به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، تازه‌ترین نمایشگاه مجسمه‌های فرشید مثقالی مانند دیگر آثار این هنرمند، اشاراتی فرهنگی به عناصر ایرانی دارد و در عین حال از رویکرد پاپ آرت با رنگ های شاد و ناب پیروی می کند.
آثار این هنرمند به نوعی بیانگر هنر مدرن و پیشرو است که پیوندی با عناصر هنر سنتی ایران برقرار می کند. رنگ‌های طلایی، نقره‌ای و آبی آسمانی در کنار اشکال به کار رفته در مجسمه‌ها یادآور نگارگری ایرانی است.
نقاشی های او، مانند مجموعه مجسمه های کاغذی اش همواره با حرکت آزاد دست و ذهن، رنگ های متنوع و لحنی ساده شکل می گیرد.
مواجهه مثقالی بسیار ساده و بسیار موثر است. همواره محتوا و نوع متن ادبی را منبع الهام خود انتخاب می کند ولی خود را وام دار آن نمی داند و با رهایی کامل منبع الهام را از فیلتر ذهن و افکار خود می گذراند و با دستان ماهرانه خود اثری منحصر به فرد خلق می کند.
آثار این هنرمند همواره مورد توجه منتقدان بوده است. شهرت خاص این هنرمند از یک سو وابسته به جوایز مختلف بین المللی و از سوی دیگر به خاطر نگاه عمیق و پیشگام اوست.
از نظر فنی، مثقالی از پاپیه ماشه (موادی ترکیبی از تکه‌های کاغذ یا خمیر کاغذ) استفاده می کند که در دوران صفویه و قاجار بسیار کاربردی بود.
مثقالی را می‌توان یکی از ماندگارترین چهره‌های تصویرگری مدرن ایران دانست، چرا که تصویرسازی‌ها و پوسترهای او در حافظه جمعی همگان ثبت شده است.
سبک کار و دیدگاه مدرنیستی او باعث شد که بسیاری از نقاشان از آثار او تقلید کنند یا حتی ایده های او را برای تولید آثار مدرن کپی کنند.
او برخلاف برخی هنرمندان که تلاش دارند برای خود یک نگاه شخصی ایجاد کنند و آثارشان حول محور آن فرم تعریف شود، در هر اثر جدید، زمینه و فرمی تازه را تجربه می کند.
برخی معتقدند که این رویارویی یکی از نقاط ضعف مثقالی است و عجیب است که از این شاخه به آن شاخه می پرد و به هر گوشه ای می رود. اما وی راه های تازه را تجربه می کند و در هر جاده‌ای می‌پیچد. این اکتشافات و کنکاش‌های مثقالی برای یافتن مقصد نیست بلکه مسیر همان مقصد است.
آثار مطرحی چون «خروس زری، پیرهن پری» و «ماهی سیاه کوچولو» برای نخستین بار به قلم این هنرمند تصویرگری شده‌اند.
آغاز کار حرفه‌ای فرشید مثقالی به همکاری با مجلهٔ «نگین» و در سال‌های ۱۳۴۳–۱۳۴۴ برمی‌گردد. کتاب‌های «کره اسب سیاه»، با تصویرگری سیاه و سفید و کتاب رنگی «خروس زری، پیرهن پری» اثر احمد شاملو از نخستین تصویرسازی‌های او به‌شمار می‌رود.
فرشید مثقالی درباره سبک کاری و تاثیرپذیری خود چنین گفته است: «رابطه من با گرافیک از طریق مجلات روز برقرار شد. مجله «تهران‌مصور» و «اطلاعات بانوان» که جزو ملزومات مسلم خانه ما بود. داستان‌های این مجلات مانند «رابعه» و «آفت» نقل مجالس بودند و مثل سریال‌های تلویزیونی الان، مردم داستان‌ها و قهرمان های آن‌ها را دنبال می‌کردند و به سرنوشت کاراکترهای آنان حساس بودند. من شروع کردم به نگاه‌کردن به تصویرها و نقاشی‌های این مجلات. علی مسعودی در هر ۲ این مجلات کار می‌کرد و سعی می‌کرد زنان را زیباتر ترسیم کند. دست محکمی هم داشت. اما همه کارهای آن زمان به طرز معصومانه‌ای شبیه هم بود. در همین مرحله بود که با ممیز آشنا شدم که در در مجله «ایران آباد» شرکت نفت کار می‌کرد و جذب نگاه و تکنیک او شدم. به تیتر مقالات نگاه تازه داشت و از تصاویر برداشت متفاوت. هر قضیه‌ای را به‌روایتی تازه مصور می‌کرد و این شکستن رسوم تصویرگران آن عصر برای من جوان تازه و جذاب بود. تاآنجاکه برای مصور کردن کار یکی از شعرای مدرسه، عینا کار ممیز را کپی کردم. من جزو نژادی هستم که از آقای ممیز، زاده شده است. این دوران عملاً دوران درخشان تصویرگری ایران بود و ممیز کارهای بسیار ارزشمندی در این دوره دارد.»
فرشید مثقالی متولد ۱۳۲۲ تصویرگر، طراح گرافیک، انیماتور، نقاش، عکاس و مجسمه‌ساز معاصر است که در دهه‌ی چهل فعالیت حرفه‌ای خود را آغاز کرد و با مشهورترین اثر خود، تصویرسازی کتاب «ماهی سیاه کوچولو»، به شهرت جهانی رسید.
الهام از عناصر و نقش‌مایه‌های هنر سنتی ایران و بازنگری آن‌ها به زبانی ساده، آزاد و نوین از اصلی‌ترین ویژگی‌های آثار هنری مثقالی محسوب می‌شود.
فرشید مثقالی همچنین به عنوان یکی از بنیان‌گذاران گالری تالار ایران (قندریز) شناخته می‌شود؛ این گالری در سال ۱۳۴۳ به همراهی افرادی چون منصور قندریز، مرتضی ممیز، فرامرز پیلارام، مسعود عربشاهی و تعدادی دیگر از هنرمندان تاسیس شد.
تازه‌ترین نمایشگاه انفرادی نقاشی و حجم فرشید مثقالی که جمعه ۲۷ مهر آغاز به کار کرد تا سه شنبه ۲۲ آبان در گالری اعتماد به نشانی میدان هفت تیر، مفتح جنوبی، بن بست شیرودی پلاک ۲۵ برپاست.