آیین یادبود «منصوره قدیری جاوید» در ایرنا برگزار شد

به گزارش خبرنگار ایرنا، آیین یادبود «منصوره قدیری جاوید» امروز با حضور حسین جابری انصاری مدیرعامل ایرنا و جمعی از مدیران، پیشکسوتان و بازنشستگان، کارکنان و خبرنگاران ایرنا و همچنین خانواده آن مرحومه برگزار شد.

مدیرعامل سازمان خبرگزاری جمهوری اسلامی در این آیین خطاب به خانواده مرحوم قدیری جاوید و کارکنان ایرنا اظهار داشت:  من هم مانند شما عزادارم و زبانم از بیان تسلیت این درد ناگوار عاجز است؛ تسلیت کلمه کوچکی برای بیان این مصیبت است.

جابری انصاری ادامه داد: من در مدت کوتاهی که خادم ایرنا شدم، یکی دو بار بیشتر خانم قدیری جاوید را ندیدم اما همانگونه که سازمان ایرنا و خانواده این بزرگوار عزادار است، من هم شریک غم شما هستم.

مرگ خانم منصوره قدیری جاوید درد بسیار بزرگی است

مدیرعامل ایرنا گفت: آنچه ما را به هم پیوند می‌دهد، علاوه بر انسانیت، مجموعه یا خانواده بزرگتر ما ایرنا است که باید قدردان این خانواده بزرگ باشیم و پیوندها را مستحکم‌تر کنیم.

جابری انصاری با بیان اینکه مرگ بهانه‌ یادآوری برخی مسائل به انسان است، افزود: مرگ کوتاهی و گذران زندگی را به ما یادآوری می‌کند؛ زندگی یک پل عبوری است که بالاخره تمام می‌شود بنابراین باید قدر هم و دوستی‌ها را بدانیم.

وی خاطرنشان کرد: تجربه تلخ منصوره، تجربه‌ای برای همه ماست چراکه مرگ برای همه ما با شکل‌های مختلف گاه تراژدیک و گاه به انواع مختلف اتفاق می‌افتد.

مدیرعامل ایرنا ادامه داد: باید درمان دردهای هم باشیم و اگر می‌خواهیم کاری برای فردی انجام دهیم، پیش از مرگ باید انجام دهیم چراکه زندگی پر از کوتاهی است و بنابراین باید کارهایی کنیم که بعدا افسوس نخوریم.

جابری انصاری بیان کرد: نباید در محبت و کمک به دیگران کوتاهی و دریغ کنیم، بلکه باید قدردان داشته‌های خودمان باشیم تا این زندگی را شیرین‌تر و قابل تحمل‌تر برای همدیگر کنیم.

وی یادآورشد: مرگ خانم منصوره قدیری جاوید درد بسیار بزرگی است که همه خانواده ایرنا بهت زده این اتفاق دردناک هستند.

مدیر عامل ایرنا گفت: همه دوستان خانم قدیری به نجابت و متانت او شهادت داده‌اند و بنده بر اساس این شهادتی که در این مجموعه دیدم که این یک سرمایه است، آن پیام تسلیت را نگاشتم.

جابری انصاری یاد و نام خانم قدیری جاوید را گرامی داشت و گفت: نحوه مرگ تراژیک و مظلومانه سرمایه دیگر او در آخرت و بهشت خواهد بود؛ امیدوارم آنچه را که خانم منصوره قدیری جاوید در این دنیا ندیده، در آن دنیا با نعمت‌های بی‌ کران خدا در بهشت ببیند.

در ادامه این مراسم مستندی از عکس ها و گفت‌وگوهایی با همکاران خانم قدیری جاوید پخش شد و سپس فرزانه جهانی از کارکنان بخش پژوهش ایرنا متنی را در یادبود گذشت و فضائل اخلاقی آن مرحومه قرائت کرد.

