به گزارش ایرنا، این آیین سنتی جمعه با حضور حسین صفری پژوهشگر تاریخ و فرهنگ شهرستان دلیجان و با حضور استاد دکتر فریدون جنیدی شاهنامه پژوه، نویسنده و محقق، استاد دکتر محمد ناصری فرد پژوهشگر برجسته سنگ‌نگاره‌های ایران، دکتر محمد مشهدی نوش آبادی پژوهشگر و عضو هیأت دانشگاه، پژوهشگر آیین های ایرانی و جمعی از علاقه‌مندان، در محل بوم گردی سِرای دیلیگُن در منطقه برگ بهشت دلیجان برگزار شد.
این جشن، همان نیایش خداوند است برای آنکه این همه ارزانی که برای انسان‌ها داشته است.
از جمله کارهایی که دلیجانی‌ها در آغاز پاییز در دشت قنات وِرگَوِشت (برگ بهشت ) و دیگر کشتزارهای پیرامون دلیجان انجام می‌دادند، «دم درکری» بود.
انجام این برنامه بدین گونه بود که با چیدن کلوخ‌ها بر روی هم اتاقکی گرد و هرمی شکل کوچک فراهم می‌آوردند و داخل آن را با چوب و هیزمی که آتش می‌زدند، آن را آنچنان گرم می‌کردند که از حرارت این آتش درون این کوره یا دَمه سرخ می‌شد. پس از سرخ شدن کلوخ‌های بخش داخلی این کوره دمه، چوب و خاکسترهای اضافی آن را بیرون ریخته و سیب زمینی و یا چغندر لبو، هویج ایرانی(زردک) داخل آن می‌ریختند و کلوخ‌های داغ این کوره یا اتاقک را بر روی آن آوار می‌کردند و در پایان یک سنگ کوچک به اندازه یک کف دست بر روی آن می‌گذاشتند و روی همه آن را با خاک نرم می‌پوشاندند تا سیب زمینی‌ها دم کند پس از آن به انجام کارهای دیگر می‌پرداختند که گاهی کار کشاورزی گاهی بازی‌های بومی و محلی بود.
دمه درِکَری
کشاورزان هنگام برداشت به ویژه هنگام پرحاصلی و برداشت خوب، بخشی از آن را بر روی زمین باقی می‌گذاشتند تا دیگران هم از آن برداشت کنند و در سال‌های دیگر باز هم همه‌ی محصول را خوب گردآوری نمی‌کردند تا دیگران هم بیایند و از آن بهره‌ای ببرند و این زندگی کشاورزان را به گونه‌ای، نشان از عرفانی زیستن آنها بوده است که محبت بدون شرط داشته‌اند چرا که پایه عرفان محبت بدون شرط است.