به گزارش ایرنا از روابط عمومی سازمان حفاظت محیط زیست، غلامرضا ابدالی در نشست با رییس ستاد ملی روایت پیشرفت افزود: در کشور برای حفظ منابعی مثل آب، خاک و هوا سایر دستگاه ها را در کنار خود داریم اما برای نگهداری گونه های جانوری، سازمان حفاظت محیط زیست تنها متولی آن و پاسخگو است.
وی با توضیح این که امروزه حساسیت های مردم نسبت به گونه های جانوری افزایش یافته است، گفت: سازمان حفاظت محیط زیست بیش از ۱۹ میلیون هکتار تحت عنوان مناطق چهارگانه تحت مدیریت در اختیار دارد اما گونه های جانوری در عرصه های خشکی و آبی گستردگی و پراکنش دارند و در هیچ جای دنیا دولت ها به تنهایی قادر به حفاظت از گونه های جانوری نیستند اما در ایران دولت به تنهایی از این گونه ها، حفاظت می کند.
وی به برنامه حفاظت مشارکتی اشاره کرد و افزود: با رویکرد جدید سازمان حفاظت محیط زیست در دو سال گذشته، حفاظت مشارکتی در سال جاری شکل گرفت و تفاهم نامه هایی در این باره منعقد شد که شاهد حمایت مردم در حفظ گونه های جانوری هستیم.
مدیر کل حفاظت و مدیریت حیات وحش معرفی مجدد ۴ گونه جانوری به طبیعت را موفق دانست و گفت: معرفی مجدد آهو برای دشت مغان، جبیر برای پارک ملی نایبند، گورخر ایرانی برای پارک ملی کویر و گوزن زرد ایرانی به پارک ملی دز، از جمله اقدامات این دفتر در دو سال گذشته است که در آن موفق بوده ایم.
نخستین جلسه گفت و گوی صمیمانه معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست با رییس ستاد ملی روایت پیشرفت در سالن اجتماعات معاونت محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی برگزار شد که غلامرضا ابدالی مدیر کل دفتر حفاظت و مدیریت حیات وحش سازمان حفاظت محیط زیست نیز در این نشست حضور داشت.
آهوی ایرانی
آهوی ایرانی نوعی آهوی بومی آسیای میانه و جنوب غربی آسیاست، گونه‌ای است از تیره گاوان و راسته جفت‌سم‌سانان با بدن قهوه‌ای روشن که به سمت شکم تیره‌تر می‌شود و نواحی زیرین بدن آن سفید و دم آن سیاه است.
این حیوان در صحرای گبی، بلوچستان پاکستان، جنوب شرق ترکیه، شمال آذربایجان و بخش‌هایی از ایران، عراق و افغانستان زندگی می‌کند. بزرگترین زیستگاه آهوی ایرانی در پناهگاه حیات وحش موته (استان اصفهان شهرستان میمه) است، به طور تاریخی مهم‌ترین دشمن طبیعی این حیوان یوزپلنگ بوده که اکنون فقط در بخش‌هایی از ایران باقی‌مانده است.
جبیر
جـِبیر یکی از انواع آهوی بومی شبه‌قاره هند و ایران است. در گذشته این حیوان یکی از انواع آهوی گرمسیری پنداشته می‌شد اما مطالعات ژنتیکی جدید جدایی این دو جانور را مشخص کرده‌است. این حیوان در کشورهای هندوستان، پاکستان، افغانستان و ایران دیده شده‌است و بیشتر در مناطق بیابانی و گرم زندگی می‌کند، شباهت زیادی به آهوی ایرانی دارد. مهم‌ترین تفاوت‌های آن با آهو این است که‌اندازه‌ای کوچک‌تر و بدن ظریف‌تر و لاغرتر دارد.
حیوان پرطاقتی است و شرایط مناطق کویری را به خوبی تحمل می‌کند. به آب کمی نیاز دارد و آب مورد نیاز خود را از گیاهان تأمین می‌کند. مثل آهو تشکیل گله‌های بزرگ نمی‌دهد. به شدت انسان‌گریز بوده و در مناطق خشک‌تر زندگی می‌کند و از نظر رنگ هم شبیه آهو است.
محل زندگی جبیر در ایران سیستان و بلوچستان، و کویر مرکزی و لوت از منطقه حفاظت شده توران تا پارک ملی کویر، در منطقه شیراحمد سبزوار، اصفهان، کرمان، لارستان ، جزیره لاوان و سایر نقاط جنوبی ایران است.
گورخر ایرانی
گورخر ایرانی زیرگونه‌ای از گورخر آسیایی است که در معرض خطر انقراض قرار دارد، گور آسیایی در گذشته جمعیت فراوانی در خاورمیانه، آسیای میانه و چین داشته اما اکنون نسل آن در اغلب مناطق منقرض شده و از زیرگونه ایرانی تنها سه جمعیت کوچک در منطقهٔ خارتوران شاهرود و بهرام گور شهرستان نی ریز استان فارس و پنج انگشت شهرستان ابرکوه باقی مانده است. تعدادی از گورها در منطقه حفاظت شده کالمند در روستای بهادران شهرستان مهریز استان یزد حفاظت می شوند. بیشترین تعداد این جانور در پارک ملی خارتوران زندگی می‌کنند.
گوزن زرد ایرانی
گوزن زرد ایرانی زیرگونه‌ای از گوزن زرد است که در آستانه انقراض قرار داشت اما با تمهیدات انجام شده از خطر انقراض در ایران نجات یافت، گوزن زرد در منطقه جزیره اشک احیا و سپس با افزایش جمعیت تعدادی از آنها به زیستگاه تاریخی خود در حوزه زاگرس منتقل شدند.
اکنون در مجموع با وجود تلاش هایی که انجام شد جمعیت گوزن زرد حدود ۳۰۰ راس است ، مشکلی که درباره گوزن زرد وجود دارد عدم تناسب جنس نر و ماده آن است، تقریبا دو سوم جمعیت گوزن ها نر است به دلیل اینکه عملا جمعیت درون آمیز بوده و از نظر ژنتیکی جمعیت ضعیفی هستند.