کارگردانی سونگ در فیلم «زندگی‌های گذشته» بسیار دقیق و ظریف است و مخاطب را به دل داستانی دعوت می‌کند که در آن تصمیمات شخصیت‌ها وزن خاصی دارند. او توانسته توازن بین لحظات سکوت و تأمل با اوج‌های احساسی را به‌خوبی حفظ کند و این اجازه را به بیننده بدهد که پیچیدگی‌های سرنوشت و ارتباطات انسانی را درک کند. سونگ با سابقه‌اش در تئاتر توانسته فضایی ملموس خلق کند که در تمام فیلم طنین‌انداز است. دیدگاه او در هر قاب فیلم مشهود است و این کارگردانی نشان از توانایی او در ثبت لحظات صمیمی و احساسی دارد.
فیلم‌نامه زندگی‌های گذشته که توسط خود سلین سونگ نوشته شده است، یک انعکاس زیبا از تم‌های اشتیاق، رؤیاهای شخصی و واقعیت روابط است. دیالوگ‌ها با ظرافت خاصی نوشته شده‌اند و حس واقعی شخصیت‌ها و تجربیاتشان را به‌خوبی به تصویر می‌کشند. سونگ در طول فیلم به‌خوبی از ارجاعات فرهنگی استفاده کرده تا عمق بیشتری به روایت دهد و ارتباط بیشتری با مخاطب برقرار کند. ساختار فیلم‌نامه که به گذشته و حال شخصیت‌ها پرداخته، به پیچیدگی داستان افزوده و تأکید می‌کند که چگونه انتخاب‌های گذشته، حال ما را شکل می‌دهند. هر صحنه دارای کیفیتی شاعرانه است و باعث می‌شود که موضوعات عشق و ارتباط به‌طرزی عمیق و قابل‌فهم روایت شوند.
یکی از برجسته‌ترین جنبه‌های زندگی‌های گذشته بازی‌های قدرتمند بازیگران آن است. گرتا لی در نقش نورا، نمایشی خیره‌کننده از خود به جا می‌گذارد و با ظرافت تمام به درون‌مایه‌های درونی شخصیتش و حس اشتیاقی که او را تعریف می‌کند، جان می‌بخشد. توانایی او در نمایش آسیب‌پذیری در کنار قدرت شخصیتی، مخاطب را به دنیای احساسی او می‌کشاند. تئو یو نیز به‌عنوان هه سونگ بازی فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهد و شخصیت مردی را به تصویر می‌کشد که بین دو جهان و احساسات ناتمام خود درگیر است. شیمی میان این دو بازیگر بسیار ملموس است و دینامیک پرقدرتی را ایجاد می‌کند که با مخاطب به‌خوبی ارتباط برقرار می‌کند. نقش‌های مکمل نیز به عمق روایت افزوده و این فیلم را به بررسی گسترده‌تری از روابط و رشد شخصیتی تبدیل کرده است. در ادامه به بررسی جزئی‌تر این نقش‌ها می‌پردازم:
گرتا لی در نقش نورا به‌راستی درخشان ظاهر شده و یکی از قوی‌ترین اجراهای کارنامه خود را به نمایش می‌گذارد. او در لحظات احساسی فیلم، به‌ویژه در سکانس‌هایی که بین حال و گذشته‌اش درگیر است، مخاطب را به عمق شخصیت خود می‌کشاند. از همان ابتدای فیلم، تماشاگر با نورای جوان و پرشور روبه‌رو می‌شود که هنوز با دنیای بزرگ‌تر و پیچیده‌تر زندگی درگیر نشده است. گرتا لی در این مرحله از فیلم، با استفاده از حالت‌های چهره و لحن صدای خود، شادی و کنجکاوی جوانی نورا را به‌خوبی به تصویر می‌کشد.
در سکانس‌هایی که نورا پس از سال‌ها زندگی در آمریکا دوباره با هه سونگ ملاقات می‌کند، لی با نمایش عمیق احساسات ضدونقیض درونی‌اش، تماشاگر را به سفری احساسی می‌برد. این صحنه‌ها از لحاظ بازیگری بسیار پیچیده هستند؛ چرا که نورا باید هم شادی و هم حسرت دیدار دوباره را در خود احساس کند. او به‌طرزی هنرمندانه این دوگانگی را نشان می‌دهد، به‌گونه‌ای که بیننده در یک لحظه هم ارتباط عاشقانه‌ی از دست‌رفته را درک می‌کند و هم تلاش نورا برای نگه داشتن خود در واقعیت فعلی زندگی‌اش.
تئو یو، در نقش هه سونگ، با بازی کنترل‌شده و در عین حال پر از احساس، شخصیت مردی را به نمایش می‌گذارد که هنوز درگیر رابطه ناتمام گذشته است. او در سکانس‌های ابتدایی که هه سونگ را به‌عنوان مردی ساکن کره و پایبند به فرهنگ و سنت‌های خود نشان می‌دهد، از بازی ظریفی بهره می‌گیرد. نگاه‌های گاه و بی‌گاه او، که ترکیبی از سردرگمی و اشتیاق است، حس تنهایی و عدم قطعیت او را به‌خوبی منتقل می‌کند.
یکی از برجسته‌ترین صحنه‌های تئو یو، زمانی است که او و نورا در رستوران نشسته‌اند و در مورد زندگی‌ها و مسیرهای جداگانه خود صحبت می‌کنند. در این لحظه، چهره‌ی او که تلفیقی از اشتیاق برای زنده کردن گذشته و پذیرش واقعیت حال است، به‌طرز غیرقابل انکاری قلب مخاطب را به لرزه درمی‌آورد. یو در این صحنه، بدون اغراق در بازی، به‌خوبی وزن خاطرات و احساسات ناتمام را در شخصیت هه سونگ نشان می‌دهد.
