به گزارش ایرنا، عزاداران با در دست گرفتن پرچم های سرخ و سیاه و پیشانی بندهای منقش به نام امیرالمؤمنین علی (ع)، حضرت زهرا(س) و امام حسین(ع) به عزا پرداختند.
عزاداران با ذکر "بیت مولا شده، غرق آه و فغان"، "علی مظلوم علی ، علی مظلوم علی" این مصیبت را به امام زمان(عج) تسلیت گفتند.
پیاده راه های همدان و میدان اصلی این شهر مملو از عزاداران سیاه پوشی است که به صفوف و دسته جات عزاداران ادل مظلوم تاریخ پیوستند.
مدیحه سرایی، سینه زنی، حمل الم و نواختن قره نی غمگین و سوزناک بخشی از برنامه های دسته جات در روز شهادت فاتح خیبر و شیرخدا امیرالمومنین علی (ع) بود.
مجالس روضه خوانی و سخنرانی در زمینه شخصیت والای امیرالمومنین، از کمک به فقرا و مستمندان و دستگیری از ضعفا، پدری برای یتیمان و بینوایان، قرآن گویا و فرمانده دلیر و شجاع در امامزادگان، بقاع متبرکه، مساجد و حسینیه برپا است.
امام علی(ع) در روز ۱۳ ماه رجب سال سی‌ام عام‌الفیل در درون کعبه چشم بر جهان گشود، پدر آن حضرت، ابوطالب فرزند عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف و مادرش فاطمه دختر اسد بن هاشم است.
نام ایشان علی، کنیه ابوتراب، ابوالائمه، ابوالحسن و لقب امیرالمومنین، یعسوب الدین، یعسوب المومنین، امام المتقین، سید الاوصیا، اسدالله، مرتضی، حیدر، أَنزع، قضم، وصی و ولی است.
علی(ع) نخستین کسی که به نبوت حضرت رسول(ص) ایمان آورد، بود. ایشان همیشه همراه پیامبر بود و آن بزرگوار در تمام جنگ‌های زمان حضرت رسول غیر از جنگ تبوک، مشارکت داشت و بیشترین پیروزی‌ها به دست برومند و توانای آن حضرت نصیب اسلام و مسلمان شد.
پیامبر در مناسبت‌های مختلف، امام علی(ع) را به‌عنوان اولین جانشین و خلیفه تعیین و معرفی کرد و سرانجام پس از حجه الوداع، روز هیجدهم ذی‌الحجه سال دهم قمری در محلی به نام غدیر خم بین مکه و مدینه به‌طور رسمی امامت مولای متقیان را مطرح کرد و فرمود: «ای مردم، هر کس من مولا و رهبر او هستم، علی هم مولا و رهبر اوست».
پس از رحلت رسول اکرم(ص) به علت وجود شرایطی، خلافت ظاهری به دست دیگران افتاد و باعث شد که ایشان سکوت اختیار کنند تا اینکه در سال ۳۵ هجری، پس از قتل عثمان مردم با حضرت علی(ع) بیعت کردند و این بیعت پنج سال به طول انجامید.
این امام بزرگوار ۶۳ سال در این دنیا زندگی کرد که ۳۳ سال همزمان با پیغمبر اسلام(ص) است که ۱۰ سال قبل از بعثت، ۱۳ سال در مکه و ۱۰ سال در مدینه بود و سی سال هم پس از رحلت آن حضرت با تحمل سختی‌ها به سر برد.
ایشان دارای ویژگی‌های اخلاقی و رفتاری ویژه‌ای بود، مجموعه نهج‌البلاغه، سرشار از رهنمودهای اخلاق نظری و عملی است که ایشان برای تربیت مردم از خویش به جای گذاشته است.
حکومت علی(ع) که حکومت «عدل» بود، در زعامت آن حضرت حتی یک نفر یتیم، خود را بی‌پناه ندانسته، و با درگذشت پدر مستقیما تحت نظارت ولی امر و جانشین به‌حق انبیا و اولیا قرار گرفته، و آن‌چنان مورد لطف و عنایت مولایش قرار می‌گیرد، که دیگران در آن عصر آرزوی یتیمی می‌کردند.
همچنین ایشان به‌قدری سخاوتمند بود که به‌صورت شبانه بدون این که نیازمندی متوجه شود به او و خانواده‌اش کمک‌رسانی می‌کرد.
حضرت علی(ع) در واپسین لحظات زندگی نیز به فکر صلاح و سعادت مردم بود و به فرزندان و بستگان و تمام مسلمانان فرمود: «شما را به پرهیزکاری سفارش می‌کنم و به اینکه کارهای خود را منظم کنید و اینکه همواره در فکر اصلاح بین مسلمانان باشید. یتیمان را فراموش نکنید، حقوق همسایگان را مراعات کنید، قرآن را برنامه عملی خود قرار دهید. نماز را بسیار گرامی بدارید که ستون دین شماست.»
در شب نوزدهم ماه رمضان سال چهلم هجری قمری درحالی‌که حضرت علی(ع) در مسجد کوفه و اقامه نماز صبح در سجده بود، ضربتی از سوی ابن ملجم مرادی بر فرق مبارکش وارد آمد که در این حال آن حضرت فرمود: «فزت و رب الکعبه، به خدای کعبه سوگند که رستگار شدم.»
سرانجام حضرت علی(ع) در ۲۱ ماه رمضان سال چهلم هجری به شهادت رسید و بارگاه ملکوتی آن امام همام در نجف اشرف میعادگاه عاشقان حق و حقیقت شد.