سالیان درازی است که سازمان ها، نهادها و شرکت ها به ضرورت وجود روابط عمومی در مجموعه خود پی برده اند و از این رو، با بکارگیری نیروهای متخصص در امر رسانه و روابط عمومی؛ رخدادها و عملکرد خود را به سمع و نظر مخاطبان و جامعه هدف خود می رسانند.
اهالی وادی روابط عمومی اما همیشه ایام، در پشت صحنه به تصویر کشیدن چنین اتفاق مبارکی هستند و همین امر نیز بر مهجوریت آنها می‌افزاید؛ همان‌ها که باید ضمن حفظ روحیه نشاط در خود، بعنوان بخش نشاط بخش و روحیه دهنده مجموعه عمل کنند و افراد شاغل یا فعال در مجموعه خود را به سمت پویایی هر چه بیشتر سوق دهند؛ آنهایی که باید در برهه‌های مختلف، با چیزی به نام استرس (فشار روحی) و اضطراب دست و پنجه نرم کنند و به روی خودشان هم نیاورند.
کارکنان روابط عمومی پیری زودرس دارند اما توقف هرگز... عده زیادی از آنها شاید روزی از اصحاب رسانه بوده‌اند و در مقام مطالبه‌گری قرار داشتند اما پس از کوچ به وادی روابط عمومی، امروز خود باید به مطالبه‌گری دوستان و همکاران سابق پاسخگو باشند و این یکی دیگر از سختی‌های البته شیرین کار در روابط عمومی است.
فعالیت شبانه‌روزی روابط عمومی برخی از مجموعه‌ها که کمیت آن به فراخور تعدد برنامه‌ها و فعالیت‌های آن مجموعه برمی‌گردد کار را برای اعضای کادر روابط عمومی سخت‌تر می‌کند و آنچه در مورد کادر روابط عمومی در مسیر خدمت به سازمان یا مجموعه مغفول می‌ماند؛ نبود زمان برای حضور کنار اعضای خانواده است. هرچه کارها در یک مجموعه بیشتر می‌شود، مدت زمان نبودن کنار خانواده نیز افزایش می‌یابد و این نبودن‌ها حتی گاهی تا آنجا پیش می رود که نبود آن عضو تیم روابط عمومی در کنار خانواده به سایه‌شدن تعبیر می‌شود؛ آنچنان که انگار هستند و اما نیستند . . .
اما همه این مسائل برای آنها که عاشقانه دل در گرو پیشبرد اهداف مجموعه و در کلان آن کشور دارند، هرگز سد راه نخواهد شد. بلکه با اتکای به خدا و کمک خانواده در مسیر تلاش دوچندان و پویاسازی و افزایش نشاط کاری همچون قلبی تپنده در مجموعه گام برخواهند داشت. فرصت را غنیمت شمرده و هفته روابط عمومی و ارتباطات را به محضر همه همکاران و اهالی وادی پر فراز و نشیب روابط عمومی تبریک عرض می‌کنم و امیدوارم روزهای خوب همراه با موفقیت و سربلندی در پیش داشته باشند.