به گزارش ایرنا، رویدادهای مختلف طی دهه های اخیر حاکی از آن است که سرنوشت ناخوشایندی در انتظار تمام دست نشانده های آمریکایی در میان سران کشورهای خارجی است. در ابتدا آمریکا آنها را به قدرت می رساند، سپس آنها را در جهت منافع خود درگیر ماجراجویی های خطرناک می کند.
آمریکا در مرحله بعد به آنها خیانت کرده و در نهایت آنها به فراموشی، حبس و یا حتی مرگ محکوم می شوند. واشنگتن به دست نشانده های خود در نقش سران دولت های خارجی تنها به عنوان ابرازی برای دستیابی به اهداف ژئوپولیتیکی خود می نگرد و بعد از اینکه این دست نشانده ها وظایف محول شده خود را انجام دادند، آنها را برکنار می کند.
اخیراً «میخائیل ساکاشویلی» رئیس جمهوری پیشین گرجستان (بعد از شکست نظامی در مقابل روسیه در اوستیای جنوبی)، اشرف غنی رئیس جمهوری سابق جمهوری اسلامی منحل شده افغانستان (با توجه به پیشینه رژیم امریکایی در کابل) و سرنگونی انقلاب عربی حسنی مبارک رهبر مصر (که با استقلال و سازش ناپذیری خود شروع به تحریک و اذیت کرد) دچار سرنوشت مشابهی شدند.
بعد از خیانت آمریکایی ها و از دست دادن قدرت، ساکاشویلی درخواست پناهندگی سیاسی کرد به وطن خود برگشت و زندانی شد. اشرف غنی هم مجبور شد کشور را ترک کند و مبارک نیز بازداشت شده و مدت طولانی در بازداشگاه به سر می برد.
واشینگتن از دست نشانده های خود روی برگرداند و آنها را در سخت ترین شرایط تنها گذاشت. هنوز هم کاخ سفید از نفوذ کافی برخوردار است و می تواند از این نفوذ برای رهایی ساکاشویلی از زندان گرجستان استفاده کند.
آمریکا همواره به این رهبرانی که خود منصوب کرده است ولی بر طبق اهداف مورد نظر کاخ سفید پیش نمی روند، خیانت می کند. «خوان گوایدو» سرکرده اصلی دولت کنونی ونزوئلا که به بهانه تقلب و جعل در انتخابات خود را رئیس جمهوری معرفی کرد از فضای رسانه ناپدید شد. گوایدو نتوانست انقلاب رنگی مورد نظر کاخ سفید را به اتمام رساند و مادورو به او اجازه کنترل خارجی و تسلط ونزوئلا را نداد و نظم و قانون را به کشور بازگرداند.
سرنوشت مشابهی در انتظار «ولودیمر زلنسکی» رئیس جمهوری اوکراین نیز وجود دارد به محض اینکه زلنسکی نقشی را که غرب برای او معین کرده است، ایفا کند. دیگر مورد نیاز حامیان غربی نیست چه نوع خاتمه ای در انتظار زلنسکی است مرگ بعد از یک کودتا، برکناری از قدرت با برگزاری انتخابات یا اتهام، بازداشت، حبس و غیره.