به گزارش ایرنا، فینال لیگ برتر والیبال زنان روز گذشته میان تیم‌های مهرسان و سایپا برگزار شد و پرونده بیست و سومین دوره لیگ برتر والیبال زنان که از پنجم آبان با حضور هفت تیم مهرسان، هوران یزد، پیکان تهران، فولاد مبارکه سپاهان، ذوب آهن اصفهان، مس رفسنجان و سایپا تهران آغاز شده بود، با قهرمانی سایپا بسته شد.
مسابقاتی که در دوران گذشته از هیجان و جذابیت بالاتری برخوردار بود و شاهد رقابت تنگاتنگی بین تیم‌ها بودیم اما دیدارهای این دوره از مسابقات لیگ برتر والیبال زنان از جمله فینال این رقابت‌ها کیفیت پایینی داشت و با وجود آنکه مسابقات فینال به سه بازی کشیده شد اما سطح این دیدارها بالا نبود.
در واقع تیم‌ها تا رسیدن به اوج و کیفیت بالا فاصله زیادی داشتند و فینال روز گذشته نیز نشان داد که تیم‌ها هیچ حرفی برای گفتن در لیگ برتر نداشتند. شاید یکی از دلایل کیفیت پایین لیگ برتر والیبال زنان نبود سرمربیان خارجی است. به ویژه آنکه سرمربیان ایرانی که در لیگ حضور دارند دانش آنها نه تنها با والیبال زنان جهان بلکه با معیارهای والیبال آسیا هم فاصله دارد.
فینال روز گذشته نشان داد که والیبال زنان نیاز مبرمی به علم روز دنیا دارد تا بتواند به سطح بالایی برسد و همانطور که یک لیگ می‌تواند پشتوانه خوبی برای تیم ملی باشد، متاسفانه این پشتوانه‌سازی به خوبی صورت نمی‌گیرد و با وجود دانش کم سرمربیان ایرانی روز به روز شاهد سقوط جایگاه والیبال زنان ایران در آسیا هستیم.
حتی تیم‌های قهرمان لیگ برتر والیبال زنان نیز در رقابت‌های جام باشگاه‌های آسیا هم نمی‌توانند با سرمربی ایرانی عملکرد مناسبی از خود نشان دهند و در نهایت هر سال با تکرار عناوین ضعیف در آسیا، به چرخه قبلی خود بازمی‌گردند.
در کنار همه این مسائل مراسم اختتامیه و توزیع جوایز در فینال این مسابقات در سطح جهانی بود اما آیا کیفیت خوب مراسم اختتامیه می‌تواند ضعف لیگ والیبال زنان را برطرف کند؟