به گزارش حوزه سیاست خارجی ایرنا؛ به مناسبت روز جهانی حقوق بشر، مجمع شهرداران آسیایی میزبان نشستی تخصصی در دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران بود.
این همایش امروز با عنوان «حقوق بشر در جهان، ایران و شهر» برگزار شد. در این نشست طی سه پنل تخصصی مهمترین چالشهای حقوق بشر در سطح بین المللی، ملی و شهری مورد بررسی قرار گرفت.
سعیدرضا عاملی رئیس دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران، اشتفان پریزنر هماهنگ‌کننده مقیم سازمان ملل متحد در ایران و سفیر کره جنوبی در ایران از مهمترین سخنرانان این نشست بودند.
۱۳۰ کارمند سازمان ملل در حال تلاش برای کمک به مردم غزه کشته شدند
اشتفان پریزنر هماهنگ کننده مقیم سازمان ملل متحد در تهران در این نشست تخصصی به بررسی حقوق بشر در شهر و حقوق شهروندی معلولان پرداخت. این مقام سازمان ملل همچنین با اشاره به وقایع غزه نیز گفت: موضع دبیر کل سازمان ملل و دبیر کل، پایان فوری خشونت، آزادی سریع و بدون قید و شرط همه اسرای باقیمانده، توقف استفاده از سلاح‌های انفجاری با اثرات منطقه‌ای وسیع بر مناطق پرجمعیت باشد؛ به طوری که بتوان به کمک های بشردوستانه متناسب با نیازهای شدید و دسترسی سریع و بدون مانع دست یافت.
پرینزر ادامه داد: من می‌توانم به شما اطمینان دهم که به عنوان یک کارمند سازمان ملل دیدن این وضعیت بسیار دردناک است. البته من برای همه غیرنظامیان کشته شده و همچنین بیش از ۱۳۰ نفر از همکارانم که قبلا کشته شده‌اند سوگوار هستم. ۱۳۰ کارمند سازمان ملل نیز در حال خدمت و تلاش برای کمک به مردم غزه کشته شده اند.
تجربه کره ای ها از پروژه حمل و نقل
سفیر کره جنوبی در ایران آخرین سخنران همایش «حقوق بشر در جهان، ایران و شهر» بود. یون کانگ هیون، وقت سخنرانی خود را به توضیح رابطه حقوق بشر و حمل ونقل اختصاص داد.
سفیر کره جنوبی با بیان اینکه برگزارکنندگان از من خواستند تا تجربه کره ای ها از پروژه حمل و نقل را به نمایش بگذارم اظهار کرد: بحث در مورد روابط اصلی بین حمل و نقل و حقوق بشر، به ویژه مردم محروم، بدعت نیست. چنانچه چند مجمع بین‌المللی، از جمله سازمان ملل متحد، قبلاً درباره این موضوعات خاص، روابط بین حمل و نقل و حقوق بشر، بحث‌های غنی داشته‌اند.
این دیپلمات کره ای افزود: در رابطه با حقوق بشر، جامعه بین المللی دارای دو سند حقوقی بسیار مهم است. اولین میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است و میثاق بین‌المللی دیگری درباره حقوق مدنی و سیاسی است.
سفیر کره در ایران توضیح داد: من پروژه حمل و نقل کره را به سه جهت گیری سیاستی تقسیم می‌کنم که اولین جهت پایداری و دسترسی است و آخرین مورد فراگیر بودن است.
یون کانگ هیون ادامه داد: در اوایل دهه ۲۰۰۰، علیرغم دهه ها سرمایه گذاری قابل توجه در آزادراه ها و بزرگراه های شهری، شهر سئول بسیار شلوغ بود و سرمایه گذاری و توسعه زیرساخت ها در کره ناکافی بود. با لزوم تغییر الگوی تحرک ما به سمت حمل و نقل عمومی، دولت کره از سیستم‌های حمل‌ونقل هوشمند استقبال کرد و مجموعه‌ای از اقدامات سیاستی را برای کاهش وابستگی به خودروهای شخصی و در عین حال ترویج حمل‌ونقل عمومی اجرا کرد.
وی با اشاره به اینکه در کره و شهر سئول، خطوط منحصر به فرد اتوبوس و همچنین خطوط مترو برای اتصال تمام نقاط پایتخت داریم افزود: درسئول، ناوگانی متشکل از ۷۴۰۰ اتوبوس در ۳۷۸ جاده تردد می کنند که روزانه حدود ۴ میلیون مسافر را جابجا می کنند و همچنین در شبکه مترو، ۲۳ خط و ۶۲۴ ایستگاه داریم که روزانه بیش از ۵ میلیون شهروند را در خود جای می دهند.
