به گزارش ایرنا "مصطفی رحماندوست" روز چهارشنبه در جمع فرهیختگان فرهنگ و ادب یزد در سرای آذریزدی، افزود: هر نامی را برای ادبیات کودک می آوریم، اسم آذریزدی ناخودآگاه بر زبان جاری می شود، دیدار اول من با ایشان به اولین سمینار ادبیات کودک در تهران بازمی‌گردد که در آن مراسم خیلی سخت قبول کرد افتتاح کننده سمینار باشد.
این نویسنده افزود: شنیدم در یک کتابفروشی کار می کند، به سختی ایشان را پیدا کردم، در میدان انقلاب تهران قرار دیدار گذاشتیم، او را به منزل بردیم و آذریزدی در حالیکه اشک در چشمانش جمع شده بود به من گفت: ۱۲ سال است به منزل کسی نرفته ام.
رحماندوست تصریح کرد: راضی کردن آذریزدی برای سخنرانی درباره برنامه افتتاح سمینار سخت بود؛ می‌گفت بلد نیستم حرف بزنم؛ قرار شد بنویسد و از روی متن بخواند، متن سخنرانی‌اش را نوشت و در سمینار هم حضور یافت اما سخنرانی نکرد و به ناچار خودم متن سخنرانی را خواندم و به او گفتم باعث شدی مردم دوباره ادبیات کلاسیک را بخوانند.
وی تصریح کرد: نوشته های آذریزدی شیرین بود؛ او مطالب دشوار را طوری که کسی دیگری نمی توانست؛ ساده می‌کرد و گفت حتی قصه ای که از مادربزرگش و عمه اش شنیده را وارد سیاست نامه کرده تا مطالب دشوار آن را روان تر کند و همین باعث شد قصه هایی که از سیاست نامه نوشته قابل فهم شود.
رحماندوست با آرزوی موفقیت برای خانه ادبیات کودک و نوجوان ایران اضافه کرد: متولیان حوزه کودک، سرای آذریزدی را به محلی برای مطالعه ادبیات کودک تبدیل کنند و نیز گنجینه ای از کتاب های حوزه کودک را در این محل گرد آورند.
وی با بیان اینکه آذریزدی انسانی سالم و نجیب بود، گفت: اگر خانه آذریزدی با کمک مردم و بدون وابستگی به نهادها پیش رود، حتما می تواند به عنوان پایگاه ادبیات کودک پا بگیرد.
مرحوم مهدی آذریزدی، نامدارترین نویسنده تاریخ ادبیات کودک و نوجوان ایران در ۲۷ اسفند سال ۱۳۰۰ خورشیدی در روستای خرمشاه یزد به دنیا آمد، پدرش علی اکبر و مادرش سکینه نام داشت.
مرحوم مهدی آذر یزدی نویسنده معروف داستان های کودکان، روزگار کودکی را در سختی و فقر سپری کرد، اصلاً مدرسه نرفت، تا جایی که در ۵۰ سالگی برای نخستین بار، کلاس درس را می بیند، نمی تواند جلوی گریه خود را بگیرد، الفبا را از پدر یاد گرفته بود و با کتاب مانوس بود.
در سال ۱۳۲۲ به تهران رفت و مقیم تهران شد، قبل از آنکه به کار نگارش داستان های کودکان بپردازد به مشاغل گوناگون از جمله عکاسی و کتابفروشی مشغول شد و در سال ۷۳ دوباره به یزد بازگشت، به خانه پدری رفت که با آرامش بنشیند و بنویسد.
وی از سال ۱۳۳۶ با توجه به زمینه و مطالعات وسیع قبلی شروع به نوشتن داستان های گوناگون برای کودکان کرد و در سال ۱۳۴۳ هجری شمسی به سبب نگارش کتاب « قصه‌های خوب برای بچه‌های خوب» از سوی سازمان جهانی یونسکو به دریافت جایزه نایل آمد.
بزرگترین لذت زندگی آذریزدی، خواندن کتاب بود و می‌گفت، ترسم از این است، عمرم به پایان برسد و حسرت کتاب‌های نخوانده را با خود به همراه داشته باشم.
تعداد آثار مهدی آذر یزدی به نظم و نثر افزون بر ۳۰ اثر است که شامل قصه های خوب برای بچه های خوب، قصه های کلیله و دمنه، قصه های مرزبان نامه، سندبادنامه و قابوسنامه، قصه های مثنوی مولوی، قصه های قرآن، قصه های شیخ عطار، قصه های گلستان و ملستان و قصه های چهارده معصوم است.
آذر یزدی در سن ۳۵ سالگی به فکر نوشتن کتاب برای کودکان افتاد؛ در صورتی که تا ۱۸ سالگی سواد خواندن و نوشتن او کامل نبود و با این وجود آثار بسیار زیادی از وی برجا ماند که هیچ وقت کهنه نمی شود.
آذریزدی ۱۸ تیرماه سال ۸۸ در ۸۸ سالگی در بیمارستان آتیه تهران درگذشت و ۲۱ تیرماه پس از تشییع از مسجد حظیره یزد در حسینیه خرمشاه در نزدیکی محل زندگی‌اش به خاک سپرده شد.