به گزارش ایرنا، آغوش انسان را قبل از اینکه پیش من آورد شود، تجربه کرد و بوی انسان گرفته بود و چاره‌ای جز به آغوش گرفتن و قبول مسئولیت بزرگ کردنش نداشتم.
اولین قدم برای بزرگ کردنش پیدا کردن بزی اهلی بود که بره تازه متولد شده‌اش را از دست داده باشد تا بتوانم شیر آغوز آن بز را به او که نگذاشته بودند حتی شیر آغوز مادرش را بخورد، بدهم تا با تغذیه از این شیر از خیلی از بیماری ها ایمن شود.
با هر سختی و مشقطی که بود یک بز با شرایط مشابه پیدا کردم و اینگونه زندگی ۴۵ روزه این نوزاد میش وحشی با من و خانواده‌م آغاز شد.
نوزاد بود و شرایط نگهداریش خیلی سخت و ویژه، هر روز که می‌گذشت وابستگی بین این مهمان ناخوانده و خانواده‌ام بیشتر می‌شد تا جایی که دیگر این مهمان نمی‌توانست در حیاط خانه بماند و عضوی از خانواده شده بود.
این وابستگی تا حدی بود که شبی که مریض شده و اسهال گرفته بود خودم مجبور شدم در حیاط و با آغوش گرفتنش بخوابم؛ وابستگی ادامه داشت تا روزی که از محیط زیست برای تحویل گرفتن میش به خانه ما آمدند تازه همگی اعضای خانواده متوجه شدیم میزان این دلبستگی خیلی بیشتر از آن چیزی بود که شاید فکرش را می‌کردیم چراکه همسر و دخترم با چشم های گریان او را تحویل محیط زیست دادند تا مدت‌ها بعد از رفتن این مهمان ناخوانده از خانه‌مان روح و روان همگی ما درگیر این مسئله بود.
اما این داستان همینجا تمام نشد بلکه ۲ هفته بعد از تحویل این مهمان شیرین به محیط زیست برای دیدن او همراه خانواده به محل نگهداری جدیدش رفتیم که در آنجا مسئول نگهداری گفت اکثرا بی تاب است و خیلی کم شیر می خورد.
افراد از روی ناآگاهی و یا گاها کنجکاوی به ویژه در فصل بهار و زادآوری، نوزادان حیات وحش را از طبیعت جدا می کنند
در آغوش همسرم آرام گرفت و سه شیشه شیر پر را از دست او خورد، با دیدن این اتفاق و تجربه کردن مسئله‌های پیرامون آن فقط می توانم بگویم لطفا رنج جدایی از مادر را با دلسوزهای بیجا برای نوزادان حیات وحش به آنها تحمیل نکنید.
اتفاقات بالا یک داستان زایده تخیل خبرنگار نیست بلکه تجربه و خاطره تنها تیمارگر حیات وحش در شهرستان های ساوه و زرندیه است که در مصاحبه با ایرنا گفت: بیش از ۱۰ سال است که در کنار عضویت در هیات مدیریت انجمن حافظان محیط زیست ساوه و زرندیه به تیمارگری حیات وحش مشغول هستم.
غلام بهرامی با اشاره به اینکه متاسفانه این شهرستان‌ها دامپزشک حیات وحش ندارد، اضافه کرد: از ۱۰ سال پیش با شرکت در دوره های تیمارگری این فعالیت را شروع کرده و تاکنون بیش از ۱۰۰ مورد حیوان از گونه های مختلف از جمله پرندگان وحشی را درمان و با مشارکت سایر اعضای انجمن و اداره‌های حفاظت محیط زیست ۲ شهرستان ساوه و زرندیه در طبیعت رهاسازی کرده‌ایم.
وی نجات حیوانات و رهاسازی آنها در طبیعت را از لذت بخش ترین لحظات زندگی خود می داند و در خصوص سهل انگاری برخی افراد از دست زدن به حیات وحش به ویژه نوزادان آنها می گوید: برخی مواقع افراد از روی ناآگاهی و یا گاها کنجکاوی به ویژه در فصل بهار و زادآوری، نوزادان حیات وحش را از طبیعت جدا می کنند.
بهرامی باورهای غلط نسبت به شوم بودن برخی حیوانات را یکی دیگر از دلایل آسیب رساندن به آنها اعلام کرد و افزود: در هر صورت مجموعه اقدامات و فرهنگ های اشتباه و نادرست باعث تخریب چرخه های زندگی در حیات وحش شده و سرانجام آن چیزی جز انقراض نسل ها نیست.
تحمیل اسارت دائمی به حیوانات
وی یادآور شد تیمار و نگهداری حیوانات بالغی که آسیب دیده اند به دلیل اینکه غریزه آنان فعال و به تکامل رسیده به مراتب راحت از نوزادان است چراکه حیوانات بالغ در حیات وحش بزرگ شده و می توانند پس از رها سازی به راحتی دوباره به چرخه زندگی طبیعی خود برگردند.
