به گزارش ایرنا، آیین رونمایی از پروژه موسیقایی «مولانا تا سایه» به آهنگسازی پیروز ارجمند، خوانندگی کیوان رستگاری و تنظیم مهران اکرمی با حضور دست‌اندرکاران این آلبوم و جمعی از هنرمندان شناخته‌شده عرصه‌های مختلف در موزه موسیقی ایران برگزار شد.
پیروز ارجمند آهنگساز پروژه «مولانا تا سایه» که اجرای برنامه را به عهده داشت در ابتدای این برنامه ضمن ارائه توضیحاتی از روند تولید این آلبوم اظهارداشت: حدود سه سال پیش با دکتر رستگاری توافق کردیم تا یک اثر مشترک را تولید کنیم در این راستا برای انتخاب شعر صحبت می‌کردیم که علاوه بر انتخاب اشعاری از مرحوم هوشنگ ابتهاج به اشعار مولانا رسیدیم.
وی افزود: البته آنچه تا امروز عمدتا از مولانا در موسیقی معرفی شده عموما برداشت‌هایی موسیقایی برگرفته از موسیقی‌های منطقه کردستان و موسیقی صوفیانه بوده اما ما می‌خواستیم فضای جدیدی را در این زمینه تجریه کنیم که خوشبختانه با همراهی مهران اکرمی و کیوان رستگاری شرایط متفاوتی به وجود آمد که نتیجه‌اش آلبوم «مولانا تا سایه» شد.
کیوان رستگاری خواننده و تهیه‌کننده آلبوم «مولانا تا سایه» نیز در این برنامه با قرائت متنی گفت: موسیقی نواحی ایران هر کدام به داستان که نه بلکه به واقعیت‌هایی تاریخی گره می‌خورد که پشت هر نُت آن دردهای زیادی است که بغض‌ها را می‌سوزاند و باید شنید، خواند و گریست که در این سرزمین چه داستان‌هایی گذشته است.
وی افزود: در این راه ترانه‌های ما نیز دربرگیرنده نکات متعددی است که می‌تواند از دریچه موسیقی وارد فضاهای متفاوتی شود. ما هم وظیفه داریم که به فرزندانمان این ارزش‌ها را یاد بدهیم و نشان دهیم که می‌توان براساس این ترانه‌ها و موسیقی‌ها، ملودی‌های متفاوت جدیدی خلق کرد؛ مسیری که در این آلبوم به واسطه حضور پیروز ارجمند انجام شد و با عشقی که در این کار داشت همراه با مهران اکرمی اشعار مولانا و ابتهاج را با موسیقی ممزوج کرد.
رستگاری بیان کرد: بر این باورم نیاکان من و شما، ما را ستایش خواهند کرد که تلاش داشتیم چنین آثاری را با الهام و استفاده از بزرگان ادبیات ایران به جامعه نشان دهیم. نوشته‌ها و آثاری که بوی انسانیت می‌دهند و می‌تواند ویژگی‌های متفاوتی داشته باشند که امیدوارم مورد توجه نیز قرار گیرد.
دسترسی به ذات هستی در آلودگی فضاهای نشانه‌ای
حمید شهیری استاد تمام دانشگاه تربیت مدرس در حوزه نشانه-معناشناسی نیز در بخش دیگری از این آیین اظهارداشت: رابطه موسیقی و انسان در حوزه‌های معناشناسی دربرگیرنده نکاتی است که می‌توانیم پیرامون آن به قصه‌ها و داستان‌های زیادی اشاره کنیم.
وی افزود: ما انسان‌ها آن قدر در زندگی خودمان درگیر و زندانی ساختارهای نشانه‌ای هستیم که ما را از جانمان دور می‌کنند و باعث می‌شوند بین ما و جوهره انسان فاصله ایجاد شود. موضوعی که ما را از اصل پدیده هم دور می‌کند. آنچه که معصومیت را لکه‌دار می‌کند فضاهای نشانه‌ای هستند که جوهره آدمی را آلوده می‌کند. بنابراین تن ما به این ترتیب تن ابزاری و تن ابژه‌ای است که متاسفانه دریچه وجودی خود را گم کرده است؛ یعنی اتفاقی که در جهان بشری افتاده این است که انسان‌ها دریچه وجودی خود را بسته‌اند. پس حالا که چنین است باید چه کنیم؟ به اعتقاد من یکی از راهکارها، راهکار رجوع به مولانا و موسیقی است. در این مجال موسیقی به کمک می‌آید تا در آلودگی فضاهای نشانه‌ای اجازه دسترسی به ذات هستی داشته باشیم.
