محمود پراش در گفت‌وگو با خبرنگار ایرنا از شرایط این روزهای دوچرخه‌سواری گفت و اظهار داشت: رشته دوچرخه‌سواری تجهیزات محور است و با تکنولوژی و علم روز دنیا پیش می‌رود، متاسفانه در هر دو بخش از سایر تیم‌های آسیایی و البته جهانی عقب هستیم و این فاصله روز به روز بیشتر هم می‌شود و نتایجی که در رویدادهای مختلف به دست می‌آید، گواه این ادعاست.
وی ادامه داد: بودجه فدراسیون به هیچ عنوان پاسخگوی نیازهای این رشته نیست. افزایش هزینه‌ها و بالا رفتن نرخ ارز، سنخیتی با بودجه فدراسیون ندارد و وضعیت مشخص است و نیازی به صحبت و مصاحبه نیست. فدراسیون هم به نوبه خود کم‌وکاستی‌هایی دارد که در نتایج ملی‌پوشان دخیل بوده و به اصطلاح، در و تخته با هم جور است. در گذشته تیم‌های بسیاری در دوچرخه‌سواری حضور داشتند و باعث رونق این ورزش بودند اما الان آن تیم‌ها کجا هستند و چرا از دوچرخه‌سواری جدا شدند؟ فدراسیون در حال حاضر در بُعد تجهیزات بسیار ضعیف است و توان خرید حتی یک دوچرخه به‌روز را هم ندارد، از سویی دیگر وضعیت اعزام‌ها را ببینید، اگر کمی در این رشته بررسی کنید به مشکلات دیگر هم پی خواهید برد چراکه آنقدر شرایط نزولی و رو به افول است که نیازی به گفت‌وگو و مصاحبه نیست.
پراش گفت: اگر به سال‌های قبل بازگردیم می‌بینیم افرادی بودند که برای حمایت و کمک به دوچرخه‌سواری وارد این چرخه شدند اما به دلیل اختلافات شخصی و مسائلی از این دست و البته بدرفتاری‌هایی که با آنها شد، رفتند و پشت سرشان را هم نگاه نکردند. دوچرخه‌سواری به افراد دلسوز و متخصص نیاز دارد که این روزها خیلی کم هستند و منافع شخصی و رفتارهای دوگانه، حرف اول را در دوچرخه‌سواری می‌زند.
رکاب‌زن سال‌های نه چندان دور کشورمان تاکید کرد: دوچرخه‌سواری از زمانی که به دست دوچرخه‌سوارها افتاد در مسیر نزولی گام برداشت و رو به افول رفت. اختلاف نظرها و مدیریتی که در حرف بود اما در عمل نه، کار دستمان داد و امروز می‌بینیم از آن روزهای طلایی دوچرخه‌سواری خبری نیست. چه کسی گفته حتما رئیس یا مدیر یک فدراسیون باید ورزشکار باشد؟ شاخصه‌های مدیریت و توانایی انجام کار بر اساس فاکتورهایی تعریف می‌شود که شاید یک ورزشکار از آن بی‌بهره باشد که این اتفاق برای دوچرخه‌سواری افتاد و امیدواریم روزی دوباره شرایط خوب شود.
پراش ادامه داد: از سویی دیگر ورزشکار با هزینه خود به مسابقات اعزام می‌شود و دیگر نیازی به این حرف‌ها نیست. من در کمیته فنی هم انتقاد کردم و آنچه باید می‌گفتم را گفتم. وقتی ورزشکاری به دلیل بضاعت مالی در اعزام‌ها قرار می‌گیرد اما در مسابقه آخر می‌شود، دیگر باید فاتحه کار را خواند. ما ورزشکاری داشتیم که در قهرمانی آسیا حضور داشت اما در کشور، بین ۵ نفر اول هم نبود که علتش را همه می‌دانند. از سویی دیگر وقتی فدراسیون در مسابقات و رویدادهای مختلف نتیجه نمی‌گیرد اما عوامل تیم و مدیر تیم‌های ملی بدون هیچ تغییری به کار خود ادامه می‌دهند، همین می‌شود که امروز می‌بینیم.
