به گزارش ایرنا، برای تهران به عنوان شهر پیشرو در احداث شبکه راه آهن زیرزمینی درون شهری کشور سال ۱۳۴۷ در اولین طرح جامع شهری، بحث حمل و نقل ریلی دیده شد.
سال ۱۳۵۰ شهرداری تهران، بررسی وضعیت حمل و نقل درون شهری را به شرکت فرانسوی سوفرتو واگذار کرد.
این موسسه بر مبنای اطلاعات و آمار جمع آوری شده و پیش‌بینی‌های مربوط به توسعه و رشد پایتخت، در سال ۱۳۵۳ گزارش جامعی با عنوان طرح ترافیک و حمل و نقل تهران ارائه کرد.
در این طرح جامع، سیستم خیابان - مترو، هفت خط به طول ۱۴۷ کیلومتر پیشنهاد شد که بر اساس طرح مذکور اردیبهشت ۱۳۵۴، لایحه تاسیس شرکت راه آهن شهری تهران و حومه از طرف دولت به مجلس ارائه شد و مورد تصویب مجلس شورای ملی و مجلس سنا قرار گرفت.
در همان سال احداث چهار خط مترو در فاز نخست مورد تصویب شهرداری، انجمن شهر و سازمان برنامه و بودجه قرار گرفت و اجرای آن توسط دولت وقت تایید شد.
سال ۱۳۵۵ قرارداد جدید با همان شرکت سوفرتو جهت مطالعه، طراحی و نظارت بر ساخت مترو تهران منعقد شد.
فعالیت‌های اجرایی قطعه نخست در اواخر سال ۱۳۵۶ شروع و تا سال ۱۳۶۰ زیر نظر مهندسین مشاور شرکت فرانسوی ادامه داشت.
در این سال‌ها حدود ۲ هزار و ۳۰۰ متر تونل و بخشی از سازه سه ایستگاه در بخش حد فاصل بزرگراه شهید حقانی و خیابان شهید بهشتی فعلی به صورت تراشه باز احداث شد اما در بحبوحه سال‌های جنگ تحمیلی و به دلیل عدم احساس ضرورت تداوم کار در آن مقطع زمانی، هیات وزیران در اسفند ماه سال ۱۳۶۰ توقف کامل طرح مترو را تصویب کرد.
در نهایت پس از پیگیری‌های صورت گرفته در دولت وقت، راه‌اندازی مجدد طرح مترو در جلسه مورخ دهم فروردین ماه ۱۳۶۴ هیات دولت تصویب شد و این مصوبه در تاریخ نهم مرداد ماه همان سال برای اجرا ابلاغ شد.
به این ترتیب و متعاقب انجام مقدمات کار، از سال ۱۳۶۵ فعالیت شرکت راه آهن شهری تهران و حومه مجدداً آغاز و تعدادی ایستگاه در اسفندماه سال ۱۳۷۷ به بهره برداری رسید.
به گزارش ایرنا، اکنون این ناوگان زیرزمینی دارای هفت خط و بیش از ۱۵۰ ایستگاه است.