دکتر «حمید آریایی‌تبار» با بیان اینکه با افزایش سن، عضلات چشم که مسئول تغییر انحنای عدسی یا همان لنز چشم هستند، قدرت تطابقشان برای فاصله نزدیک کم می شود، به ایرنا افزود: همین امر موجب می شود که افراد به تدریج با افزایش سن نتوانند فواصل نزدیک را به خوبی ببینند.
وی با تاکید بر اینکه در افرادی که قبل از سن ۴۰ سالگی دوربین هستند، پیرچشمی زودتر بروز پیدا کرده و در افرادی که نزدیک‌بین باشند این اتفاق خیلی دیرتر رخ می‌دهد، گفت: در هر صورت تمام افراد به پیرچشمی مبتلا شده و از سن ۴۰ سالگی به بعد به تدریج نیازمند استفاده از عینک برای دیدن فواصل نزدیک خواهند شد.
این چشم‌پزشک با بیان اینکه پیرچشمی قابل پیشگیری نیست و استفاده از برخی داروها حتی ممکن است روند آن را تسریع کند، گفت: داروهایی که روی سیستم عصبی مرکزی اثرگذار باشند بر تسریع روند پیرچشمی موثرند که از جمله این داروها می‌توان به داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد اضطراب اشاره کرد و همچنین مصرف دارویی مانند آنتی هیستامین هم در تسریع روند پیرچشمی موثر است.
دکتر آریایی‌تبار خاطرنشان کرد: علاوه بر این، هرگونه بیماری سیستم عصبی مرکزی یا ضربه به مغز هم ممکن موجب تسریع روند پیرچشمی شود و در عین حال روند پیرچشمی تا حد مشخصی ادامه دارد در حالیکه برخی افراد نگرانند که پیرچشمی تا پایان عمر آنها ادامه داشته و نهایتا منجر به نابینایی شود، این عارضه روند مشخصی دارد و معمولا حد نهایت آن ضعیف کردن نزدیک بینی چشم تا حدود ۲.۵ تا سه نمره است.
وی افزود: در حال حاضر در خصوص درمان این عارضه داروهایی به فرد داده می شود که تحریک تطابق چشم را بهبود بخشیده و اگر فرد مشکلی چشمی خاصی نداشته باشد برای او تجویز می شود، اما استفاده از این داروها به معنای درمان قطعی نیست و با قطع دارو مجددا فرد نیازمند استفاده از عینک خواهد بود.