وی گفت: با توهم و خیال نمی‌توان مدال گرفت. متاسفانه دوگانگی در دوچرخه‌سواری وجود دارد. قبل از اعزام در مصاحبه‌ها یک مطلب عنوان می‌شود و بعد از آن حرفهای دیگری را می‌شنویم. برخی از دوستان در کمیته فنی ضعیف عمل می‌کنند و تصمیم‌های نادرست می‌گیرند، یادمان نرود روزی در آسیا چشم بسته مدال می‌گرفتیم اما الان با اختلاف فاحش، آخر می‌شویم و این‌ها را یک نفر باید پاسخگو باشد.
این مربی دوچرخه‌سواری کشورمان یادآور شد: وقتی ورزشکار این شرایط را می‌بیند، طبیعی است دچار تردید شود. یا باید ورزش قهرمانی را کنار بگذارد یا رویای حرفهای خود را در کشوری دیگری دنبال کند. اگر بخواهم به فدراسیون از ۱۰۰ نمره بدهم با حداکثر ارفاق ۴۰ می‌دهم هرچند مشکلات اقتصادی هم مزید بر علت است و باید آن را هم در نظر گرفت. به نظر من دوچرخه‌سواری برای کسی اهمیتی ندارد، مسئولان هم فقط می‌خواهند چراغ فدراسیون روشن باشد. به هر حال این ایام هم سپری می‌شود، وقتی فدراسیون نمی‌تواند حتی یک دوچرخه به روز بخرد دیگر نباید از این سیستم توقعی داشت.
وی ادامه داد: سال گذشته و در جریان رقابت‌های دوچرخه‌سواری محمد گنج‌خانلو در اسکاتلند ناپدید و بعد خبر پناهندگی او منتشر شد اما واکنش فدراسیون به این ماجرا چه بود؟ چه اقدامی کرد تا این اتفاق یک‌بار دیگر تکرار نشود؟ چه قدم مثبتی در این راه برداشته شد تا رکاب‌زنی به این فکر نباشد که ورزش حرفهای خود را بیرون از مرزهای کشور دنبال کند؟ حرف اول و آخر ما باید ایران و پرچم مقدس کشورمان باشد اما فدراسیون به گونه‌ای عمل می‌کند که به جای ترغیب، ورزشکار فراری می‌شود و امیدوارم مسئولان وزارت ورزش به این مسائل ورود کنند.
پراش تاکید کرد: سئوال من اینجاست که فدراسیون برای ورزشکار کار می‌کند یا بر عکس؟ مگر می‌شود ورزشکاری که از جیب خود هزینه می‌کند و با هزار مشکل، دوچرخه و تجهزات می‌خرد، حقوقی دریافت نکند اما اعضای فدراسیون دریافتی داشته باشند؟ اگر دوچرخه‌سوار نباشد که دیگر نیازی به فدراسیون نیست. برخی از رکاب‌زنان ما در شرایط بسیار خطرناک در کنار اتوبان‌ها و جاده‌ها رکاب می‌زنند و هیچ دریافتی هم ندارند اما برای بقیه پول هست و این مسائل ورزشکار را رنج می‌دهد. امیدوارم روزی این مسائل درست شود و منتظر آن روز هستیم.
او در مورد المپیکی شدن علی لبیب تاکید کرد: دوچرخه‌سواری ما نه به قهرمانی می خورد نه به المپیک، متاسفانه رفتارهایی را در این فدراسیون شاهد هستیم که انسان را رنج می‌دهد. اگر شرایط خوب بود که ورزشکاری خانه و کاشانه‌اش را ترک نمی‌کرد و نمی‌رفت. اگر همین شرایط امروزی را در گذشته داشتیم شک نکنید که امکان ادامه همکاری نبود و هیچ دوچرخه‌سواری حاضر نبود این همه زحمت و سختی را به جان بخرد.
وی با تاکید بر اینکه برای نماینده المپیکی ایران در پاریس آرزوی موفقیت دارم، گفت: فدراسیون را بر اساس شاخصه‌ها و نتایجی که کسب کرده ارزیابی می‌کنند. در سال ۲۰۲۳ چه مدالی برای ما به دست آمد؟ در شرایطی که فرانک پرتوآذر در بازی‌های آسیایی سوم شده بود در مسابقات کوهستان، جاده و پیست مدالی کسب نشد و تنها دو مدال طلا و نقره محمد گنج‌خانلو و پوریا یعقوبی در اسکرچ بزرگسالان و جوانان و برنز فاطمه عباسی در کوهستان جوانان را داشتیم که در بین رشته‌های المپیکی و بازی‌های آسیایی هم نیست.
