به گزارش گروه سیاست خارجی ایرنا، نفت کش ادونتیج سوییت(ADVANTAGE SWEET) که با پرچم جزیره مارشال در حال حمل محموله مربوط به شرکت نفتی شورون از بزرگترین شرکت‌های نفتی آمریکا بود، بامداد روز چهارشنبه ۱۶ اسفند با حکم دادگاه حقوقی اموربین الملل (شعبه ۵۵) تهران توسط ضابطین قضایی در نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران در واکنش به جلوگیری از فروش و انتقال داروهای مورد نیاز بیماران پروانه توسط یک شرکت سوئدی به واسطه تحریم های ایالات متحده آمریکا توقیف شد.
پیش‌تر نیز، این کشتی که سابقه تخلف کشتیرانی در محدوده خلیج فارس و دریای مکران را داشت، در روز ۷ اردیبهشت ماه توسط نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در شرایطی که در حال فرار از موقعیت تصادم با شناور ایرانی بود، توقیف شده بود. در آن زمان نیز این کشتی نفتکش در حال حمل محموله نفتی از کویت به سمت بندر هیوستون آمریکا بود.
ژست مضحک حقوق بشری و تحریم دارو
در طی سالیان اخیر و به خصوص پس از شروع تحریم های به اصطلاح فلج کننده و حداکثری و در واقع ظالمانه آمریکا علیه کشورمان، مسئله تحریم دارویی که نقض اصول اساسی حقوق بشر به شمار می‌آید، به یکی از جلوه‌های دورویی و دروغ‌گویی غرب مبدل گشته است.
در ۱۳ سال اخیر، گرچه مقامات آمریکایی در مقاطعی از معافیت اقلام دارویی از تحریم‌های این کشور علیه ایران سخن به میان آورده اند، ولی در واقعیت با مکانیزم‌های تحریمی دفتر کنترل سرمایه‌های خارجی وزارت خزانه داری آمریکا(اوفک)، بسیاری از شرکت‌های دارویی به خصوص در غرب، از ترس جریمه‌های سنگین آمریکا، از فروش دارو به کشورمان امتناع و خودداری می کنند.
در آخرین این موارد، شرکت سوئدی که در حال فروش داروها و پانسمان‌های مورد نیاز بیماران پروانه‌ای (بیماری اپیدرمولیز بولوزا معروف به ای بی) به واسطه تحریم‌های آمریکا از فروش این اقلام به ایران امتناع کرده و بر درد و رنج کودکان معصوم و بی‌گناه پروانه‌ای افزود.
دریانوردی، به عنوان یکی از وجوه وابستگی متقابل دولت ها به یکدیگر، حوزه ای بود که اکثریت کشورها از بحران آفرینی در آن اجتناب می‌کردند و دلیل این مسئله سود همه دولت ها از امنیت دریانوردی آزادانه و ضرر همه کشورها از بحران در دریاهاست. غرب با علم بر این واقعیت تاریخی، از این مسئله به عنوان ابزاری در جهت فشار به دیگر کشورها و به خصوص رقبا و دشمنانش استفاده کرد. این موضوع که در روابط بین الملل با عنوان وابستگی متقابل تسلیحاتی شده (Weaponized interdependence) تعریف شده است، اشاره به استفاده از چنین ظرفیت های به عنوان ابزار فشار و کنترل بر دیگران دارد. این روش که نماد بارزی از نقض حقوق بشر به شمار می آید در تحریم ظالمانه دارویی کشورمان نیز صدق می کند.
آمریکا و ورود به بازی که از پیش بازنده آن است
با گذشت بیش از ۴۰ سال از تحریم‌های ایالات متحده آمریکا علیه کشورمان و بالاخص با گذشت بیش از ۱۳ سال از تحریم‌های حداکثری این کشور بر علیه مردم ایران، امروز بیش از هر زمانی شکست ابزار تحریم عیان گشته است.
آمریکا و دیگر کشورهای غربی، در طی سالیان گذشته بازی خطرناکی را با توقیف محموله‌ها و کشتی‌های متعلق به ایران که به صورت کاملا قانونی و مبتنی بر حقوق بین الملل و حقوق دریانوردی در آب های آزاد در حال کشتیرانی بودند، شروع کردند. آنان با علم به ضعف خود در صورت واکنش قانونی ایران به این موضوع پا در مسیری گذاشتند که از پیش در آن بازنده بودند.
