به گزارش روز یکشنبه ایرنا، این روزنامه نوشت: آنچه که اکنون سیاست های اروپا را رهبری می کند ترس است؛ ترس از این که اگر اوکراین نابود شود، روسیه به چه هدفی حمله خواهد کرد. ترس از خروج ترامپ از سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) و رها کردن اروپا در مقابل پوتین.
هفته گذشته همزمان با گردهمایی رهبران اروپا در پاریس برای شرکت در نشست اوکراین، امانوئل مکرون رئیس جمهوری فرانسه به عنوان میزبان این نشست از تهدیدهای قریب الوقوع از سوی غرب و شرق ابراز نگرانی کرد.
وی به شرکت کنندگان در این نشست گفت: این جنگ اروپایی ها است. آیا ما باید سرنوشت خود را به انتخابات آینده آمریکا بسپاریم؟ پاسخ منفی است. نباید منظر نتیجه انتخابات آمریکا باشیم. باید اکنون تصمیم خود را بگیریم.
تلگراف نوشت: اما این تصمیم گیری دقیقا چیست؟ اتحادیه اروپا وعده کمک ۵۰ میلیارد یورویی را به اوکراین داده است اما این بسته برای تصویب به مقدار زیادی «رشوه و فشار» بر ویکتور اوربان نخست وزیر مجارستان نیاز داشت.
تعداد زیادی در اروپا بر این باورند که پیروزی در جنگ برای اوکراین قابل دسترس نیست و اقلیت بزرگی، فعالانه طرفدار روسیه هستند. خلاصه این که هیچ اتفاق نظری در جهت افزایش کمک اتحادیه اروپا به کی یف وجود ندارد. مکرون اعلام کرده است که توافقی برای اعزام نیرو به اوکراین وجود ندارد اما نمی توان این گزینه را منتفی دانست.
بیشتر اعضای ناتو نیز به ویژه بعد از تهدید کرملین درباره «اجتناب ناپذیر» بودن جنگ روسیه و ناتو در صورت اعزام نیروی زمینی به اوکراین، این تصمیم را منتفی دانستند.
تلگراف با اشاره به تقلای چند ماهه دولت جو بایدن رئیس جمهوری آمریکا برای غلبه بر مخالفت کنگره در تصویب کمک نظامی ۶۰ میلیارد دلاری به اوکراین نوشت: در سال انتخابات، به خطر انداختن جان آمریکایی ها در یک جنگ اروپایی منطقی نیست.
اما بیشترین واکنش در برابر ادعای مکرون برای اعزام نیرو به اوکراین از سوی اولاف شولتس صدراعظم آلمان مطرح شد و وی چنین پیشنهادی را چه در حال حاضر و چه در آینده رد کرد و گفت: هیچ نیروی زمینی و هیچ سربازی از سوی کشورهای اروپایی یا کشورهای ناتو [به اوکراین] فرستاده نخواهد شد.
این روزنامه مدعی است که اوکراینی ها تاوان بی میلی شولتس برای مقابله با روسیه را خواهد پرداخت.
مکرون در جمع حضار از جمله شولتس گفت: بسیاری از کسانی که امروز می‌گویند «هرگز، هرگز» همان کسانی بودند که درباره ارسال تانک، هواپیما و موشک دوربرد هم هرگز می گفتند. یادآوری می‌کنم که ۲ سال پیش، بسیاری دور این میز می‌گفتند که ما کیسه‌خواب و کلاه ایمنی ارائه خواهیم کرد.
به نوشته تلگراف، شولتس تاکنون از تحویل موشک ها تاروس به اوکراین خودداری کرده و نه تنها متحدان ناتو، بلکه حتی حامیان خود را نیز خشمگین کرده است.
این رسانه در گزارش خود آورده است: پوتین روز پنجشنبه در سخنرانی سالانه خود در مسکو با اشاره به مطرح شدن مساله اعزام نیروی زمینی ناتو به اوکراین گفت: تبعات این مداخله ناگوار خواهد بود. وی توضیح داد که این مسائل خطر درگیری با استفاده از سلاح هسته ای و نابودی تمدن را دارد.
به نوشته تلگراف، هدف اصلی پوتین، هشدار به برلین بود و وی قصد ارعاب شولتس را داشت. ارسال موشک تاروس به اوکراین خط قرمز کرملین است. شولتس نشانه آسیب پذیری در مقابل این تهدید را نشان داده و براین باور است که بقای سیاسی اش به خودداری از برانگیختن خشم روسیه متکی است.
نوبرت روتگن عضو پارلمان از حزب اپوزیسیون اتحاد دموکرات مسیحی آلمان، در این زمینه گفت: شولتس به هزینه اوکراین، بر انتخابات سال آینده تمرکز کرده است. وی خود را به عنوان «صدراعظم مصلح (حامی صلح)» معرفی می کند که می تواند میانجی صادق صلح بین روسیه و اوکراین باشد. بیشتر آلمانی می خواهند به هر هزینه ای از جنگ دور باشند.
تلگراف نوشت: بی میلی برای مقابله با روسیه در بین مقامات آلمانی سابقه دارد. دولت‌های متوالی به رهبری صدراعظم های پیشین این کشور از جمله هلموت کهل، گرهارد شرودر و آنگلا مرکل به دلیل وابستگی اقتصادی برلین به روسیه در این امر مقصر بودند.
این روزنامه مدعی شد: مرکل صدر اعظم سلف شولتس، آینده اروپا را در تنش زدایی با پوتین به خطر انداخت. او می دانست که پوتین، میخائیل گورباچف (سیاستمدار شوروی سابق) نیست، اما تصور اندکی داشت که با یک استالین کوچک سر و کار دارد. زمانی که پوتین با حمله به گرجستان چهره واقعی خود را نشان داد، این مرکل بود که با ممانعت از عضویت اوکراین در ناتو، این کشور را نادیده گرفت.
این روزنامه نوشت: آلمانی‌ها مانند ایالات متحده و انگلیس که هر دوی آنها یادداشت سال ۱۹۹۴ بوداپست را با روسیه امضا کردند، مسئولیتی در قبال حفاظت از اوکراین ندارند. کی یف به ازای وعده خودداری از استفاده از نیروی نظامی علیه اوکراین، زرادخانه هسته‌ای خود را با اعتماد کردن به «تضمین‌های امنیتی» که فاقد هرگونه ارزشی بود، به مسکو تحویل داد. با این حال، برلین از نظر اخلاقی وظیفه دارد که با توجه به اشتباه تاریخی اش در کمک به عضویت اوکراین در ناتو، از این کشور حمایت کند.