به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، این نمایش ترکیب چیدمان اشیا و فتومنتاژ و در واقع شامل یک چیدمان به نام «خاطرات معلق» است و ۱۶ عکسِ چاپشده بهعلاوه ۶ فریم عکس قدیمی سوزن دوزی شده. چیدمان این نمایش از۲۵ بطری شیشه تشکیل شده است؛ بطریهایی که حاوی گلهای خشک، عکس، دکمه و نخ هستند. خاطرات زن که عکسهایش هستند، در بطری محبوس شده و درب چوب پنبهای از گریختن آنها جلوگیری میکند. گویی تمام زندگی زن در یک بطری جا گرفته است. مخاطب میتواند با دقت درون بطریها، عکس هاو محتویات آن را کاوش کند.
نازلی عباسی در تشریح این نمایشگاه به خبرنگار فرهنگی ایرنا گفت: در کشور آلمان ظاهرا چنین چیزی معمول است که عکسهای خانوادگی افرادی که فوت میکنند و ورثهای ندارند به بساط دستفروش سپرده میشود و معمولاً هنرمندان مشتری آنها هستند و می توانند بستر شکل گیری ایده بسیاری از اهالی هنر باشد.
وی گفت: مجموعه ای که اکنون در گالری شیدایی به نمایش درآمده است نیز محصول مواجهه من با عکسهای آلبوم خانوادگی زنی بیگانه است که از بساط یک دست فروش آلمانی در نورمبرگ خریداری شده و توسط دوستی به دست من رسید.
وی افزود: برایم بسیار عجیب بود، زنی که نمیشناختم اما در نخستین مواجهه زمانی که عکس ها به دست من رسید طوری بود که برای اولین بار که پاکت این عکسها را که باز کردم شروع به گریستن کردم . عکس ها مرا به خیالبافی در باب زندگی زن فرا خواندند و من داستان زندگی او را برای خویش روایت کردم. گاه با او همزاد پنداری کردم و زمانی به او حسادت ورزیدم. من روایت زندگی و فانی بودن انسان را با ترکیب اشیای گوناگون با عکسهای این زن رازآلود تجربه کردم. و اکنون چندی است که «با زنی که نمیشناسم» زندگی میکنم.
این پژوهشگر هنر با اشاره به پروژه هایی که با ایده عکس های قدیمی شکل گرفته است افزود: من چند سال روی عکسهای خانوادگی کار میکردم چون برام بسیار جذاب بودند. و ابتدا از عکس های خانواده خودم شروع کردم. عکسهای خانوادگی یک سند تاریخی هستند و شاید خیلی به آنها توجه نشود ولی به عنوان یک سند و یک کار هنری به آنها نگاه نمیشود و این آثار میتوانند مورد مطالعات تاریخی و جامعه شناسی واجتماعی قرار بگیرند که بر این اساس می توانند مهم باشند.
این هنرمند گفت: انجام پروژه های هنری نخست از عکسهای خانوادگی خودم آغاز کردم و مجموعهای به اسم کهنه دکمهها را کار کردم و سپس روی عکسهای خانوادگی یک خانواده ارمنی در ایران کار کردم که از ایران رفته بودند و توسط یکی از دوستان من خانه آنها خریداری شده بود و این مجموعه با ماهیهای بازار رشت ترکیب شد. که در اینده دراندیشه ی نمایش آن هستم. این آثار جنبه سندیت دارند و به عنوان یک سند تصویری به آنها نگاه کردم. عکسهای خانوادگی ؛زمان ؛نوستالژی و زندگی برایم جذاب هستند و نگاهی توام با احترام به گذشته و خاطرات دارم .
نازلی عباسی که در سالهای گذشته به پژوهش هنر و عکاسی مشغول بوده است، این بار تجربه مفهومی تازهای را با میانجی رسانه عکس آماده نمایش کرده است.
عکس ها بخش مهمی از تاریخ هستند و اغلب ناگفتههایی در خود دارند. نگاه کردن به پروسه رشد کودکان و پیر شدن آدمهایی که میشناسد همیشه برایش جذاب بوده؛ با این حال به گفته خودش این بار با دست یافتن به عکسهای آلبوم خانوادگی زنی بیگانه از بساط یک دستفروش آلمانی، ماجرا به گونهای دیگر برایش رقم خورد. اشیا به کار رفته در این عکسها و به خصوص دکمهها که عکاس در کارهاش بسیار روی آنها تاکید دارد، نماد پایداری و عمر اشیا در برابر فناپذیری و عمر کوتاه انسان است. نوستالژی، زن و فانی بودن انسان، دستمایهی اغلب کارهای اوهستند.
در استیتمنت نمایشگاه به قلم نازلی عباسی آمده است: «زمانهی حاضر زمانه نوستالژی زده است و عکسها فعالانه به نوستالژی پر و بال میدهند. سوزان سانتاگ معتقد است «عکاسی هنری سوگوار است و اغلب موضوعاتی که عکاسی میشوند در نوعی اندوه پوشیده میشوند.» عکس، بهویژه عکسهای افراد برانگیزنده احساسات و خیال هستند. عکسهای خانوادگی با گذشت زمان به یک سند تاریخی تبدیل میشوند که میتوانند دستمایهی مطالعات تاریخی و جامعه شناختی واقع شوند.
نازلی عباسی کارشناسی ارشد پژوهش هنر از دانشکده هنر و معماری تهران دارد. او منتخب سیزدهمین بیینال عکس ایران (۱۳۹۳) است و تألیف کتابی پژوهشی درباره عکاسی جنگ در کارنامهاش دیده میشود. او در کنار شرکت در نمایشگاههای گروهی، کیوریتور چند نمایشگاه گروهی عکس نیز بوده است.
علاقه مندان برای تماشای نمایشگاه عکس و چیدمان «برای زنی که نمیشناسم» میتوانند تا روز جمعه ۲۲ دی به گالری شیدایی به نشانی میدان هفتم تیر، میدان بهار شیراز، روبهروی موزه عکسخانه شهر، پلاک ۱۴۹، واحد ۱ مراجعه کنند. گالری شنبهها تعطیل و در بقیه روزها از ساعت ۱۵ تا ۱۹:۳۰ پذیرای دوستداران هنر است. جمعه ۲۲ دی اختتامیه نمایشگاه از ساعت ۴ تا ۸ خواهد بود.