سفیر کره تصریح کرد: بنابراین در کره و در شهر سئول، خطوط مترو مانند تار عنکبوت را داریم، شما می توانید به هر گوشه از کلان شهر ما برسید و همچنین به طور قابل توجهی، همه این حالت های حمل و نقل متنوع، خواه اتوبوس یا خطوط مترو یا چیزی شبیه به آن، در یک سیستم کرایه واحد ادغام شده است. این سیستم بر اساس مجموع مسافت طی شده، صرف نظر از نوع حمل و نقل انتخابی، هزینه ای را از مسافران دریافت می کند. این بدان معناست که شهروندان ضمن استفاده از کارت هوشمند ساده می توانند بین اتوبوس و خطوط مترو بدون پرداخت هزینه اضافی تردد کنند.
یون کانگ هیون سپس با اشاره به عنصر دوم یعنی دسترسی بیان کرد: توسعه یک شبکه حمل و نقل بسیار پایدار برای خدمات رسانی به شهری با ۹ میلیون نفر یک چالش بسیار بزرگ است. ما شبیه به تهران که از کرج یا قزوین روزانه به آن رفت و آمد می کنند، در حومه کلان شهر سئول، شهرهای اقماری زیادی داریم. اگر این همه جمعیت شهرهای اقماری را جمع کنید، این کلان شهرها بیش از ۲۰ یا ۲۳ میلیون می شود.
این دیپلمات کره ای ادامه داد: با ادامه افزایش قیمت مسکن در سئول، تعداد فزاینده‌ای از افراد، اقامت در حومه شهر را انتخاب می‌کنند و به پایتخت رفت و آمد می‌کنند. هر روز افراد زیادی هستند که باید به و از پایتخت رفت و آمد کنند. من خودم شهروند شهر سئول نیستم و در حومه سئول زندگی می کنم و هر روز باید به وزارت امور خارجه که در مرکز شهر قرار دارد، رفت و آمد داشته باشم. بنابراین این واقعیت در کره است.
وی افزود: این تغییر در ترجیحات زندگی باعث افزایش تقاضا برای سیستم های حمل و نقلی شده است که سئول و مناطق شهری را به هم متصل می کنند. ما باید کلان شهر سئول و شهرهای اقماری را به هم وصل کنیم. برای رفع این نیاز رو به رشد، دولت من تمرکز خود را به سمت GTX معطوف کرده است. GTX مخفف Great Train Express است. این قطار زیرزمینی بسیار سریعی است که سه برابر سریع‌تر از خطوط معمولی مترو است.
این قطار سریع السیر زیرزمینی، قرار است در سال آینده به وضعیت عملیاتی برسد. بنابراین انتظار می‌رود این خط خاص برای دوره جدیدی از رفت‌وآمدهای سی دقیقه‌ای بهینه‌سازی شود و شهر را در عرض نیم ساعت از هر نقطه در کلان‌شهرها در دسترس قرار دهد. این هدف ماست.
سفیر کره در ایران با اشاره به فراگیر بودن به عنوان عنصر سوم پروژه حمل ونقل در کره جنوبی گفت: علیرغم وجود این سیستم‌های حمل‌ونقل، دسترسی در میان گروه‌های اجتماعی در مناطق شهری ناهموار باقی مانده است. برای پرداختن به این موضوع، دولت کره سیستم عادلانه ترجیحی را برای گروه‌های آسیب‌پذیر مانند سالمندان و معلولان با امکانات ارائه شده تعریف کرده است.
حقوق بشر در سطح جهانی نیازمند آزادسازی حقوق بشر از گفتمان های سلطه است
گفتنی است سعیدرضا عاملی، به عنوان اولین سخنران همایش «حقوق بشر در جهان، ایران و شهر» گفت: گفتمانی که امروز حق را به عنوان یک امر نسبی تعریف می‌کند حقوق بشر آمریکایی است. رئیس دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران با اشاره به اینکه حقوق بشر آمریکایی ناظر بر رعایت حقوق همه جوامع نیست و یک رویه استثناگرایانه در مواجهه با حقوق بشر دارد بیان کرد: آمریکا از این طریق خود را از ضوابط استثنا می‌کند.
عضو شورای‌عالی انقلاب فرهنگی افزود: آمریکایی ها از این رو، آغاز جنگ‌ها و حمایت از آن را برای خودشان لازم دانسته و استفاده از مکانیزم تحریم را که باعث تضییع حقوق مردم می‌شود، برای خودشان جایز می‌دانند.
عاملی همچنین با تاکید بر اینکه امروز حقوق بشر در سطح جهانی نیازمند آزادسازی حقوق بشر از گفتمان های سلطه است تصریح کرد: این امر نیاز به گفتمانی صادق دارد که حقوق بشر را به صورت نسبی تعریف نکند. نظام حقوق بشری نباید آمریکایی باشد و باید قواعد و ضوابط را برای همه رعایت کند و استثناگرایانه نباشد.