امیر دلفانی درباره دغدغه‌ها و مشکلات تئاتر در گفت وگو با خبرنگار تئاتر ایرنا اظهار داشت: وضعیت تئاتر ما به گونه‌ای است که از یک سو خودمان تئاتر را یک مساله بزرگ و ارزشمند می‌بینیم، از سوی دیگر برای درصد زیادی از افراد جامعه و برخی مسئولانی که به مسائل فرهنگی آگاهی زیادی ندارند، یک چیز سطحی و معمولی است.
کمیت تئاتر در کشور رو به افزایش است اما این که کیفیت آثار پایین آمده قابل چشم پوشی نیستوی افزود: مسئولان حوزه هنرهای نمایشی هر چقدر تلاش می‌کنند بودجه بیشتر و حال بهتری برای تئاتر اتفاق بیفتد احتمالا مورد توجه مدیران قرار نمی‌گیرد، چرا که مشکل و مساله در جامعه آنقدر زیاد است که مشکلات تئاتری در انتهای تمامی مسائل هم قرار نمی‌گیرد و کسی به آن توجه نمی‌کند.
دلفانی گفت: از سوی دیگر باید از خود سوال کنیم که چرا تئاتر هنوز در سبد کالای فرهنگی مردم قرار نگرفته است؟ تئاتری‌ها ضعیف عمل کرده‌اند یا مسئولان؟ صادقانه ببینیم عدم تعامل بین این دو علت اصلی عدم اقبال این هنر با پیشینه است. کمیت تئاتر در کشور رو به افزایش است اما این که کیفیت آثار پایین آمده قابل چشم پوشی نیست. باید گفت دیگر از آن تئاتر مجذوب کننده دهه های ۸۰ و حتی ۹۰ خبری نیست.
تئاتری‌های نسل حاضر صبر نسل های قبل را ندارند
دلفانی درباره دلایل کم شدن کیفیت کارهای نمایشی افزود: متاسفانه جوانان و نوجوانان و هنرجویان تئاتر صبری که نسل‌های گذشته داشتند را ندارند و دوست دارند در سریعترین زمان ممکن بازیگری و کارگردانی کنند. احساس می‌کنند اگر به عنوان عوامل در کنار گروه تئاتری باشند زمان خود را تلف کرده‌اند.
نویسنده و کارگردان نمایش هالووین افزود: البته شاید با توجه به پیشرفت زمان و امکانات و مهم بودن زمان در عصر حاضر این نگاه بیراه هم نباشد اما یکی از دلایل بی‌کیفیت بودن کارها همین می‌شود. با احترام به جوانانی که بعضاً نابغه هستند اما برخی فکر می‌کنند بدون تکمیل سواد هنری و... مانند خم رنگرزی باید تار و پودها را داخل خم بیاندازند تا در کسری از زمان رنگ شود.
در معمولی‌ترین شکل ممکن هر کار تئاتری شاید حدود ۴۰۰ میلیون تومان هزینه به دنبال داشته باشددلفانی ادامه داد: سال‌های گذشته که در نزد استادان بزرگ تئاتر شاگردی می‌کردم و همچنان به تلمذ ادامه می دهم شاهد بودیم که چند ماه تمرین می‌کردند تا اثر ارزشمندی را روی صحنه ببرند اما اکنون مساله مهم این شده که در بین این همه گرفتاری چقدر خرج کنیم و چقدر بازگشت مالی داشته باشد.
به گفته نویسنده و کارگردان بین یه عالمه ماهی، در معمولی‌ترین شکل ممکن هر کار تئاتری شاید حدود ۴۰۰ میلیون تومان هزینه به دنبال داشته باشد. این در شرایطی است که کار ربطی به پروداکشن بزرگ هم نداشته باشد. البته آنهایی که تئاتر شبانه کار می‌کنند چون به اجرای طولانی مدت فکر می‌کنند و گروه‌هایی هستند که چند سال است روی صحنه هستند و مخاطبان کارهایشان را تماشا می کنند، در صورت موفقیت برای بازتولید کار دوباره نیاز به ساخت دکور و پرداخت خیلی از هزینه ها ندارند. اما آیا این شرایط برای تمام ظرفیت موجود برابر است؟
دلفانی گفت: نوع، گونه و ژانرهای تئاتر در هزینه تولید تفاوت زیادی ندارند، برای سالن تئاتر، دکور، متریال و بازیگرها باید هزینه شود.
کمپانی‌هایی برای ساخت آثار نمایشی ایجاد شوند
وی ادامه داد: اگر کمپانی‌هایی برای ساخت آثار نمایشی ایجاد شوند با ساز و کار درست و جذب اسپانسر و کمک‌های دولتی و شهرداری که در سراسر دنیا مرسوم است باعث می‌شوند که مردم صندلی‌های سالن‌ها را پر کنند.
تهیه کنندگی در تئاتر به تعریف درستی نرسیده است. باید این مسئله مشخص شود که تهیه کنندگی با سرمایه گذاری متفاوت استدلفانی گفت: تهیه کنندگی در تئاتر به تعریف درستی نرسیده است. باید این مسئله مشخص شود که تهیه کنندگی با سرمایه گذاری متفاوت است. تهیه کننده تئاتر هم در وهله اول به این فکر می‌کند که آیا سرمایه برمی‌گردد یا خیر، اما از آنجایی که برای کمپانی‌هایی از این دست بازگشت پول مهم است مطمئنا ساز و کارهای بازگشت مالی را هم تدبیر می‌کنند. در این صورت کارگردان دیگر درگیر پرداخت هزینه‌ها و حواشی کار نمی‌شود و فقط به تولید کار درست فکر می‌کند.
بازیگر فیلم سرو زیر آب با اشاره به شکایات و گلایه‌های زیاد گروه‌های تئاتری از حواشی تولید آثار نمایشی اعم از هزینه و... افزود: تئاتری‌ها درآمد زیاد و ارزش افزوده‌ای ندارند و در زندگی اکثر تئاتری‌ها شغل اولشان کار کردن در اسنپ (رانندگی) است و بعد از ظهرها برای تئاتر وقت می‌گذارند به خاطر همین با این ذهن پر مشغله گاهی می بینیم که کیفیت کارها هم بالا نیست.
این کارگردان تئاتر که در زمان حاضر مدیریت تولید آثار نمایشی را عهده دار است، در عین حال گفت: یکی دیگر از مسائل پایین بودن کیفیت آثار نمایشی و عدم پرداخت به متون نمایشی درست است چون متن شاکله اصلی تئاتر را تشکیل می‌دهد. باید آگاهی داشته باشیم به سواد دراماتیک و سواد متنی و این که نویسنده در کنار گروه شروع به تولید کند.