به گزارش خبرنگار ایرنا، این روزها در تهران زیبا به هر طرف که نگاه می‌کنیم فقط ترافیک را می‌بینیم. ترافیک و ترافیک. به گونه‌ای که همه معابر و خیابان‌های اصلی و فرعی تهران حتی کوچه و پس‌کوچه‌های درهم پیچ‌خورده شهر درگیر ترافیک شده است. حتی اگر برای فرار از ترافیک گره‌خورده گریزی به یکی از دسترسی‌های محلی معابر تهران بزنیم باز هم ممکن است ساعت‌ها در دام ترافیک کوچه‌های تنگ و باریک که هیچ راه فراری ندارند گرفتار شویم.
این در حالی است که در این اوضاع؛ اگر خوش‌شانس باشیم و گرفتار افراد قانون‌گریز نشویم که با رفتارهای هنجارشکنانه و بروز بی‌نظمی‌های ترافیکی راه را بر دیگر رانندگان می‌بندند و برگی جدید بر داستان ترافیک رو می‌کنند باز ساعت‌ا از وقت خود را در ترافیک سر خواهیم کرد.
آمار و ارقام نشان می‌دهد که ترافیک مهرماه نیز همزمان با آغاز فعالیت مدارس و مراکز آموزشی شروع شده و تا ۱۵ مهرماه به اوج خود می‌رسد؟ سپس طبق پیش‌بینی‌ها تا پایان مهرماه به وضعیت عادی گذشته خود بازمی‌گردد.
کارشناسان ترافیک معتقدند؛ بازگشایی مدارس در تهران، ترافیک سنگین معابر، درهم‌تنیدگی خودروها و اتلاف وقت چندین ساعته شهروندان در خیابان‌های شهر در ماه مهر، پایتخت را دچار شوک ترافیک کرده است.
آنان می‌گویند: هر ساله ترافیک در ۲ زمان به اوج خود می‌رسد، هنگام آغاز سال تحصیلی جدید و دیگری زمان فرارسیدن سال جدید (عید باستانی نوروز) در این زمان‌ها ترافیک در پایتخت به اوج خود می‌رسد و گریبان‌گیر پایتخت‌نشینان می‌شود.
بنابراین شهروندان گرفتار در ترافیک نمی‌دانند برای تردد در شهر چه چاره‌ای داشته باشند و با ترافیک کشنده چه کنند؟ اگر با وسایل حمل و نقل عمومی تردد کنند که باید ساعت‌ها در خیابان به انتظار بمانند و اگر هم با خودرو شخصی تردد کنند باید ساعت‌ها در ترافیک گره‌خورده بمانند.
این روزها هر ساعتی که برای خروج و حاضر شدن در محل کار خود برنامه‌ریزی داشته باشید باز به بن‌بست ترافیکی در خیابان‌ها خواهیم رسید و در نهایت مجبوریم با تاخیر در محل کارت حاضر شویم.
اوج ترافیک در پایتخت دیگر ساعت ندارد یعنی به طور متصل در همه ساعات تهران معابر درگیر ترافیک سنگین و صف‌های طویل خودرو است و اگر اغراق نباشد شاید از ۲۴ ساعت فقط چند ساعتی؛ ترافیک کمی روان شود.
از سوی دیگر بارش باران و هوای پاییزی تهران هم بر شدت و حدت عمق ماجرای ترافیک تهران افزوده است و تهرانی‌ها را با دشواری‌های بیشتری درگیر کرده است؛ از یک سو ترافیک و از سوی دیگر نبود تاکسی و کمبود اتوبوس در شهر که باید ساعت‌ها به انتظار حضور اتوبوس در ایستگاه بمانند.
حال آنکه در هفته گذشته، محسن هرمزی معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران ضمن بهره‌برداری و ورود ۱۰۰ دستگاه اتوبوس در ناوگان حمل و نقل عمومی پایتخت گفت که تعداد اتوبوس‌ها ی تهران به ۲ هزار و ۳۲۳ دستگاه اتوبوس رسیده است.
به گفته وی، آمار اتوبوس‌های شاغل در این دوره مدیریت شهری سه برابر دوره قبل شده است.
بیشتر بخوانید:
بهره‌برداری از ۱۰۰ دستگاه اتوبوس جدید/ اتوبوس‌های برقی در راه تهران
آمار و ارقام نشان می‌دهد که هر ساله در ماه مهر با وجود اتخاذ تمهیدات ترافیکی از سوی پلیس راهور و مدیریت شهری و نیز بهره‌مندی از همه ظرفیت اتوبوسرانی و مترو و فعالیت شبانه‌روزی تاکسی‌هایی که در خطوط فعال هستند باز هم شاهد افزایش بالای ترافیک در معابر و درهم‌پیچیدگی خودروها هستیم و البته که امسال نیز مستثنی از سال‌های گذشته نبوده است.
براساس ادعای برخی کارشناسان ترافیک، به طور معمول، ترافیک در ماه‌های عادی سال در ۲ زمان صبح و عصرگاهی به اوج خود می‌رسد؛ یکی ساعات ۷ و ۳۰ دقیقه تا ۹ صبح و دیگری در ساعت ۱۷ تا ۲۰ شب. اما به نظر می‌رسد این روزها؛ ساعات اوج ترافیک در معابر تهران مفهوم خود را از دست داده و در همه ساعات ترافیک یکپارچه سنگین و سنگین‌تر است.
پیش از آغاز ماه مهر و افزایش سفرهای آموزشی؛ مسئولان پلیس راهور رشد ترافیک معابر تهران را پیش‌بینی کرده بودند و در این ارتباط سرهنگ جهانشاه بهرامی جانشین پلیس راهور تهران بزرگ گفت: بار ترافیکی پایتخت ۳۰ درصد افزایش می‌یابد.
وی انضباط‌بخشی در تقاطع‌ها، مدیریت ازدحام مسافر در محورهای اصلی، برخورد با تخلفات راکبان موتورسیکلت را بخشی از تمهیدات پلیس راهور عنوان کرد و افزود: با تخلفات رانندگان و راکبان موتورسیکلت با جدیت برخورد می‌شود.
اینک با گذشت ۱۰ روز از ماه مهر و بازگشایی مدارس و بالارفتن حجم سفرها در تهران به نظر می‌رسد نمودار ترافیک فراتر از پیش‌بینی‌ها حرکت کرده است و به بیش از ۳۰ درصد رسیده است. شاید اغراق نباشد اگر ادعا کنیم مشکل اول پایتخت و پایتخت‌نشینان؛ ترافیکی است که تاب و توان را از تهرانی برده است.
حال این سوال مطرح است با ترافیک اشباع شده تهران چه باید کرد؟ چه کسی پاسخگوی وقت هدر رفته مردم در ترافیک است؟ چرا مشکل ترافیک پایتخت با وجود آنکه بیش از ۲ دهه است همه مسئولان به آن اذعان دارند حل نمی‌شود؟