بوعلی سینا دانشمند مسلمان و بزرگ ایران و جهان، موسیقی را به مثابه یک علم و از زیرشاخه های ریاضی می داند. او از نگاه علمی، معتقد است که اصوات موسیقایی، همچون رایحه است که امواج اش در اطراف منتشر می شود و اگر میزان آن، به اندازه باشد متفق و خوشایند و اگر در اندازه آن، افراط شود، متنافر و ناخوشایند خواهد بود.
این نگاه عالمانه، در واقع تکلیف ما را می تواند با هنر پرحاشیه موسیقی، یکسره کند. رایحه و بوی خوش، از موضوعاتی که پیامبر اعظم(ص) بسیار بر آن تاکید داشتند، به طوری که در کتاب مکارم الاخلاق از امام صادق(ع) نقل شده است که «پیامبر(ص) برای عطر بیشتر از غذا خرج می‌کرد». پس موسیقی نیز می تواند چنین جایگاهی در زندگی ما انسان ها داشته باشند و بهره مندی به اندازه و متعادل از آن، زندگی ما را نیز به تعادل برساند.
بر همین اساس، در روزگاری که رسانه ها و برنامه های پرشمارشان، سیطره ای غیرقابل انکار در زندگی انسان دارند و حضورشان، بخشی جدایی ناپذیر از زندگی آدم ها شده است، برنامه هایی که در حوزه موسیقایی ساخته و پخش می شود، دارای اهمیت ویژه هستند. با اینکه ما در حوزه موسیقی، قدمتی دیرینه و اثرگذار در دنیا هستیم، اما آنطور که باید در حوزه برنامه سازی موسیقی محور، فعالیت اثرگذار نداشته ایم. این در حالی است که در دنیا، برنامه های موفق و عمومی شان، در حوزه موسیقی بوده است و از این طریق توانسته اند علاوه بر ایجاد فضایی ملایم در جامعه، فرهنگ شان را نیز به خارج از مرزها، منتقل کنند.
با همه این احوال، دولت سیزدهم، در حوزه موسیقی، تحولات جدی ایجاد کرده و توانسته است موفقیت های چشمگیری به دست آورد. رکوردشکنی ها در این عرصه، پیش تر اعلام شده است و هنرمندان بسیاری توانسته اند حضوری چشمگیر در صحنه داشته باشند. شاید منصفانه تر، این باشد که یادی هم از رئیس جمهوری شهید مان بکنیم که نگاهی بلند و مهربانانه، به هنرمندان موسیقی داشتند و فراتر از موضوعات حاشیه ای که معمولا حول و حوش برخی هنرمندان وجود دارد، برخورد رئوفانه و بزرگوارانه ای داشتند و از طعن حسود نیز، نمی هراسیدند.
گروه فرهنگی دولت نیز، چه در بیان و چه در عمل، نشان داده است که حامی موسیقیدانان است و همه جوره، پای هنر ارزشمند و فرهنگساز آنان ایستاده است. طی دو سه سال گذشته هم، چند برنامه موسیقایی ارزشمند و چشمگیر که قابلیت جهانی شدن هم داشتند، با کمک دولت مردمی، به شبکه خانگی راه یافتند و طراوت ویژه ای را ایجاد کردند.
اما این مقدمه طولانی، به بهانه پخش نخستین قسمت برنامه «کنسرتینو» است. شاید بشود گفت که بسیاری از علاقه مندان هنر، سال ها منتظر چنین برنامه ای بودند. این برنامه با اجرای علیرضا عصار؛ خواننده و هنرمند فرهیخته موسیقی کشور، شکل و شمایلی حرفه ای، به جا و قابل توجه دارد، به طوری که علاوه بر داشتن عنصر سرگرم کنندگی، دریچه های تازه ای را نیز پیش روی مخاطب، باز می کند.
