به گزارش ایرنا، جان ونابل در یادداشتی در این نشریه آمریکایی چنین نوشت:
"نیروی هوایی آمریکا در ماه سپتامبر در حالی ۷۶ امین سال تاسیس خود را جشن گرفت که در وضعیت بسیار بدی قرار گرفته است و به‌رغم پایین‌آمدن استانداردهای صلاحیت، نمی‌تواند نیروی کافی برای تکمیل رده‌های شغلی خود جذب کند. اندازه و قابلیت سرویس‌دهی هواپیماهای جنگی نیروی هوایی آمریکا به پایین‌ترین حد خود رسیده و آموزش‌های کوتاه‌مدت نیز موجب تضعیف آمادگی خلبانان آمریکایی شده است.
ناراحت‌کننده‌ترین موضوع این‌که، فرمانده‌های نیروی هوایی آمریکا دیگر هیچ علاقه‌ای به خروج از این وضعیت ندارند.
این نیرو که همواره فعال بود، در سال مالی جاری، ۱۱ درصد اهداف استخدامی خود را از دست داد و نیروهای ذخیره آن نیز تا ۳۰ درصد کاهش یافت. این در حالی است که به‌گفته رئیس دایره استخدام نیروی هوایی آمریکا چنانچه در سیاست‌های این نیرو برای اتخاذ استانداردهای پایین‌تر در مورد مصرف مواد مخدر، آمادگی‌های بدنی، سن و موارد مشابه تغییری صورت نگیرد این رقم‌ها بسیار فاجعه‌آمیزتر هم خواهد شد.
نیروی هوایی آمریکا از زمان تأسیس خود در سال ۱۹۴۷ تا پایان جنگ سرد سعی کرد برای راه اندازی و حفظ تیمی از استثنایی‌ترین هوانوردان خود در جهان اهمیت زیادی قائل باشد. معیار تامین نیرو برای دانشکده پرواز بر اساس عملکرد در طول فرآیند عضویت و تجربه پرواز قبلی بود و افراد با توانایی بالا را به دانشکده‌های آموزش خلبانی و پرواز می‌فرستاد. این غربالگری برای پیشرفت در هر مرحله از آموزش ادامه یافت. اما ابتکار عمل جدید برای بهبود تنوع‌نژادی در دهه ۲۰۲۰، فرآیند استخدام بر اساس لیاقت و کیفیت را به سخره گرفت. در سال ۲۰۲۱، تنها ۲۷ درصد از داوطلبان دانشکده پرواز به‌دلیل عملکردشان حذف شدند.
هر خلبان نیروی هوایی آمریکا از سال ۲۰۱۷ بدون در نظر گرفتن معیارهای قانونی یا اخلاقی به درجه سرگردی ارتقا یافت، به این معنی که حتی افرادی با توانایی‌های کم هم توانستند فارغ التحصیل شده و بخ مدارج بالاتر اتقاع یابند. استانداردهای جذب، آموزش و ارتقاء در این دانشکده ها در پایین‌ترین حد خود قرار گرفت. همین موضوع ادعای بزرگ توانایی نیروی هوایی آمریکا در اجرای ماموریت خود در زمان جنگ را در معرض خطر قرار داد.
در اوج جنگ سرد، نیروی هوایی دارای چهار هزار و ۴۶۸ جنگنده و ۳۳۱ هواپیمای بمب‌افکن بود. تقریباً از هر ۱۰ نفر هشت نفر توانایی انجام مأموریت را داشتند. امروزه فقط هزار و ۹۳۲ جنگنده و ۱۴۰ هواپیمای بمب‌افکن وجود دارد. در هر روز معین، از هر ۱۰ نفر تنها شش نیرو برای انجام ماموریت‌های جنگی مناسب تشخیص داده می شوند. متأسفانه، سطح آمادگی خلبانان انفرادی نیز تا حد بی‌سابقه‌ای کاهش یافته است.
در اوج جنگ سرد ساعت پرواز خلبانان جنگنده به‌طور متوسط بیش از ۲۰۰ ساعت در سال بود. در سال ۲۰۲۲، خلبانان جنگنده نیروی هوایی به‌طور متوسط تنها ۱۲۹ ساعت پرواز در سال انجام داده‌اند.
یکی از عواملی که موجب شده بود نیروی هوایی آمریکا در ۷۶ سال قبل نیز به یکی منزوی ترین نیروهای این کشور تبدیل شود این بود که ارتش امریکا علاقه چندانی به حفظ سلامت بازوی هوایی خود داشت.
به نظر می‌رسد تاریخ در حال تکرار است. نه تنها ارتش امریکا بلکه نیروهایی که وظیفه تسلط بر آسمان‌های این کشور را بر عهده دارند نیز دیگر علاقه خود به برتری هوایی را از دست داده اند."