شیمی میان گرتا لی و تئو یو یکی از نکات برجسته فیلم است. رابطه میان نورا و هه سونگ از دوران کودکی تا بزرگسالی، و سپس بازگشت به یکدیگر پس از سال‌ها جدایی، به‌طرز طبیعی و ملموس پیش می‌رود. هر تعامل بین آنها، حتی در لحظات ساده‌ای مانند مکالمات تلفنی یا سکوت‌های مشترک، پر از حس و انرژی است. به‌خصوص در سکانس پایانی فیلم، وقتی آنها پس از یک روز طولانی با هم خداحافظی می‌کنند، مخاطب می‌تواند حس سنگینی اشتیاق ناتمام و وداع عاطفی را به‌خوبی حس کند. این لحظات بدون نیاز به دیالوگ‌های سنگین، با استفاده از زبان بدن و بازی‌های عمیق دو بازیگر، به اوج خود می‌رسند.
جان ماگارو در نقش شوهر نورا، یک بازی آرام و در عین حال تأثیرگذار ارائه می‌دهد. او نماینده فردی است که باید با وجود اشتیاق‌های نورا برای گذشته‌اش، جایگاه خود را در زندگی او پیدا کند. بازی او به‌ویژه در سکانس‌هایی که با حسادت درونی‌اش دست‌وپنجه نرم می‌کند و تلاش می‌کند تا امنیت رابطه خود را حفظ کند، قابل توجه است. او در لحظاتی از فیلم به‌شکلی غیرمستقیم اما ملموس، تماشاگر را به همذات‌پنداری با موقعیت پیچیده خود دعوت می‌کند.
بازیگران زندگی‌های گذشته، به‌خصوص گرتا لی و تئو یو، با اجرای خیره‌کننده‌ی خود، روح و جان به این فیلم داده‌اند. شیمی بین این دو بازیگر و لحظات احساسی پیچیده‌ای که به تصویر می‌کشند، باعث می‌شود تا مخاطب به‌طور عمیق با داستان ارتباط برقرار کند و در جریان روایت پر از حسرت و اشتیاق آنها غرق شود. بازی‌های قدرتمند و کنترل‌شده این فیلم را به یکی از بهترین آثار سال تبدیل کرده است.
طراحی لباس در زندگی‌های گذشته نقشی اساسی در تقویت روایت و توسعه شخصیت‌ها ایفا می‌کند. هر لباس با دقت انتخاب شده تا هویت و زمینه فرهنگی شخصیت‌ها را منعکس کند و بر تم‌های نوستالژی و تغییر تأکید کند. به عنوان مثال، لباس‌های نورا به‌طور قابل‌توجهی با تحول شخصیتش تطابق دارند، از استایل‌های جوان‌تر به سبک‌های پیچیده‌تر که منعکس‌کننده رشد و کشف خود اوست. طراحی لباس‌ها به‌طور موثری به‌عنوان ابزاری برای روایت تصویری عمل می‌کند و شخصیت‌ها را در زمینه‌های فرهنگی خاص خود جای می‌دهد و همزمان سفر احساسی آنها را برجسته می‌کند. این توجه به جزئیات باعث می‌شود که عناصر بصری فیلم با داستان هماهنگ شده و ارتباط عمیق‌تری با مخاطب برقرار کنند.
اگرچه زندگی‌های گذشته به‌طور گسترده‌ای بر تأثیرات ویژه تکیه ندارد، اما فیلم‌برداری آن بسیار چشمگیر است. زیبایی بصری فیلم که توسط گرتا زوزولا خلق شده است، با استفاده از نور طبیعی و قاب‌بندی‌های هوشمندانه، فضایی صمیمی ایجاد می‌کند که بازتاب‌دهنده عمق احساسی داستان است. استفاده از مینیمالیسم در جلوه‌های ویژه باعث می‌شود تمرکز اصلی بر روی شخصیت‌ها و روابط آنها باقی بماند. هر صحنه با دقت خاصی تنظیم شده تا حس نوستالژی و اشتیاق را به مخاطب منتقل کند و آنها را در فضای احساسی فیلم غرق کند. فیلم‌برداری روان و هماهنگ با روایت، فیلم را به تجربه‌ای بصری خیره‌کننده تبدیل می‌کند که داستان‌گویی را ارتقا می‌بخشد.
پس از انتشار، زندگی‌های گذشته با تحسین منتقدان روبه‌رو شد و تأثیر قابل‌توجهی در دنیای سینمای مستقل داشت. این فیلم با فروشی بیش از یک میلیون دلار در گیشه توانست موفقیت خود را در میان مخاطبان علاقه‌مند به سینمای عمیق و احساسی ثابت کند. منتقدان از روایت ظریف فیلم و عمق شخصیت‌های آن تمجید کرده‌اند و اغلب آن را به‌عنوان یکی از بهترین فیلم‌های سال معرفی کرده‌اند. این استقبال مثبت در پلتفرم‌هایی مانند راتن تومیتوز و متاکریتیک نیز منعکس شده است، جایی که فیلم درصد بالایی از نقدهای مثبت را دریافت کرده است. این استقبال قوی، زندگی‌های گذشته را به یکی از آثار مهم سینمای معاصر تبدیل کرده و در دل مخاطبان و منتقدان جایگاه ویژه‌ای یافته است.