تصویر و تصوری که گردشگران خارجی از ژاپن دارند، کشوری جزیره‌ای و پرزلزله اما کاملا مدرن، به جز توکیو نماد شهری مدرن یا هیروشیما و ناکازاکی و آن بمب‌های اتمی، خارجی‌ها از ژاپن شهرهایی پر از جمعیت، خیابان‌هایی با متروهای تندرو و با شکوفه‌های گیلاس را تصور می‌کنند، اما آنچه می‌توان از ژاپن حتی پیشرفته با خیابان‌های شیک و تمیز در خاطر ثبت کرد، حفظ شهرها، میراث‌فرهنگی و تاریخی با ظواهر سنتی و فرم معماری خاص است، شهرهایی تاریخی که بسیاری از نمادهای خود از معماری تا آیین‌های خود را بازسازی و همچنان حفظ کرده است؛ یکی از این شهرها کاواگوئه است.
کاواگوئه(Kawagoe) جاذبه‌های گردشگری متنوعی دارد که معروف‌ترین آنها معبد کیتِین، منطقه انبار کالا، کاخ گوتن، خیابانی معروف به آب نبات و موزه شهر کاواگوئه است؛ شهرت کاواگوئه به خاطر بسیاری از ساختمان‌های سنتی است که به آن لقب کوئِدو به معنای واقعی کلمه ادو کوچک داده‌اند. این منطقه با دیدنی‌های فراوان، فروشگاه‌های سنتی و رویدادهای فصلی پرطرفدار، منطقه‌ای است که آخر هفته‌ها حیاتی دوباره پیدا می‌کند که آن را به مقصد سفر یک روزه فوق‌العاده در قلب توکیو تبدیل می‌کند.
کاواگوئه در جنوب غربی سایتاما (شمال توکیو) واقع شده و کمتر از یک ساعت تا ایستگاه‌های اصلی توکیو با قطار سریع‌السیر فاصله دارد. خیابان اصلی آن با ردیف ساختمان‌های کورازوکوری (ساختمان‌هایی به سبک انباری با دیوارهای سفالی) فضایی را ایجاد کرده که یادآور یک شهر قدیمی از دوره اِدو (۱۶۰۳-۱۸۶۷) است و به بیننده این امکان را می‌دهد که خیابان های قرون گذشته را تصور کند، به این ترتیب کاواگوئه به ادوی کوچک معروف شد.
در طول دوره ادو، کاواگوئه به عنوان تامین‌کننده کالا به توکیو (که آن زمان اِدو نام داشت) رونق یافت. از آنجایی که کاواگوئه شهری مهم از جهت اهداف تجاری و استراتژیک برای پایتخت محسوب می‌شد، شوگون برخی از وفادارترین مردان خود را به عنوان اربابان قلعه کاواگوئه منصوب کرد. در طول سال‌ها این شهر جنبه‌های بسیاری از فرهنگ و معماری اِدو را به ارث برد.
معبد کیتِین
چندین معبد و زیارتگاه زیبا در کاواگوئه وجود دارد که ارزش بازدید دارد. مهمترین آنها معبد کیتِین کاواگوئه است که حدود ۱۲۰۰ سال پیش ساخته شده است. کیتِین معبد اصلی فرقه تِندای در منطقه کانتو است. در میان تالارهای آن تنها ساختمان‌های کاخ که از قلعه سابق اِدو باقی مانده، وجود دارد. در اصل کیتِین بخشی از یک مجموعه سه معبدی بود که در سال ۸۳۰ میلادی ساخته شده بود. این معبد در اواخر قرن ۱۷ تحت رهبری تِنکای به معبد اصلی تبدیل شد. تِنکای شخصیتی خارق‌العاده داشت به طوری که با سه شوگون اول قفقاز دوره ادو دوستی قابل اعتمادی ایجاد کرد.
در سال ۱۶۳۸ میلادی آتش‌سوزی بیشتر معبد کیتین را نابود کرد. برای کمک به بازسازی آن، لِمیتسو سومین شوگون توکوگاوا دستور داد چندین ساختمان کاخ را از قلعه اِدو به کاواگوئه منتقل کنند. امروزه اینها تنها ساختمان‌های باقی مانده از قلعه اِدو هستند؛ زیرا توکیو در طول زلزله بزرگ کانتو در سال ۱۹۲۳ و سپس در جنگ جهانی دوم آسیب دید.
اعتقاد بر این است که یکی از اتاق‌ها که سقفی گلدار دارد و با مجموعه‌ای از زره‌های متداول تزئین شده، محل تولد لمیتسو است. یکی دیگر از نکات برجسته بازدید از کیتین مجسمه‌های گوهیاکو راکان است. این مجموعه شامل ۵۴۰ مجسمه سنگی از شاگردان بوداست که هرکدام حالت چهره خاص خود را دارند. هیچ دو مجسمه‌ای دقیقا شبیه هم نیست و طبق باورهای رایج مجسمه‌ای وجود دارد که شبیه هرکسی است که از معبد بازدید می‌کند.
