محمود مرادی نراقی در بازدید از تپه تنبوسه و معدن خورهه در جمع خبرنگاران افزود: بررسی‌های دقیق انجام شده توسط کارشناسان باستان‌شناسی نشان می‌دهد که تپه تنبوسه هیچ ارتباطی با دوره‌های باستانی ندارد.
وی ادامه داد: همچنین با توجه به فاصله معدن از ستون‌های تاریخی خورهه، معدن در حریم درجه یک و ۲ این آثار قرار نمی‌گیرد.
مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان مرکزی با اشاره به حفاظت از بافت‌ها و بناهای تاریخی تاکید کرد: در صورتیکه هر زمان مجوزی برای فعالیت‌های معدنی صادر شود و در مراحل بعدی، شواهدی از اشیای باستانی یا فسیل‌ها به دست آید که نشان دهد این محوطه دارای ارزش تاریخی است، بدون هیچ‌گونه تعللی فعالیت‌های معدن‌کاری متوقف خواهد شد.
مرادی نراقی گفت: بر اساس بررسی‌های دقیق این اداره‌کل برای سومین بار، مشخص شد این تپه هیچ ارتباط تاریخی ندارد.
وی همچنین با اشاره به اظهارات اهالی روستای خورهه گفت: ساکنان این روستا اذعان کردند که با توجه به تاریخ روستا واضح است این تپه تاریخی نیست.
مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان مرکزی افزود: این افراد با توجه به شناختی که از منطقه خود دارند، به‌خوبی می‌دانند که این مکان تنها به عنوان یک تفرجگاه محلی برای آن‌ها شناخته می‌شود.
مرادی نراقی بیان کرد: این نظرات اهالی خورهه در تایید نتایج کارشناسی، به ما کمک کرده است تا درک بهتری از وضعیت این منطقه داشته باشیم.
وی افزود: اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان مرکزی بر اساس دستورالعمل‌های قانونی و مقررات مربوطه، همواره در راستای حفاظت از میراث فرهنگی و تاریخی استان اقدام می‌کند.
مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان مرکزی خاطرنشان کرد: ما به دنبال همکاری نزدیک با سایر نهادها و سازمان‌های استان هستیم تا بتوانیم به‌طور موثری از میراث‌فرهنگی ارزشمند حفاظت کرد و در عین حال نیازهای قانونی و اجتماعی را نیز در نظر گرفت.
روستای خورهه، یک روستای باستانی از توابع شهرستان محلات و واقع در استان مرکزی است که در ۴۲ کیلومتری شمال شرق محلات قرار گرفته و روستاهای دودهک، حاجی‌آباد، نینه و طایقان، در همسایگی آن قرار دارند و از بُعد مسافت با شهرستان دلیجان نیز ۳۲ کیلومتر فاصله دارد.
معبد خورهه با قدمت ۲ هزار و ۲۰۰ سال مربوط به دوره سلوکیان در این روستا قرار دارد که دارای محوطه و ستون‌های باستانی با معماری هلنیستی است و در دوره اشکانیان و بعد از آن هم پابرجا بوده است.