«کنسرتینو» در واقع، ترکیبی از دو واژه کنسرت و نو است، یعنی یک جورهایی نگاهی نو به اجرای موسیقی انداخته است که می تواند عدالت فرهنگی را برای جامعه، به سوغات بیاورد. با توجه به گرانی بلیت کنسرت ها در این روزها، طبیعی است که برخی از خانواده ها امکان حضور در این برنامه ها را نداشته باشند، اما کنسرتینو، در قسمت نخست خود نشان داده است که نگاهی جدی به کنسرت و اجرای درست و دقیق و احترام به مخاطب دارد. این برنامه، دو گروه موسیقی را در قسمت نخست دعوت کرده است تا بهترین های خود را مخاطبان اجرا کنند. گروه آرمان گرشاسبی که یکی از خواننده خوب کشور به حساب می آید و گروه اوهام که یک گروه آوانگارد در حوزه موسیقی است که حضورش در چنین برنامه ای، علاوه بر آنکه نشان می دهد سازندگان «کنرستینو»، به دنبال موسیقی جدی و متنوع هستند، نشان از بلندنظری و هوش بالای مسوولان ساترا را دارد که امکان برگزاری این برنامه با چنین رویکردهایی را داده است.
گروه اوهام با بهره مندی از اشعار شاعران بزرگ ایرانی و تلفیق آن با موسیقی متداول جهانی، فضایی قابل اعتنا آفریده اند. در واقع کار این گروه، مانند آبیاری یک بوستان است که از طریق جویی که بیرون از آن جاری است، صورت می گیرد. در واقع ریشه های فرهنگ و ادب ایران، با استفاده موسیقی به رسمیت شناخته شده جهانی، عمیق تر و گسترده تر می شود. فعالیت چنین گروه هایی، نشان می دهد که مجموعه فرهنگی کشور از وزارت ارشاد گرفته تا ساترا، عزم خود را جزم کرده اند که برخی کوتاهی های گذشتگان را جبران کنند و موسیقی کشور را به جایگاه واقعی و ارزشمندش برسانند. جا دارد که به ایشان، بابت بلندنظری شان، دست مریزاد بگوییم.
علیرضا عصار، در این برنامه، نشان داد که آنچه در آثارش تحت عنوان عمق تفکر و اندیشه، وجود دارد، برگرفته از شخصیت اوست. آرام و متین، بدون ادا و ادعا، مقابل دوربین قرار می گیرد و سوال هایی می پرسد که پاسخ های به دردبخور از آن حاصل می شود. او حتی در اجرای مشترکی که با نوجوان ۱۶ ساله در انتهای برنامه داشت، تاکید خود را بر حمایت از موسیقی ارزشمند و والای ایرانی، نشان داد. این اجرای دو نفره، دلنشین و دوست داشتنی بود. عصار با این کار، می خواست نشان دهد که برنامه جدید او، بر حمایت از نسل جوان و هدایت آنان به سمت موسیقی درست و فرهنگ محور، اصرار دارد. علاوه بر این، همخوانی یک خواننده کارکشته که صاحب صدای مغزدار و نافذ است، با یک دختر نوجوان، زیبایی هایی هنری زیادی با خود داشت که در ذهن مخاطب ماندگار خواهد شد. ضمن آنکه، عصار تلاش کرده است که حدود و ثغور شرعیات و حساسیت اجتماع را نسبت به صدای زن، حفظ کند و براساس فتوای بزرگان شیعه، استفتائات مقام معظم رهبری، شأن و شرایط اجتماع را مدنظر قرار دهد و در مسیر تعادل و میانه روی، حرکت کند.
طراحی صحنه «کنسرتینو» نیز کار ارزشمندی است. سیامک احصایی به دور از زیاده کاری و شلوغ کاری، فضایی دلنشین و فرهیخته را برای مخاطبان، ایجاد کرده است. گر چه، شاید لازم باشد که به شکل تدوین آن نیز نقدی وارد کنیم؛ چرا که کمتر به نشان دادن جزئیات و اینسرت های فراوانی که می توانست، کار را جذاب تر و ارزش های طراحی صحنه را بیشتر نمایان سازد، پرداخته است.
با توجه به آنچه که در قسمت نخست «کنسرتینو» دیدیم، می توانیم امیدوار باشیم که در قسمت های دیگر، شاهد غافلگیری های زیادی باشیم. این برنامه به کارگردانی میلاد رحیمی، تهیه‌کنندگی مشترک محسن خباز و محمدرضا حسین‌زاده، می تواند تا سال های سال، میهمان شبکه خانگی باشد و مردم موسیقی دوست ایران را خوشحال کند. بد نیست اگر تیم نویسندگان، بتوانند با علیرضا عصار، هماهنگی بیشتر داشته باشند تا بتوانند با بیان جذاب او، لحظه های ماندگارتری را به ثبت برسانند.