«حنابندون» یکی از آثار حاضر در جشنواره فیلم کوتاه تهران است. فیلمی ۱۲دقیقه‌ای که در گام نخست، فرم سینمایی حرفه‌ای آن، مخاطب را مجذوب تماشای آن می‌کند. این ساحت تکنیکال اما در ادامه نیز تداوم یافته تا برجستگی فرم، به یکی از مشخصه‌های این فیلم کوتاه تبدیل شود. البته که حضور عوامل حرفه‌ای در حوزه فیلمبرداری، تدوین، تهیه‌کنندگی و... کمک شایان‌توجهی در جهت پرورش فرم و فضای تکنیکال آن کرد.
این فرم به فیلم کمک کرد تا آن شتاب‌زدگی و بعضا کم‌مایه‌گی که عموما دامن فیلم‌های کوتاه تجربی را می‌گیرد، از این اثر رخت بربسته و مخاطب با یک ساختار حرفه‌ای مواجه باشد که نقش بسیاری در دنبال کردن فیلم و رضایت از آن دارد.
پروسه اثرگذاری در این فیلم، به مدد سه‌گانه فرم سینمایی آشنا، تعلیق دغدغه‌مند و فینال تاثیرگذار تکمیل می‌شود
در حوزه محتوا نیز «حنابندون»، توانست در همین مدت‌زمان اندک، آن جهان مستقل شخصیت‌ها را برای مخاطب باورپذیر کند. مخاطب در همین دقایق اندک، متوجه دغدغه‌مندی مخاطب می‌شود و دنباله‌روی این تعلیق خزنده که برگ برنده فیلم است، می‌شود. در همین زمینه، آن شوک پایانی که گل طلایی فیلم است، ضربه آخر را به رضایت مخاطب زده و سبب می‌شود تا پروسه اثرگذاری فیلم، به مدد سه‌گانه فرم سینمایی آشنا، تعلیق دغدغه‌مند و فینال تاثیرگذار تکمیل شود.
درواقع فیلم عرفانه کریمی، اثری استاندارد است که به‌واسطه فضاسازی‌های هوشمندانه خود می‌تواند مخاطب را با خود همراه کند. فضای فیلم گرم است و سکانس‌ها، به‌اندازه هستند. کلام، اطناب ندارد و ریتم، روندی صعودی به خود می‌بیند. برخلاف بسیاری از فیلم‌های کوتاه که مخاطب با سکانس‌هایی سرد، ساکن و صامت مواجه است، در این فیلم، خبری از این آکسان‌ها نیست و جریان سیال روایی که تعهد خوبی به فرآیند قصه‌گویی دارد، مخاطب را با خود همراه می‌کند.
البته که در فرامتن، توجه به مبانی اخلاقی نیز می‌تواند یکی از مولفه‌های اصلی فیلم باشد. حنابندون، اثری اخلاق‌گراست که از دریچه خوبی به یک ضایعه بزرگ انسانی در طول دفاع‌مقدس می‌پردازد و از این حیث نیز فیلمی قابل‌اعتنا به شمار می‌رود.