دانشی که در کارنامه خود ساخت فیلم تحسین شده «علفزار» را دارد این بار هم سراغ یکی از جنجالی ترین پرونده های جنایی سال‌های اخیر رفته که حتی با اعدام قاتل هم هنوز هم در شبکه های اجتماعی حرف و سخنش تمام نشده. قصه علیرغم کتمان نویسنده بازسازی پرونده غزاله مقتول و آرمان قاتل است.
گرچه اینجا تغییراتی در تعداد فرزند و شغل والدین قاتل و مقتول داده شده اما قصه همان قصه است: دختری گم می شود، دوست پسر جوانش به اتهام قتل دستگیر شده و در نهایت با اعترافش به قتل پرونده به جریان می افتد گرچه بعدها در دادگاه های بعدی اقاریر اولیه خود را پس می گیرد و هرگز جنازه مقتول پیدا نمی شود، اما بنا به شواهد و قرائنی که در محل زندگی وی پیدا کرده اند ارتکاب جرم محرز شده و در نهایت علیرغم بازی های رسانه ای فراوانی که پدر قاتل آنها را برنامه ریزی می کند پسر به چوبه دار سپرده می شود.
در روایت فیلم از همان آغاز اطلاعات کلی درباره اشخاص داستان در اختیار بیننده قرار می گیرد: پدر سروش یک تاجر است که البته همه چیز را با معیار پول می سنجد و تندخو و بداخلاق است و احتمالا در سر به نیست کردن جنازه با پسرش همکاری داشته، مادر پسرک زنی است که از فرزند نوجوانش حسابی غافل شده، پدر ارغوان مردی احتمالا سنتی است چون هیچ وقت کراوات نزده و از روابط دخترش با سروش بی خبر است و مادرش زنی است که بدش نمی آید یک داماد پولدار گیرش بیفتد و در این میان واسطه می شود تا روابط این دو را بهبود ببخشد. در این میان اشخاص دیگری هم وارد داستان می شوند که علیرغم داشتن شناسنامه برای بیننده کاملا جا می افتند: نامادری، بازپرس، دادستان و وکیل.
نقاط عطف داستان هم به خوبی در داستان جایگذاری شده اند و بیننده را ترغیب به دیدن ادامه فیلم می کنند. گروه بازیگران فیلم هم به خوبی از ایفای نقش های به عهده گرفته بر می آیند به ویژه الناز شاکردوست و پژمان جمشیدی که پرسوناژهای پدر قاتل و مادر مقتول را کاملا باورپذیر کرده اند و البته گلاره عباسی که خیلی خوب در نقش خود جاافتاده است.
فیلمساز در بیان خط اصلی داستان که نقش خانواده در تربیت فرزند است موفق عمل کرده و بیننده پس از خروج از سالن تجزیه و تحلیل می کند که علت اصلی ماجرا چه بوده و به یک نقطه می رسد: بی توجهی به فرزندان که ممکن است آنها را در ورطه سقوط بیندازد.