دریانوردی از دیرباز به عنوان یکی از وجوه وابستگی متقابل دولت ها به یکدیگر، حوزه ای بود که اکثریت کشورها از بحران آفرینی در آن اجتناب می‌کردند و دلیل این مسئله سود همه دولت ها از امنیت دریانوردی آزادانه و ضرر همه کشورها از بحران در دریاهاست.
غرب با علم بر این واقعیت تاریخی، از این مسئله به عنوان ابزاری در جهت فشار به دیگر کشورها و به خصوص رقبا و دشمنانش استفاده کرد. این موضوع که در روابط بین الملل با عنوان وابستگی متقابل تسلیحاتی شده (Weaponized interdependence) تعریف شده است، اشاره به استفاده از چنین ظرفیت‌هایی به عنوان ابزار فشار و کنترل بر دیگران دارد. این موضوع که نماد بارزی از نقض حقوق بشر به شمار می آید در تحریم ظالمانه دارویی کشورمان نیز صدق می‌کند.
با شروع این روند در سال ۱۳۹۸ و با توقیف نفتکش گریس۱ (آدریان دریا) در تنگه جبل الطارق، و پایان صبر ایران در برابر تخلفات و آلودگی‌های زیست محیطی کشتی‌های انگلیسی در خلیج فارس و توقیف کشتی استنا ایمپرو، به سرعت شکست این روش بر طراحان تحریم نمایان گشت ولی قانون گذاران آمریکایی و لابی های کنگره و دولت آمریکا به ادامه این مسیر شکست خورده ادامه دادند.
آنان مجددا با توقیف محموله متعلق به ایران در نفت کش سوئز راجان و تخلیه و مصادره این محموله در تگزاس، سعی در محک زدن ایران در این شطرنج داشتند که این بار نیز پس از گذشت مدت کوتاهی از دزدی دریایی آمریکا، نیروهای مسلح ایران با توقیف قانونی محموله نفت کش یونانی سوئز راجان در دریای مکران شکست دیگری بر تسلیحاتی کردن دریانوردی توسط غرب وارد ساختند.
تحریم دارویی به مثابه ابزار فشار
تحریم دارویی و جلوگیری از ورود دارو به کشورمان، ظالمانه‌ترین شکل نقض حقوق بشر در سایه سکوت نهادهای بین المللی همچون شورای حقوق بشر و شورای امنیت سازمان ملل متحد است. این روش که پیش‌تر نیز در موضوع عدم ارسال واکسن کووید ۱۹ به ایران امتحان شده و شکست خورده بود، مجددا درباره داروها و اقلام درمانی بیماری های خاص مورد استفاده غرب قرار گرفته است.
غرب و بالاخص ایالات متحده، دارو را به یکی از اشکال تسلیحاتی کردن وابستگی متقابل مبدل کرده است. در این روش ظالمانه با تحریم دارو و تبدیل کردن آن به ابزار فشار به کشورمان برای قبول خواسته های ظالمانه غرب، نه دولت ایران بلکه ضعیف‌ترین قشر ملت ایران هدف قرار گرفته و کودکان پروانه‌ای به نوعی گروگان تبدیل می شوند که به واسطه آن دولت ایران مجبور به تسلیم در برابر غرب و زیاده خواهی های آن شود.
در برابر این نقشه رذیلانه، نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران با حکم دستگاه قضا و دادگاه ۵۵ تهران با توقیف محموله کشتی نفتکش ادونتیج سوییت پیامی آشکار را برای غرب ارسال کردند. مهم‌ترین پیام توقیف محموله این نفتکش این بود که نه تنها کشورمان به واسطه چنین روش های رذیلانه‌ای در برابر خواسته‌های نابه‌جای غرب تسلیم نخواهد شد بلکه ادامه روند تبدیل کردن دارو و اقلام پزشکی و درمانی به ابزار فشار برعلیه ایران واکنش‌های شدیدتری را در پی خواهد داشت؛ به بیان بهتر، هر عملی عکس العملی دارد.