدار، بدون وجود انگیزه در فرد همراه است درحالی که پروانه با خلق کردن، مشغول جان بخشیدن به تکه چوب های بی جان است و با دوربین عکاسی به دل طبیعت می رود.
اینکه حدود سن نقش پروانه درست متناسب با حدود سن آرمان است نیز انتخاب هوشمندانه ای است و به بازی این بازیگر در نقش پذیری سکانس های پدر- دختری و مادر - دختری با بازی رضا کیانیان و سهیلا رضوی، کمک کرده است.
پروانه دختری با سواد و تحصیل کرده، مستقل و امیدوار است. او با هجرتش، آغازگر تغییر و پروانگی شد که در اندیشه فلسفی لایه های درونی اثر نهفته است. تحول، اصلی ترین ویژگی پروانگی است که موجب تغییر و رشد و رهایی خواهد شد. او که مانند آهویی خود را میان انبوه درختان جنگل و در پیله تنهایی محبوس کرده بود، با صبوری در گذار از چالش ها و جولان روزگار، به این پذیرش رسید که ملال روزگار اجتناب ناپذیر است و آزادی و پرواز در گرو رهایی از دلبستگی هاست. آهو وام گرفته از شعر و ادبیات، نقاشی، موسیقی و آثار فاخر سینمایی، مخاطب را به کاوش در مفاهیم و کشف معانی از نمادها سوق می دهد و علاقه مندان به سینمای معناگرا و مفهومی را در سینما درگیر می کند.