به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از مرکز اطلاعات علمی جهاددانشگاهی SID، روز جهانی حریم خصوصی داده یا Data Privacy Day همه‌ساله ۲۸ ژانویه مصادف با هشتم بهمن برگزار می‌شود.
روز جهانی حریم خصوصی داده به‌منظور افزایش آگاهی و ترویج شیوه‌های حریم خصوصی داده برگزار می‌شود. روز جهانی حریم خصوصی داده با تمرکز بر افزایش آگاهی در بین مشاغل و همچنین کاربران درمورد اهمیت حریم خصوصی اطلاعات شخصی آنها به‌صورت آنلاین به‌خصوص در مورد شبکه‌های اجتماعی آنلاین به وجود آمده است.
روز جهانی حریم خصوصی داده
با فرا رسیدن روز جهانی حریم خصوصی داده، در این گزارش به بررسی مقاله «مسوولیت مدنی نقض حریم خصوصی داده ها در فقه اسلامی و قانون اساسی» که در سال ۱۳۹۶ در مجله پژوهش حقوق خصوصی منتشر شده، پرداخته شده است.
کلمات کلیدی این مقاله جزو کلمات جدید در حوزه موضوعی علوم انسانی هستند.
این مقاله چنین بیان می‌کند که تحولات در فناوری‌های نوین باعث شده که حتی اشخاص عادی امکان دسترسی به بسیاری از وسایل پیشرفته را داشته باشند و در آنها به جمع‌آوری، ضبط و نگهداری حجم زیادی از داده‌های مربوط به خود بپردازند.
رواج سریع فناوری باعث تسهیل در نقض حریم خصوصی داده‌ها شده است. چاره نیندیشیدن در مورد حریم خصوصی داده به از بین رفتن آرامش، امنیت و رفاه افراد جامعه منجر خواهد شد. انسانی که از پیشرفته‌ترین تجهیزات و امکانات رفاهی برخوردار است، اما حریم خصوصی داده‌های او نقض می‌شود، آسایش و آرامش او از بین خواهد رفت.
در این مقاله، نویسندگان از قانونی که باعث حمایت از حریم خصوصی داده‌های افراد در فضای وب شود، سخنی نگفته‌اند.
حریم خصوصی چیست؟
حریم خصوصی محدوده‌ای از زندگی شخصی است که به هیچ‌وجه افراد مایل نیستند دیگران بدون اجازه آن ها وارد این قلمرو شوند یا از آن آگاهی پیدا کنند. مطابق بند یک ماده ۲ لایحه حمایت از حریم خصوصی، هر مرزی که شخص بنا بر عرف یا با اعلان قبلی در چارچوب قانون انتظار دارد تا دیگران بدون رضایت وی به آن وارد نشوند، به آن نگاه یا نظارت نکنند، به اطلاعات راجع به آن دسترسی نداشته باشند و آن را مورد تعرض قرار ندهند، حریم خصوصی نامیده می‌شود.
اما در مورد حریم خصوصی داده، با توجه به گسترش وب و شبکه‌های اجتماعی، مهمترین دلیلی که می‌توان برای نظریه مرگ حریم خصوصی گفت این است که نبود انتظار متعارف برای حفظ اطلاعات و داده‌ها در عصر کنونی، این حریم را به خطر انداخته است. به بیان دیگر، فناوری اطلاعات مزایا و معایبی دارد که نمی‌توانیم از مزایای آن بدون تبعات منفی آن استفاده کنیم.
دسترسی بدون اجازه به اطلاعات و داده‌های افراد و افشاسازی عمومی اطلاعات خصوصی کارهای زیان‌باری هستند که انجام آنها موجب مسئولیت مدنی ناشی از نقض حریم خصوصی داده‌ها می‌شود. دسترسی و ورود بی اجازه به حریم فرد می‌تواند تا حد زیادی برای یک انسان آزاردهنده باشد. افشاسازی عمومی موضوعات خصوصی، زمانی صورت می‌گیرد که کسی موضوعی را که به زندگی خصوصی دیگری مربوط است نزد عموم افشا کند، به طوری‌که این کار تا حد زیادی برای انسان، آزاردهنده است.
منبع:جعفری، علی، و رهبرپور، محمدرضا. (۱۳۹۶). مسوولیت مدنی نقض حریم خصوصی داده ها در فقه اسلامی و قانون اساسی. پژوهش حقوق خصوصی، ۵(۱۸ )، ۴۳-۷۴.