به گزارش ایرنا، تیم بسکتبال کمتر از ۱۸ سال کشورمان با حضور در کاپ آسیا این شانس را داشت تا یکی از سهمیه جام‌جهانی را به دست آورد اما شاگردان سرجان ایوانویچ با قبول شکست ۸۷ بر ۶۱ مقابل نیوزیلند در مرحله یک‌چهارم‌نهایی کاپ آسیا این فرصت را از دست داد تا به مقام ششمی این دوره از بازی‌ها رضایت دهند.
اینکه چرا و به چه دلیل این نتایج برای نماینده بسکتبال ایران رقم خورد نیاز به واکاوی و بررسی دارد که بدون شک نخستین کسی که باید پاسخگو باشد سرجان ایوانویچ است. مربی‌ای که در چند وقت اخیر هدایت این تیم را بر عهده داشت و با حمایت‌های مالی و خوبی که از تیمش شد عملا بهانه‌ای برای توجیه این نتایج ندارد و باید منتظر ماند و دید او در نهایت چه واکنشی را از خود نشان خواهد داد.
از آنچه از طریق صفحه جادویی تلویزیون دیدیم می‌توان به چند مورد اشاره کرد، هر چند تیم بسکتبال کمتر از ۱۸ سال کشورمان در این دوره از مسابقات عملکردی متوسط داشت اما به نظر می‌رسد اگر مربی بادانش‌تری در کنار این نفرات بود شاید امروز اتفاقات دیگری را شاهد بودیم.
به هر حال با توجه به شرایط و فضایی که برای سرجام مهیا بود باید یک واقعیت را بیان کرد، اینکه از او و تیمش انتظار بیشتری می‌رفت. توقع قهرمانی در این رقابت‌ها را نداشتیم اما بدون شک تیم بسکتبال ما با بودن یک مربی بادانش، حداقل بازی‌های پخته‌تری را به نمایش می‌گذاشت و شرایط بهتری را برای خود رقم می‌زد.
اینکه توقع فدراسیون بسکتبال و جواد داوری از سرجان ایوانویچ چه بود را در مصاحبه‌ای با رئیس فدراسیون بسکتبال جویا خواهیم شد اما شاید بهتر باشد این تیم را به یک مربی بادانش سپرد تا حداقل در ادامه مسیر شاهد اتفاقات خوبی باشیم.
فراموش نکنیم سرعت رشد و توسعه بسکتبال در قاره آسیا به شکل فزاینده‌ای رو به افزایش است و همه تیم‌های این قاره به نوعی سعی دارند خود را بالا بکشند. تیم‌هایی مانند استرالیا و نیوزیلند که تکلیف‌شان مشخص است. آنها خود را از قاره آسیا جدا کرده و این قاره را برای خود کوچک می‌دانند و با عملکرد خوب خود نشان دادند از چه ظرفیت‌هایی برخوردارند، در آن سو تیمی مانند چین نسبت به دوره‌های قبلی عملکرد بهتری را از خود به نمایش گذاشت و به همراه اردن موفق به کسب سهمیه جهانی شد. چینی‌ها در این دوره از مسابقات تیم بهتری را از نظر فیزیکی و فنی روانه بازی‌ها کرده بودند و نشان دادند توجه خاصی به بسکتبال دارند و باید آنها را یک حریف جدی در سال‌های آتی برای تیم ملی بسکتبال ایران دانست.
کره‌جنوبی، ژاپن و اردن میزبان هم شرایط خوبی را از خود نشان دادند. اردن با استفاده از ظرفیت میزبانی به گونه‌ای عمل کرد که موفق شد خود را به جمع ۴ تیم پایانی برساند. در این میان از عملکرد تیم‌هایی مانند هند هم نمی‌توان به سادگی گذشت چراکه آنها هم نسبت به دوره قبل پیشرفت‌هایی داشتند و این را در بازی‌های خود به نمایش گذاشتند. شاید در این میان تنها به لبنان بتوان ایراد گرفت،تیمی که انتظار بیشتری از آن می‌رفت اما علی‌رغم همه تصورات نتوانست در جمع ۸ تیم برتر هم باشد.
و اما تیم ایران؛ به زعم برخی از کارشناسان بسکتبال تیمی که روانه این دوره از بازی‌ها شد از نظر فنی خوب بود اما نواقصی داشت که باید برطرف شود. برخی از بازیکنان ما از جمله استعدادهای ورزشی محسوب می‌شوند که اگر به خوبی مدیریت و کنترل شوند شاید در آینده‌ای نزدیک بتوانند جا پای بزرگان تیم ملی بگذارند. به عنوان مثال نفراتی از جمله محمدمهدی حیدری، سالار طاهری، محمد مهدی جلالی، مانی منوچهری و چند بازیکن دیگر نشان دادند در صورذت حرکت در مسیری درست و هدفمند،شاید بتوانند خودشان را در سال‌های آینده در تیم ملی مطرح کنند اما باید دید شرایط چگونه رقم خواهد خوردو سرنوشت چه تقدیری برای آنها رقم خواهد زد.
و اما کلام آخر، این سئوال را باید از کسانی پرسید که در کنار تیم بودند و آن این است که اعتماد به‌نفس و خودباوری شاگردان سرجان ایوانویچ در چه حد بود؟ آیا آنها برای حضور در برابر مدعیان آسیایی به این باور رسیده بودند که می‌توانند حرفی برای گفتن داشته باشند و یا فقط این میدان را فرصتی برای کسب تجربه می‌دانستند.
به هر حال این تیم نیاز به حمایت و برنامه‌های بیشتر دارد، تیمی که باید پشتوانه تیم ملی بسکتبال ایران باشد و امیدواریم شرایط به گونه‌ای رقم بخورد که خیلی زود شاهد تیمی به نام نسل طلایی دیگر باشیم.
گفتنی است در این مسابقات تیم‌های استرالیا، نیوزیلند، چین و اردن جواز حضور در رقابت‌های جهانی که سال آینده در سوئیس برگزار می‌شود را کسب کردند.