گشت و گذار در میان مجسمه‌هایی که فرصت‌های مناسبی برای عکاسی فراهم می‌آورند، جالب است. آنها در یک حیاط کوچک مجزا در محوطه معبد قرار دارند. پس از مرگ اولین شوگون توکوگاوا یعنی لیاسو در سانپو، بقایای شیزوکائوکای کنونی به نیک‌کو منتقل شد. سه زیارتگاه مهم معابد توشوگو در ژاپن به ترتیب در شیزوئوکا، کاواگوئه و نیک کو قرار دارد.
منطقه انبار کالا
منطقه انبار کاواگوئه، صحنه‌ای نوستالژیک از دوره اِدو(۱۶۰۳-۱۸۶۷) ارائه می کند. کلمه kura در زبان ژاپنی به معنای انبار است و Kurazukuri ساختمان‌های دو طبقه انبارمانند با دیوارهای سفالی است که به سبک معماری دوره اِدو ساخته شده‌اند. این ساختمان‌ها یادگار دورانی است که کاواگوئه مرکز بزرگ حمل و نقل و تجارت محسوب می شد.
در زمان‌های قدیم، کاواگوئه یک شهر تجاری مهم بود که برای اِدو(توکیوی امروزی) کالا تامین می‌کرد. به لطف تجارت پررونق، بسیاری از بازرگانان به قدری ثروتمند شدند که نه تنها انبارها بلکه فروشگاه‌های خود در سایر شهرها را نیز به سبک کورازوکوری ساختند.
برخی ساختمان‌ها تا به امروز وجود دارند. بیشتر مغازه‌ها و رستوران‌ها در امتداد خیابان اصلی کورازوکوری که چندصد متر طول دارند، یافت می‌شوند. با این حال ترافیک سنگین خودروها در امتداد خیابان، بسیاری از فضای تاریخی را از بین می‌برد و رهگذران را به پیاده‌روهای باریک محدود می‌کند.
در گذشته شهرهای ژاپن منحصرا از ساختمان‌های چوبی تشکیل شده بود که آنها را در برابر آتش آسیب‌پذیر می‌کرد. سازه کورازوکوری هم برای نسوز ساختن سازه و هم برای ایمن سازی آن در برابر عوامل نفوذ استفاده می‌شد. ساخت آنها بسیار گران بود زیرا سازه آنها شامل دیوارهای ضخیم متشکل از چند لایه بود. به لطف تجارت پر رونق با اِدو، کسب و کار بازرگانان کاواگوئه رونق گرفت و بسیاری از بازرگانان با ساختن سازه ای باظاهر زیبا تا حد توان شان ثروت خود را به نمایش می گذاشتند.
تنها در فاصله کوتاهی از خیابان اصلی، برج ناقوس به عنوان نشان اختصاصی و نماد کاواگوئه قرار دارد. چهار بار در روز در ساعات ۱۸ و ۱۵و ۱۲ و۶ زنگ می زند. این برج در سال ۱۹۸۴ پس از آتش سوزی بزرگ کاواگوئه در سال ۱۸۹۳ که ساختار قبلی را ویران کرد، بازسازی شد.
یکی از خانه هایی که برای بازدید عموم باز است، موزه کورازوکوری می باشد(در حال حاضر به دلیل بازسازی بسته است). این موزه در جایی قرار دارد که قبلا یک مغازه عمده فروشی تنباکو بوده است. بازدیدکنندگان می توانند از جلوی فروشگاه دید کامل تری نسبت به نمای ساختمان داشته باشند. برخی آثار نمایشی شامل ماشین های سنتی ای است که در گذشته استفاده می شد. موزه در امتداد خیابان اصلی واقع شده است.
تا خیابان کاشیا یوکوچو یک دقیقه پیاده‌روی است. اینجا یک مکان فوق‌العاده برای امتحان کردن برخی شیرینی‌های سنتی ژاپنی است؛ در حالی که فضای دهه‌های گذشته را تجربه می‌کنید. خیابان تایشو-رومن که پس از دوره تایشو(۱۹۱۲-۱۹۲۶) نامگذاری شده در میان ایستگاه هُن-کاواگوئه و منطقه انبار کالا واقع شده است.
جشنواره کاواگوئه بیشتر از ۳۶۰ سال پیش آغاز شده است. هر ساله به مدت دو روز در سومین هفته اکتبر در منطقه انبار کالا برگزار می‌شود. این جشنواره در نزدیکی معبد هیکاوا است و شامل رژه شناورهای بلند تزئین شده در خیابان های شهر است، برای کسانی که دوست دارند درکی از جشنواره داشته باشند اما در آن زمان نمی توانند از کاواگوئه بازدید کنند دیدن موزه جشنواره کاواگوئه به طور اجمالی این تجربه را برایشان فراهم می کند.
