جوان است اما تا همین‌جا هم فیلم جنجالی در کارنامه‌اش داشته و هم فیلم توقیفی! هر سه فیلمی هم که بر صندلی کارگردانی‌شان تکیه زده، از فیلتر هیات انتخاب عبور کرده و این فرصت را داشته‌اند تا در ویترین جشنواره فیلم فجر رونمایی شوند.
امیرعباس ربیعی کارگردانی است که در ۳۷ سالگی با سومین فیلم بلند سینمایی خود در بخش سودای سیمرغ حضور دارد. فیلمسازی که پیش‌تر در حوزه سینمای کوتاه آثاری را به سرانجام رسانده بوده و برای ورود به سینمای بلند داستانی، «لباس شخصی» را سال ۱۳۹۸ مقابل دوربین برد.
ربیعی از همان ابتدا دغدغه روایت تاریخ داشت و آنچه خیلی زود در فیلم‌هایش تبدیل به امضای کارگردانیش شد، تلاش برای بازخوانی دیروز، از زاویه نگاه امروز بوده است. او که همین روزها فیلم «ضد» را در همین حال و هوا روی پرده سینماها دارد، در سومین گام کارگردانی «احمد» را به چهل‌ودومین جشنواره فیلم فجر رسانده است.
فیلمی که هر چند از منظر بازه زمانی می‌توان آن را معاصرترین تجربه داستان‌گویی در کارنامه این کارگردان جوان دانست اما به وضوح همچنان امضای او را پای خود دارد.
«احمد» بعد از دو دهه، به بازخوانی نخستین ساعات پرالتهاب پس از وقوع زلزله بم و مشخصا نقش‌آفرینی قهرمانان شهید احمد کاظمی، بر بستر امدادرسانی به آسیب‌دیدگان این فاجعه می‌پردازد.
کارگردان «ضد» بار دیگر سراغ مقطعی از تاریخ معاضر رفته و آنچه مهمترین ویژگی «احمد» است، به‌روز بودن روایت او از این مقطع از تاریخ است. داستان «احمد» در گذشته می‌گذرد اما روایتی به‌روز دارد و این همان ویژگی مشترک فیلم‌هایی است که تا به امروز این نام را به عنوان کارگردان، در تیتراژ خود داشته‌اند؛ امیرعباس ربیعی.