به گزارش ایرنا، کشتی «لوچو» به عنوان یکی از ورزش‌های اصیل مازندران با قدمت چند صد ساله، این روزها با گذشت زمان و تغییر سبک زندگی در ورطه فراموشی قرار دارد و لوچوکاران پیشکسوت به عنوان پهلوانان فراموش شده این دیار، خواهان زدودن زنگار از چهره این مسابقه سنتی هستند.
شاید کمتر کسی در ایران باشد که مازندران و کشتی گیران این دیار را که هرساله در رویدادهای مهم جهانی افتخار آفرینی می‌کنند، نشناسد؛ پهلوانانی که کشتی را از نیاکان خود نسل به نسل به ارث برده اند و در آوردگاه‌های مهم بین المللی افتخارآفرینی می‌کنند.
باوجود رونق کشتی سالنی در مازندران، اما کشتی لوچو که کشتی‌های فرنگی و آزاد برگرفته از آن هستند، آن‌طور که کارشناسان می‌گویند تحت تاثیر تغییر سبک زندگی رنگ باخته و پهلوانان لوچوکار این دیار که روزگاری آوازه آنها به واسطه میدان‌داری و پهلوانی در تمام استان می‌پیچید، این روزها فراموش شده است. مثلا بر اساس آمار
انجمن کشتی لوچوی مازندران تا ۳۰ سال پیش افزون بر چهار هزار لوچوکار در استان فعالیت داشتند، ولی اکنون تعدادشان به ۳۰۰ نفر هم نمی‌رسد.
قدرت‌نمایی مازندران در کشتی و وجود قهرمانان جهان و المپیک از این استان موجب شده تا برخی از کارشناسان از لوچو به‌عنوان همان کشتی سالنی یاد کنند، اما واقعیتی که وجود دارد این است که لوچو متفاوت از کشتی آزاد و فرنگی است. به عبارتی لوچو یکی از محرک‌هایی به شمار می‌رود که موجب شده تا کشتی آزاد و فرنگی و توان بدنی ورزشکاران این رشته ها در استان مازندران بیش از دیگر استان‌ها باشد.
کشتی لوچو با حریف طلبی شروع می شود و با مرام پهلوانی به پایان می‌رسد. این کشتی در سال‌های نه چندان دور در جشن پایان شالی‌کاری و جشن ها عروسی برگزار می‌شد. کشتی لوچو به خاطر مرام پهلوانی نهفته در آداب و رسوم آن و قدمتش، از قداست ویژه‌ای در میان مردم مازندران برخوردار است و قهرمانان و پیشکسوتان این رشته ورزشی همواره احترام خاصی در بین آحاد جامعه دارند. در کشتی لوچو احترام به ریش‌سفیدان حرف نخست را می‌زند. به طور معمول این ریش سفیدان هستند که مقدمات این مسابقه را در مناطق مختلف فراهم می‌کنند.
همچنین داور مسابقه یکی از پیشکسوتان این رشته است. هزینه برگزاری مراسم و نیز جوایز کشتی‌گیران، توسط اهالی یک یا چند روستا تامین و پرداخت می‌شود.
تصاحب خلعت یا جایزه
واژه لوچو ترکیبی از «لو» به معنای کنار یا لبه و «چو» به معنای چوب است. وجه تسمیه اش این است که چوبی به ارتفاع سه متر در میدان مسابقه کاشته و خلعت قهرمانی بر آن آویخته می شود. کشتی‌گیری که بتواند در پایان عنوان قهرمانی این مسابقه را کسب کند، چوب را به همراه خلعت تصاحب خواهد کرد و به همراه هوادارانش با نوای ساز و دهل به روستا بر می‌گردد. در مسابقات بزرگ و رسمی که جوایز و هدایا گوسفند و گاو است، این احشام به جای خلعت به چوب داخل زمین مسابقه بسته و توسط برنده مسابقه تصاحب می‌شود.
کشتی لوچو با مراسم اولیه و مبارزه‌طلبی و حریف خواهی یکی از پهلوانان آغاز می‌شود. همچنین در این کشتی هر یک از طرفین می‌کوشند تا یک یا چند نقطه از بدن حریف را به خاک برسانند. کشتی‌گیری که درخطر می‌افتد، می‌تواند با زدن کف دو دست به هم از ادامه مسابقه انصراف دهد، اما حق خارج شدن از زمین را ندارد.
دست کاپ، غاز بال، برات، پس‌کاپ، تاش کاپ از جمله فنون رایج در کشتی لوچو است. همچنین اساس کشتی لوچو بر جنبه‌های پهلوانی، احترام به حریف، پرهیز از تکبر و خودخواهی، رعایت ارزش‌های اسلامی و اخلاقی استوار است و هر گونه ضربه زدن به کتف، گرفتن گوش یا انگشت دست، سرچنگ و ضربه زدن با کف به بدن یا سر حریف، گرفتن گوشت بدن و یا آسیب رساندن عمدی، خطا محسوب می‌شود.
این ورزش پهلوانی در بسیاری از مناطق مختلف مازندران از جمله در جویبار، بابلسر، بابل، فریدون‌کنار، آمل، نور و تنکابن برگزار می‌شود. پهلوانان بنامی مانند برادران واگذاری، عیسی رمضانی، مصطفی رمضانی، رضا شاه‌منصوری، حسین نوروزیان و تقی یوسفی از مشهورترین لوچوکارهای مازندران بودند. همچنین نامدارانی مانند عبدالله موحد، مرحوم رمضان خدر و امامعلی حبیبی که مقام قهرمانی کشتی آزاد جهان و المپیک را در کارنامه ورزشی خود دارند، در آغاز فعالیت حرفه ای کشتی خود، لوچوکار بودند.