به گزارش خبرنگار سینمایی ایرنا، سینما در سال ۱۴۰۲، رگه‌های مشهودی از شکل‌گیری نشانه‌های جریان جدید را شاهد بود. این رگه‌ها، در حوزه‌های کمی و کیفی گوناگون، هژمونی (سلطه گری) فرهنگی گسترده‌ای را بر فضای کلی کشور گستراند که برخی ثمرات آن، در کارکرد سال ۱۴۰۲ پدیدار شد و برخی دیگر به‌مرور، طی ماه‌های آتی خود را نشان می‌دهد.
در برخی از این رویه‌ها مانند بحث‌های رفاهی فعالان سینما، ورود مستقیمی صورت گرفت که تا پیش از این، تلاشی در این زمینه نشده بود. گام‌هایی در زمینه مسکن سینماگران، ترمیم بیمه و دیگر امور رفاهی برداشته شد که تاکنون سابقه نداشت و از دیگر سو، به زمینه‌هایی پرداخته شد که سال‌ها بر روی زمین مانده بود و مدیران سینمایی ادوار مختلف، به دلایل گوناگون، ورود چندانی به آن نداشتند مانند اختیاراتی که در زمینه نمایش فیلم خارجی در سینماهای کشور اعطا شد.
این رگه‌ها در زیرلایه، اهرم‌های قدرتمندی را در اختیار فعالان حوزه‌های گوناگون سینما قرار می‌دهند و زمینه بسط مضمونی و لجستیکی سینما را فراهم می‌آورد. سینما به پشتوانه این ورودهای مستقیم، اکنون گستره‌ای طولانی دارد که طی آن، تقریبا هیچ شاخه‌ای نیست که مورد پرداخت و مداقه قرار نگرفته باشد. طی یک سالی اخیر، تکلیف بسیاری از گره‌هایی که کور می‌نمود، باز شده و گشایش‌هایی در آن امور حاصل آمده که برخی از این ثمرات، رسانه‌ای شده و برخی دیگر، طی ماه‌های آینده متجلی خواهد شد.
سینمای ایران هیچ‌گاه به‌مانند امروز به مرز صنعتی‌شدن نزدیک نشده بود و این مهم باتوجه به تمامی پیشرفت‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری شاخه‌های مختلف سینما در کشورمان، با برنامه‌ریزی‌هایی که طی ماه‌های آینده به نتیجه خواهد رسید، در دسترس خواهد بود
در برخی موارد، نگاه ویژه و بازبینی دقیقی بر روی ساختارها صورت گرفته است که این مهم، خود را در قالب مبحث کیفی‌گرایی محتوایی نشان داده است. همچنین با تغییر آئین‌نامه‌ها و اصلاح روندهای فرسوده و فسادزا، اتفاق شگرفی در این حوزه رخ داده است. به‌عنوان مثال، روال تولید یک فیلم، از درخواست پروانه ساخت تا پس از اکران، مشمول چنین قاعده‌ای بوده است. درنتیجه این فرآیند است که مقولات کیفی، ظهور و بروز بیشتری در محتوای آثار دارد و با قاعده‌مند شدن بیشتر شورای پروانه ساخت و نمایش، حراست و حفاظت بیشتری از تولیدات سینمایی صورت می‌گیرد که یکی از ابتدایی‌ترین نتایج چنین رویکردی، بارور شدن میزان تولیدات، تراز کیفی آثار و البته فربه شدن گیشه است؛ رویکردی که تمام آنها در سینمای ۱۴۰۲ مشاهده شد.
این جریان نوخواهی که مطالبه درصد بسیاری از فعالان حوزه سینما است، تحرکات خزنده‌ای بر دیگر مقولات نیز داشته است. مثلا سبب شد تا باوجود تمامی پیشرفت‌هایی که در حوزه‌های مختلف سینمایی رقم خورد، حس امیدواری در میان فعالان سینما زنده شود. در سال‌های ابتدایی پساکرونایی، هیچ امیدی در هیچ‌یک از شاخص‌های سینمایی وجود نداشت اما امروز در شرایطی که کمتر کسی تصور می‌کرد که سینما در زیرساخت‌ها، تولیدات، گیشه و دیگر مبانی، بتواند شکستگی عمیق خود را ترمیم کند، به رکوردشکنی‌هایی دست یافته که حاصل تزریق روح امید بر کالبد تمامی این مولفه ها است.
اتفاق درستی و هوشمندانه‌ای که در این عرصه رخ داده، استفاده از ظرفیت های شهرستان‌ها در این زمینه است. تا پیش از دوره کنونی، تمامی تمرکزها بر روی پایتخت محدود بود و توجه چندانی به شهرستان‌ها نمی‌شد. این نیروی گریز از مرکز که در سازمان سینمایی فعلی ساری و جاری است، سبب شده تا زنجیره سخت‌افزاری و نرم‌افزاری صنعت سینما با هدفمندی بیشتری به مقصد نهایی برسد و این، رویکرد مبارکی است که نتایج این دیپلماسی داخلی، طی امسال و سالیان آینده به بار خواهد نشست.
هدف غایی تمامی این تلاش‌ها، رسیدن به مفهوم اصلی صنعت در سینمای ایران است. سینمای ایران هیچ‌گاه به‌مانند امروز به مرز صنعتی‌شدن نزدیک نشده بود و این مهم باتوجه به تمامی پیشرفت‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری شاخه‌های مختلف سینما در کشورمان، با برنامه‌ریزی‌هایی که طی ماه‌های آینده به نتیجه خواهد رسید، در دسترس خواهد بود.
بنابراین در دوره‌ای که بسیاری از صنعت‌های سینما در جهان، هنوز نتوانسته‌اند به حیات پیش از دوران کرونا بازگردند، سینمای ایران توانسته دوران گذار را با شتاب بیشتری طی کرده و ضمن بازگشت به دوران پیش از کرونا، درصدد ثبت امتیازهایی است که تاکنون در سینمای ایران، تا این اندازه بابرنامه و هدفمند وجود نداشته است. آینده برای سینمای ایران، کاملا روشن است.