این استاد دانشگاه بیان کرد: این پرده دود اندود با موسیقی و مولانا به کنار می‌رود که از پس پرده نور را ببینیم. موسیقی وجه مادی را می‌گیرد و معصومیت زبانی را به نشانه برمی‌گرداند و در یک مولفه شنیداری انسان سیستم اعصاب را همراهی می‌کند و بعد از برداشتن کنترل‌های نشانه‌ای روزنه‌ای را ایجاد می‌کند که نهایت آن روشنی و نور است.
شهیری در بخش دیگری از سخنان خود ضمن ارائه توضیحاتی مشروح درباره آنچه بین رابطه موسیقی و مولانا مطرح می شود، اظهارداشت: موسیقی نه در قالب کمی که در قالب کیفی عمل می‌کند و این فضایی برای به آغوش کشیدن جان و جوهره انسانی است. اینجاست که مولانا به وجود می‌آید و با موسیقی به وجود انسانی کمک می‌کند؛ البته موسیقی مربوط به مولانا دربرگیرنده فضای خاصی است که با موسیقی‌های دیگر فرق می‌کند. موسیقی مربوط به مولانا کمک می‌کند که ما به فضای امتزاح نزدیک شویم. مسیری که به اعتقاد من در آلبوم «مولانا تا سایه» وجود دارد و می‌تواند از جهات مختلف مورد کنکاش و بررسی قرار گیرد.
پس از صحبت های شهیری قطعاتی منتخب از آلبوم «مولا تا سایه» برای مخاطبان اجرا شده و پس از آن نیز مهمانان شرکت کننده در قالبی نمادین، تابلوی آیین رونمایی این پروژه موسیقایی را امضا کردند.
«من نه چنانم که تویی» با شعر مولانا، «مطرب مهتاب رو» با شعر مولانا، «معشوقه به سامان شد» با شعر مولانا، «صورتگر نقاش» با شعر مولانا، «عید نو» با شعر مولانا، «ای عشق» با شعر هوشنگ ابتهاج، «ای عاشقان» با شعر مولانا، «مژده بده» با شعر ابتهاج از قطعه‌های این آلبوم هستند.
کیوان رستگاری تهیه‌کننده و خواننده، پیروز ارجمند آهنگساز، مدیر تولید و هنری، نیما جوان (نشر و پخش جوان) به عنوان ناشر، علی جعفری پویان، بردیا کیارس، سینا جهان آبادی، امین غفاری، تینا جامه گرمی، حامد کرمانی، علیرضا دریایی نوازندگان ویولن، فیلیپ اگنس نوازنده ویولن مهمان، علی جعفری پویان، میلاد عالمی، علیرضا دریایی، میثم مروستی نوازندگان ویولا، کریم قربانی نوازنده ویولنسل، علیرضا دریایی نوازنده کمانچه، بابک ریاحی پور نوازنده گیتاربیس، درشن آنند نوازنده طبلا، علی جمالی نوازنده تارآذری و گیتار الکتریک، همایون نصیری، علی جمالی و کورش بزرگ پور نوازندگان پرکاشن، مهران اکرمی نوازنده سازهای الکترونیک، پیانو، طراحی، پروگرام، اجرای درامز و پرکاشن، فیروزویسانلو و علی جمالی نوازنده گیتار نایلون، آرین قیطاسی نوازنده ساکسفون، پریسا دلفانی هم‌خوان، صالح زند خواننده هم‌خوان، روح‌الله ملکوتی عکس، امید نیک‌بین، رضا اسدپور، سامان مهدوی، مهران احمدی صدابرداران، سامان مهدوی میکس و مسترینگ، حمیدرضا کاشانی نقاشی خط و گرافیک، الهه تراکمه و محمدرضا محمدی گرافیست و طراحی جلد عوامل اجرایی این آلبوم هستند که در استودیو «شهر صدای پارسیان»، استودیو «آکواریوم» و استودیوی «حوزه هنری کرمان» ضبط شده را تشکیل می‌دهند.