به گزارش خبرنگار ایرنا -ادب یکی از آیات و انعام الهی است که برای حفظ حرمت و کرامت انسان در وجود بندگان به ودیعت نهاده شده و ارزانی داشته شده است.
این خیر مطلق، ابزاری ارزشمند و افتخارآفرین است که با همگرایی تعقل و تفکر، آدم را از هر گونه لغزش و آسیب مصون داشته و آن را از آماج تهدید و تاراج و تخاصم و تهاجم نگه می‌دارد.
ادب ثمره انسانیت و مولود معرفت است که باعث جذب خیرات و سعادت در ابعاد مختلف برای رشد آدم و زدودن خطرات و مضرات از مسیر و معابر افراد و اجتماع محسوب می‌شود.
این اکسیر آرمانی بعنوان انوار هدایت الهی در کُنه وجود موجودات عالم قرار دارد و در مواضع متعدد در مقابل معبود خویش آن را ادا می‌کنند.
این ذخیره معنوی در بعد فردی و جمعی همراه و نگهبان مطمئنی است که کاروان بشریت را به صراط صداقت و ساحل ثواب و نور نجات هدایت کرده و ضمن جلب رضای خالق کردگار، اهداف، آینده و آرمان‌های مطلوب را نیز در دسترس قرار می‌دهد.
اعجاز ادب و شعور شرعی و اکرام الهی، خیل کائنات و سیل مکاشفات عرشی را نیز با شان و شاکله انسان همراه می‌کند و عارضه بی ادبی، عذاب آسمان و ضایعه زمین و زهر زمان را نصیب اهل عالم خواهد کرد.
عارف عشق آفرین و نابغه نستوه دوران "مولانا" می‌فرمایند:
از خدا جوییم تو فیق ادب
بی ادب محروم گشت از لطف رب
بی ادب تنها نه خود را داشت بد
بلکه آتش در همه آ فاق زد.
متاسفانه درد بی" ادبی " جامعه جهانی و فضای مجازی را فرا گرفته و در ساحت فردی و بعد خانوادگی و گستره ملی خوان و نان همه را با کساد و کسالت مفرط مواجه کرده است.
ادب در مقابل عظمت خدا (پرستش خالق)، ادب در برابر اولیاء و اوصیای عظام، تکریم پدر و مادر، حفظ حرمت معلمان و استادان، مراعات مقام بزرگان، رعایت منزلت نیک اندیشان، اجرای درست قانون، رعایت هنجارهای اجتماعی و شکر نعمات و داشته‌های طبیعی و تکوینی همه مایه خشنودی خدا و تزاید برکات و عدم توجه به آنها نیز زمینه‌ساز غضب پروردگار و از کف رفتن این مزیت‌های عمومی است.
"شکر نعمت، نعمتت افزود کند
کفر نعمت از کفت بیرون کند"
شوربختانه برخلاف شان انسانی و شریعت الهی، بی احترامی و عدول عمدی از ادب در بخش‌هایی از جامعه بعنوان ارزش کاذب، نمود یافته و به ناحق کلاس، کرامت، دانش و دانندگی تلقی می‌شود و نقض همین قرارداد اجتماعی خیلی از خصوصیات ذاتی، خصلت‌های خوب جمعی، رحمت‌های رحمانی و مائده‌های آسمانی را زایل کرده و ما را ( حقیقی و حقوقی) در معرض آزار و آسیب‌های ناشناخته و درمان ناپذیر قرار داده است.
ما ایرانیان از پیشینه قابل تقدیری برخورداریم، باید تلاش کنیم که الگویی سالم و سازنده برای جهانیان باشیم، اما شوربختانه برخی بیشتر در فضای مجازی با قربانی کردن واژه "ادب" و عبور از مناسبات احساس و عاطفه، اخلاق و احسان، تکریم و تربیت، نجابت و نوعدوستی و رحمت و رفاقت در عرصه عمل از امت‌های دیگر( حتی بی مکتبانِ فاقد مذهب) نیز عقب افتاده و در برهوت سوزانِ سرگردانی گرفتار شده اند.
آری؛ در غیبت ادب و عشق و عاطفه، دیگر والدین رفیق شفیق فرزندان خود نیستند، نوش داروی نیکی درمانگر دردها نیست، بنی آدم اعضای یکدیگر نبوده و انگار که در آفرینش نیز ز چند گوهرند، اصل مشاوره مُرده و همه بجای دانه دوستی برای همدیگر دام دشمنی بپا می‌کنند.
خدایا؛ حلقه مفقوده مهر، مصاحبت، ادب و ارادت را در بین اهل عالم عموما و ما ایرانیان متمدن خصوصا برجا، برپا و مستحکم و متداول بگردان.
چنین باد.