بهرامی گفت: حیواناتی که از نوزادی به علت سهل انگاری، کنجکاوی و عدم مسوولیت پذیری افراد ناآگاه و متخلف از چرخه طبیعت خارج می شوند اول اینکه شانس زنده ماندن کمتری دارد و در صورت شکست مرگ امکان زندگی در طبیعت را ندارند و باید برای همیشه در اسارت باغ وحش ها و مراکز نگهداری از حیوانات باشند.
وی دلیل در اسارت ماندن این حیوانات را این گونه شرح داد که انس گرفتن با انسان و پرورش نیافتن غریزه طبیعی آنها موجب می شود که نتوانند در طبیعت زنده بمانند.
این تیمارگر حیات وحش گفت: تیمارگران تنها می توانند زخم های آنها را التیام ببخشند یا در تغذیه به آنها کمک کنند اما نمی توانند در یاد دادن مهارت های شکار، پرواز، حضور در طبیعت به نوزادان نقش ایفا کنند.بهرامی گفت: به عنوان کسی که یک دهه رنج این حیوانات را از نزدیک لمس و مشاهده کرده‌ام، توصیه دارم مردم چند لحظه خودشان را جای مادر این حیوانات بگذارند تا بلکه مسوولانه تر با طبیعت و حیات وحش رفتار شود.
خطر آغوش انسان برای حیوانات
مدیرعامل انجمن حافظان طبیعت ساوه و زرندیه هم در این ارتباط با بیان اینکه حیوانی که بوی انسان بگیر حتی دیگر از طرف مادرش بازگشتش به طبیعت بسیار سخت و در مواقعی نیز تقریبا غیر ممکن می شود افزود: از دست زدن و آغوش گرفتن حیوانات در طبیعت باید به صورت جدی خودداری کرد چراکه این مساله مساوی با رانده شدن حیوان در آغوش گرفته شده از سوی حیات وحش است.
مهدی فرقانی پور با اشاره به اینکه امسال اولین مورد دست درازی به نوزادان حیات وحش در منطقه شکار ممنوع خرقان روی داد که یکی از چوپان‌های این منطقه اقدام به برداشتن بره از محیط خود کرده بود یادآور شد: هرچند با تلاش اعضای این انجمن بره پس از ۲۴ ساعت به طبیعت و کنار مادر خود بازگردانده شد اما میش مادر ابتدا بره را به دلیل اینکه بوی انسان گرفته بود، قبول نمی کرد.
وی خاطر نشان کرد: در شهرستان های ساوه و زرندیه بیشترین دست درازی به نوزادان و جوجه های حیات وحش مربوط به قوچ و میش وحشی و پرندگان شکاری است کارکنان محیط زیست ساوه و زرندیه و اعضای حافظان طبیعت در صورت مشاهده موارد مختلف ،نهایت تلاششان را برای سپردن نوزادان به اهل فن دارند ولی در هر صورت حیوان وحشی نیاز به مادری از جنس خودش دارد.
فرقانی پور با تاکید بر اینکه این انجمن فرهنگ سازی را در اولویت خود قرار داده است گفت: علی رغم اینکه از چند ماه پیش هشدارهای لازم از سوی اعضای انجمن در فضای مجازی ارائه شده اما هفته گذشته یک توله گرگ نیز از سوی شهروندان به محیط زیست ساوه تحویل داده شد.
وی افزود: مشاهده ۲ مورد دست درازی به نوزادان حیات وحش در کمتر از یک هفته در ساوه و زرندیه نگرانی ها برای ادامه این سهل انگاری ها را بیشتر از گذشته کرده است.
کنجکاوی هایی که باعث جدایی حیات وحش از طبیعت می شود
رییی اداره محیط زیست ساوه هم در این ارتباط با بیان اینکه عدم دست درازی به حیات وحش مهمترین تاکید ما به تمام آحاد جامعه در هر فصلی است گفت: مردم طبیعت گرد حتی اگر در حیات وحش مواردی را می بینند که لانه آنها بر اثر هر حادثه ای تخریب شده یا نوزادان آنها در طبیعت رها شده اند نیز نباید به آنها نزدیک شوند.
علی دعایی لنگرودی یادآور شد: هر کنجکاوی باعث می شود که مادر وحوش آن ها را قبول نکند و به سمت آنها نیایند و آنها تلف شده تلقی بشوند.
وی یادآور شد: در صورت دست درازی هر شخصی به طبیعت، از منظر محیط زیست صید و شکار اتفاق افتاده و تخلف صورت گرفته و محیط بانان نیز در صورت مشاهده باید اقدام قضایی انجام دهند.
دعایی لنگرودی افزود: با توجه به احتمال انتقال بیماری از گونه های وحشی به گونه اهلی و همچنین بیماری های مشترک دام و انسان این دست درازی ها باعث انتشار این بیماری ها شده که در نهایت سلامت جامعه را به خطر می اندازد.
شاید اگر حیوانات زبان داشتن اولین چیزی که با دیدن ما انسان می گفتن، این بود؛ فرار یک خود خواه دارد می آید.
منطقه شکار ممنوع خرقان با ۴۷ هزار هکتار مساحت از زیستگاه‌های حفاظت شده مشترک بین شهرستان‌های ساوه و زرندیه است که نیمی از مساحت آن معادل ۲۲ هزار هکتار در حوزه شهرستان ساوه قرار دارد.