به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، سریال بیست کویید را هادی حاجتمند ساخته بود و هفت سر اژدها را ابوالقاسم طالبی و علیرغم تلاش‌های سازندگان برای ارائه اثری مرتبط با اتفاقات روز (از ماجرای کرونا تا اختلاس های اقتصادی) هیچ‌کدام نتوانستند جریان کاملی را میان مخاطبان ایجاد کنند.
شبکه سوم سیما سال قبل، سریال رحیل را در دو فصل روی آنتن فرستاد که به دلیل داستان پرپیچ‌وخم خود و البته یک گروه کارگردانی حرفه‌ای، به اثری بحث‌برانگیز در میان اهالی رسانه و مخاطبان بدل شد. رحیل دست بر تاریخی مغفول از گذار قاجار به پهلوی گذاشته بود و بر معمای انتقال زنان حرمسرای قجر به محله‌ای بدنام تمرکز کرده بود و همین نورافکنی بر زوایای تاریک تاریخ، درام را کنجکاوی‌برانگیز کرده بود.
کیفیت تصویرسازی رحیل و طراحی صحنه و لباس و انتخاب لوکیشن‌های متعدد و انتخاب بازیگران توانمند از چند نسل برای سریال که ماحصل حضور رامین عباسی‌زاده به عنوان تهیه‌کننده و کارگردان بود، باعث شد این سریال تقریبا در هر دو فصل، غنای بصری چشمگیری داشته باشد.
تجربه تولید سریال رحیل در دوران عزلت تلویزیون و قدرت پلتفرم‌ها نشان داد همچنان اگر از نیروهای باتجربه و تربیت‌شده قدیمی تلویزیون برای تولید سریال‌ها، استفاده شود، نتیجه درخور گرفته خواهد شد. این تجربه گرانقدری است و به نظر می‌رسد نه فقط شبکه سوم سیما که همه ساختارهای سریال‌ساز، چه در تلویزیون و چه در شبکه خانگی باید بدان توجه کنند.
دقت کنیم که مخاطب امسال تلویزیون، همزمان هم سریال مصری حشاشین را پیش رو داشت و هم سریال‌های متعدد در شبکه خانگی و تلویزیون خودمان و اگر بناست، به سمت محصولات داخلی بیاید، شرط اول، حفظ کیفیت تولید است. کیفیت تولید هم به دست نمی‌آید مگر با حضور باتجربه‌های تولید و کارگردانی که اگر جز این بود سریال‌های اخیر محمدزاده و عطاران به مراتب باید بیشتر دیده می‌شد. اتفاقا بازیگرانی مانند این چهره‌ها بیش از بقیه، به کارگردان و تهیه‌کننده خوش‌فکر و امتحان‌پس‌داده نیاز دارند؛ تا بیش از این دیر نشده باید به سمت استفاده از باتجربه های تولید و کارگردانی رفت.