بازی واقعی و پرشور حامد بهداد حاکی از آن است که یکی از بزرگ‌ترین بازیگران هم نسل خویش است. با این وجود او همچنان یک حضور پرخاشگر در پرده نقره‌ای با گستره عاطفی وسیع و مجموعه‌ای بی‌پایان از ویژگی‌های خاص و اجباری قابل تماشا دارد.
شیوه جالبی که بهداد در فیلم مفت‌بر عادل تبریزی اجرا می‌کند، به این منوال است که از تجربه احساسی و حافظه خود برای آماده شدن و زندگی آن نقش استفاده می‌کند. او تمام افکار و تجربیات تصادفی‌اش را به خدمت گرفته تا به دستور زبان بازیگری دست یابد.
بهداد بدون به حداقل رساندن ارزش صدا، گفتار و تمرین بدن که از ابزار بازیگری است، سعی در ایفای نقشی کاملا متفاوت داشته است. عملکرد حافظه عاطفی این بازیگر در فیلم مفت‌بر به توانایی بازآفرینی احساسات واقعی قبلی او محدود نمی‌شود. بلکه یادگیری تکرار احساسات قبلی تجربه‌شده در این مرحله است.
فیلم مفت‌بر اثری ریتمیک و شرنگ‌دار است که تصور بهداد در این نقش تقریبا بعید است. اما توانایی‌های این بازیگر در ارائه دو نقش اپیزودیک متفاوت آرام و پرهیاهو، خیره‌کننده است. تا جایی که اغراق در نقش‌هایش به جد ما را به یاد فیلم رضا موتوری و بازیگر مرد این فیلم می‌اندازد. شاید منتقدان، جبهه‌ای به ناحق از عملکرد این بازیگر در فیلم مفت‌بر بگیرند اما باید در نظر داشته باشند که این بازیگر بر اساس معیارهای فیلمفارسی، درست‌ترین کار را انجام داده به‌نحوی که چیزی از ارزش‌های این هنرمند کم نشده است.