قلعه کاواگوئه
هونمارو گوتن به معنای کاخی در درونی ترین دایره دفاعی تنها ساختمان باقی مانده از قلعه کاواگوئه سابق است. این ساختمان کاخ است که به عنوان اقامتگاه دفتر لُرد ایفای نقش می‌کند. قلعه در ابتدای سال ۱۴۵۷ ساخته شد. زمانی که توکوگاوا لیاسو فرمانروایی آن را به دست گرفت. به دلیل اهمیت کاواگوئه به عنوان یک شهر تجاری و یک نقطه استراتژیک دفاعی در شمال پایتخت، یک رعیت وفادار را به عنوان ارباب آن منصوب کرد.
در طول دوره اِدو،۲۱ لُرد مختلف که همگی از متحدان نزدیک شوگون توکاگاوا بودند، در قلعه کاواگوئه سکونت داشتند. بنای امروزی در سال ۱۸۴۸ اندکی قبل از پایان عصر فئودالی به قلعه اضافه شد. این بنا دارای اتاق‌های بزرگ تاتامی، باغ و تصاویر دل انگیزی است که به نمایش گذاشته شده است. بازدیدکنندگان می‌توانند با ۳ مدل یک فئودال و دست نشانده های وی، بنشینند و تصور کنند که برپایی یک جلسه در آن اتاق چگونه بوده است!
خیابان کوچک آبنبات
خیابانی مملو از فروشگاه است که در آن آبنبات‌های سنتی ژاپنی به روش قدیمی درست می‌شوند. این خیابان مناسب خرید انواع آبنبات و شیرینی است و در مجاورت منطقه انبار کالا می باشد. در این خیابان فروشگاه های کیک و شیرینی به ردیف قرار گرفته است و علت نامگذاری خیابان هم این موضوع است.
انواع آبنبات، کِراکر برنج، کارنیتو (با روکش شکر و کوکی سرخ شده)، بستنی، کیک خمیر لوبیا قرمز، سیب زمینی های شیرین از جمله خوراکی های موجود در این خیابان است. همچنین اسباب بازی های کوچک و اکسسوری‌هایی وجود دارد که می‌تواند سوغاتی‌هایی خوب برای بردن به خانه باشد.
بلافاصله پس از زلزله بزرگ سال۱۹۲۳؛ توکیو در فراهم‌آوری شیرینی ژاپنی با کمبود زیادی مواجه شد! در نتیجه سفارشات به فروشگاه های شیرینی در کاشیا یوکوچو افزایش یافت. در مقطعی در اوایل دوره شووا، بیش از ۷۰ فروشگاه از این دست وجود داشت. این روزها چیزی بیش از ۲۰ مورد باقی مانده که لحظات خوبی برای مشتریان خود فراهم می کند. خیابان آب نبات مکانی فوق العاده برای امتحان شیرینی‌های سنتی ژاپنی است و در عین حال فضای نوستالژیک دهه‌های گذشته را می‌توان تجربه کرد.
موزه شهر کاواگوئه
موزه شهر بازدیدکنندگان را با تاریخ و فرهنگ کاواگوئه آشنا می‌کند. این موزه آثاری نمایشی از دوران باستان تا دوران مدرن را در خود جای داده است. از طریق بقایای حفاری شده، مصنوعات حفظ شده، مدل‌ها و ماکت‌ها در اندازه واقعی، بازدیدکنندگان می‌توانند در زمان سفر کنند و از تغییرات شهر مطلع شوند.
موزه‌ها روش ساخت کورازوکوری را با یک مدل بزرگ توضیح می‌دهند و لایه‌های مختلف دیوار انبارها را آشکار می‌سازند. مدل‌های دیگر شامل یک نقشه جغرافیایی از شهر قلعه سابق است که نشان می‌دهد چگونه کاواگوئه در طول زمان شکل گرفته است. از حدود قرن هفدهم روابط میان کاواگوئه و اِدو(توکیوی امروزی) رو به عمیق تر شدن رفت و بسیاری از میراث فرهنگی کاواگوئه تحت تاثیر فرهنگ اِدو قرار گرفت.
موزه هنر شهر دقیقا در کنار موزه شهر کاواگوئه واقع شده است. این نمایشگاه عمدتا آثار هنرمندان شهر یا آثاری مرتبط با آن را به نمایش می گذارد. اکثر مجموعه‌های دائمی به نمایش گذاشته شده آثار هنری معاصر هستند؛ اما این موزه حدودا چهار بار در سال نمایشگاه‌های ویژه‌ای برگزار می‌کند که سبک‌های مختلف هنر را در مقاطع گوناگون زمانی به نمایش می‌گذارد.