به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، تازه‌ترین نمایشگاه این هنرمند شامل عکس‌هایی است که از سال ۱۹۶۴ تا ۲۰۱۱ ثبت کرده است؛ این تصاویر کمتر شناخته شده از آرشیو گسترده او در کنار شناخته‌شده‌ترین عکس های او مانند کارهای اولیه خیابانی و تصاویری از مجموعه مهم او، Cape Light انتخاب شده است.
جوئل در دهه ۶۰ میلادی که هنرمندان عکاس بر هنری بودن عکس‌های سیاه و سفید تاکید داشتند و عکس‌های رنگی را تجاری می‌خواندند بر اعجاز رنگ در رسانه عکاسی پافشاری کرد و آن را وارد عرصه عکاسی هنری کرد هرچند در سیر تطور هنری خود به سمت عکس های سیاه سفید کشیده شد و بسیاری از لحظات رو با ۲ نگاتیو رنگی و سیاه و سفید عکاسی کرد.
جوئل مایروویتز مثل همیشه رویکرد منحصربه‌فرد خود به نور و رنگ را در آثارش نمایش می دهد. گالری هاکسلی پارلور چهارمین تجربه همکاری با جوئل را تجربه می کند.
ایده این نمایشگاه قرار دادن ۲ تصویر در کنار یکدیگر برای ایجاد مفهومی عمیق‌تر است، زیرا کار ارائه‌شده در گفتگوها در زوج‌ها نمایش داده می‌شود تا شباهت‌های غیرمنتظره‌ای را که در تصاویر جوئل ظاهر می‌شود، معنا را آشکار کند. و با این کار، شیفتگی ماندگار عکاس به رنگ و روش‌های آزمایشی که از آن استفاده می‌کند بیشتر ظاهر می‌شود.
جوئل همیچنین معتقد است نمایش عکس های ۲ تایی دارای رابطه ای هستند که هر کدام با نور، رنگ و ترکیب‌بندی به هم مرتبط هستند. هر این نمایشگاه از جفت شدن برای بررسی رنگ در تصاویر جوئل و استفاده مشخص او از ساختار ترکیبی پیچیده و تصاویر حل نشده و غیر سلسله مراتبی استفاده می کنند.
بازنمایی های مایروویتز از وضعیت هرچند با حذفیات هنرمند همراه است که از پرسپکتویو مقابل خود، جهانی برساخته را به مخاطب تحمیل می کند، اما آنقدر نامحسوس است که زاویه نگاه مایروویتز با افق دید مخاطب کاملا یکسان می شود و گویی این نگریستن انتخابی ارادی برای مخاطب است که اگر در چنین زمان و مکانی حضور می یافت جبرا چنین تصویری را باید می دید. این قدرت عکاس است که می تواند بازنمایی ارادی را به واقعیتی دست نخورده برای بیننده بدل کند.
مایروویتز به طور گسترده به عنوان یکی از اولین عکاسانی شناخته می‌شود که از جمله ویلیام اگلستون و استفان شور، عکاسی رنگی را از حاشیه به مرکز عکاسی هنرهای زیبا آورد. در دنیای مدرنی که می توان همه چیز را با چند ضربه روی صفحه گوشی هوشمند ضبط و بررسی کرد، تقریباً نمی توان رویکرد انقلابی جوئل در مورد رنگ را دست کم گرفت.
از لحاظ تاریخی، جایی که عکاسی سیاه و سفید به عنوان یک رسانه جدی شناخته می شد، رنگ به طور گسترده ای از نظر فنی پایین تر و از نظر زیبایی شناختی محدود کننده در نظر گرفته می شد که قلمرو کمپین های تبلیغاتی، تلویزیون و عکس های تعطیلات شخصی را اشغال می کرد.
در همین حال، در نمایشگاه تیت مدرن لندن، بازدیدکنندگان شاهد پیشرفت جوئل از رنگی به سیاه و سفید در دهه ۱۹۶۰ خواهند بود، زمانی که او برای اولین بار شروع به پذیرش محدودیت ها و زیبایی شناسی معرفی شده توسط فیلم های رنگی کرد. از آثار برجسته می توان به A Question of Color اشاره کرد که در آن جوئل دو دوربین را در دست گرفت و تقریباً یک صحنه را به صورت رنگی و سیاه و سفید گرفت.
جوئل مایروویتز متولد ۱۹۳۸ درنیویورک از پیشگامان عکاسی خیابانی است که در اوایل دهه ۱۹۶۰ در شهر نیویورک درحالیکه اکثر عکاسان با نگاتیو سیاه و سفید عکاسی می کردند از فیلم رنگی در دوربین خود استفاده و رنگ را وارد تصاویر خیابان های نیویورک کرد.
مایروویتز پس از تحصیل در رشته هنر به کار در دانشگاه ایالتی اوهایو مشغول شد و زمانی که سرپرست هنری یک موسسه تبلیغاتی بود برای نخستین بار آثار رابرت فرانک را دید و فهمید که می توان در حالی که عکاس و سوژه در حال حرکت هستند عکس گرفت.
این نمایشگاه ۱۸ ژانویه افتتاح شد و تا پایان مارس در گالری هاکسلی پارلور ادامه دارد.