مربی اسبق تیم ملی دوچرخه‌سواری تاکید کرد: در سال ۲۰۲۴ تنها یک مدال برنز داشتیم که در جاده و در رده سنی کمتر از ۲۳ سال توسط علی لبیب به دست آمد. اما فدراسیون برای آنکه ضعف‌های خود را پوشش دهد به مدال‌های پیشکسوتان و توان‌یابان می‌پردازد و سعی دارد با خبرسازی در این حوزه، ناکامی‌های خود را جبران کند. در پیست ۱۱ رشته در جوانان و بزرگسالان و در آقایان و بانوان داریم که در مجموع ۱۳۲ سکوی قهرمانی می‌شود که سهم ما سال قبل ۲ عنوان بود و امسال هیچ! در جاده هم همین شرایط حاکم است ضمن اینکه رده سنی امیدها هم اضافه می‌شود. اینجا ۴۲ سکوی قهرمانی وجود دارد که سهم ما تنها یک عنوان سومی بوده است. در کوهستان جوانان، امید و بزرگسالان وجود دارد و در این بخش نیز یک سکو به نام فاطمه عباسی ثبت شد و امسال همان هم نداشتیم.
این مربی دوچرخه‌سواری کشورمان تاکید کرد: صحبت از کنترل دوپینگ سازمان یافته می‌شود اما باید دید این اتفاق مربوط به چه سالی است. سال ۲۰۱۷ فدراسیون وقت به اشتباه این کار را انجام داد و محکوم هم شد. البته می‌خواستند از این کار بهره‌برداری کنند که از پایه اشتباه بود. باید دید در آن زمان چه کسانی مسوولیت داشتند، چه به عنوان مدیر و چه به عنوان مربی اما سئوال این است که آن مربیان الان کجا هستند و چه می‌کنند؟ وظیفه فدراسیون این است که ترکیب فنی تیم خود را به گونه‌ای مشخص کند که به مدال و سکو ختم شود اما بخش فنی ما به گونه‌ای عمل کرده که نتایج آن را می‌بینیم.
پراش خاطر نشان کرد: در گذشته افرادی بودند که کار کردند و در سال‌های بعد دوچرخه‌سواری به مدال رسید اما در دوره‌های بعدی در باد این موفقیت‌ها خوابیدیم و نظاره‌گر بودیم و الان حال و روزمان این است که می‌بینید. موفقیت یک‌شَبه به دست نمی‌آید و فدراسیون در مسیری قرار گرفت که از موفقیت‌ها دور شد و با این شرایط نمی‌توان به آینده امیدوار بود. رشته‌ای که روزی چشم بسته ۱۰ مدال در آسیا می‌گرفت الان باید در رویای کسب مدال و سکو باشد و این دوچرخه‌سوارها را ناراحت می‌کند.
وی تاکید کرد: فدراسیون دوچرخه‌سواری ما عادت کرده خلاف جهت آب شنا کند، همه دنیا با جذب مربیان کاربلد در صدد آماده‌سازی تیم خود هستند اما در فدراسیون ما با ابتکاری نوظهور، مربی آنلاین می‌گیرند که این از عجایب روزگار است. اگر مربی آنلاین جواب می‌داد همه کشورهای دنیا این کار را می‌کردند اما چرا فقط فدراسیون ما این ابتکارات را به خرج می‌دهد؟ فقط ما عاقل هستیم و دیگران از آن بهره‌ای نبرده‌اند؟
او یادآور شد: در دوچرخه‌سواری افرادی حضور دارند که همسو با جریان‌ها و اتفاقات روز این فدراسیون هستند، وقتی تیم نتیجه نمی‌گیرد یعنی یک جایی از کار ایراد دارد اما جالب اینجاست همان نفرات با قدرت به کار خود ادامه می‌دهند و آب از آب تکان نمی‌خورد.
پراش گفت: مسوولان وزارت ورزش شاید نگران این هستند که اگر اقدامی کنند فدراسیون با خطر تعلیق مواجه شود اما همین الان هم دوچرخه‌سواری در کُما به سر می‌برد. چرا کسی در دوچرخه‌سواری پاسخگوی این نتایج نیست؟ چرا کسی نمی‌پرسد دوچرخه‌سواری چرا و به چه دلیل به این روز افتاده که گرفتن یک مدال هم برای ما آرزو شده است؟