خانم جاوید بخش بزرگی از یک پشتوانه روحی و روانی برای همکارانش در پژوهش بود

در بخشی از پیام کارکنان بخش پژوهش ایرنا آمده است: خدایا خانم جاوید، نه! این فریاد یکی از همکاران بود، وقتی داشتیم به اصطلاح زمینه سازی می‌کردیم و تازه گفتیم به کما رفته تا شوکه نشوند و ضجه و شیون نکنند.
اما چند دقیقه بیشتر طول نکشید که غوغایی برپا شد و مگر می‌شود در خبرگزاری باشی و آن خبر هولناک را که همه از آن سخن می‌گفتند بپوشانی. با این که ما خبرنگارها معمولا رویدادها را حلاجی می‌کنیم، این بار یک خبر روحمان را سلاخی کرد.

یک هفته گذشته و ما از سر خاکش سر زندگیمان بازگشته‌ایم و پشت همان سیستم‌هایی می‌نشینیم که قبلا می‌نشستیم و قرار است سردی خاک، داغمان را سرد و سردتر کند و همانطور که بارها پس از فقدان عزیزانمان تجربه‌ کرده‌ایم، گذر زمان همه چیز را به قبل از آن حادثه دهشتناک برگرداند.

اما این واقعیتی گریزناپذیر است که هیچ چیز، به قبل از آن رخداد شوم صبح شنبه نوزده آبان 1403 برنمی‌گردد. چرا؟ چون جاوید و زندگانی او و زیستن کنار ما خاص‌تر از آن چیزی بود که تا به حال سراغ داشتیم.

این چند روز، بارها جای زخم یک هفته پیش را با نیشتر خاطرات شکافته‌ایم و سوزش آن را تازه به تازه حس کرده‌ایم. این شوخی نیست که بعضی از ما او را حتی بیش از خواهر و برادر و پدر و مادرمان می‌دیدیم و به بودنش عادت کرده بودیم و حالا او دیگر نیست اما این فقط قسمت کوچکی از ماجراست.

خانم جاوید بخش بزرگی از یک پشتوانه روحی و روانی برای همکارانش در پژوهش بود و برای برخی دیگر که سابقه کار کردن در این بخش را داشتند. او مرحمی بود برای خیلی از زخم‌هایی که از نرسیدن‌ها، نشدن‌ها و نداشتن‌ها برداشته‌ایم.

به این خاطر می‌گویم، جاوید پشتوانه روانی بود که بارها شنیده بودم، می‌گفتند وقتی چنین آدمی با این تجربه و کاربلدی و سطح فکری بیست و اندی سال مانده و بی‌ادعا کار کرده، از یک حدی بیشتر نباید نالید. آن وقت می‌پرسیدیم چطور می‌شود همکاری بدون له له زدن برای آنچه اکثرا پیشرفت می‌بینند، بدون ادعا و خودنمایی و متوسل شدن و رو زدن به این و آن، حتی با دیدن آنهایی که غوره نشده مویز می‌شدند، فقط فکر و ذکرش این باشد و آن کاری که به او محول می‌شود، بی کم و کاست و واقعا بی‌عیب و ایراد تحویل دهد.

از زیبایی‌های دنیا و ایرنا بود. قلم برایش حرمت داشت، براین باور بود که این قلم را نباید برای نگارش هر موضوعی چرخاند و باید صدای بی‌صدایان بود. سوای از این‌ها و مخصوصا الان که به گذشته و همه حرف‌هایی که بینمان رد و بدل شده، می‌اندیشم. می‌پرسم چطور می‌شود زنی با وجود همه ناملایمات و مصائبش، تصویری از خود و زندگی‌اش انعکاس دهد که اکنون آن را مصداق آبرومندی و صبوری بی‌حد و حصر و باورنکردنی می‌بینیم؟!

خیلی از ما حالا می‌فهمیم که چرا خانم جاوید با آن همه کم حرفی، وقتی حرف از حق و حقوق زنان به میان می‌آمد، خصوصا وقتی سخنی به ناحق و ناصواب می‌شنید، این چنین به نوا درمی‌آمد و آنچه را از ذهن فلسفه‌دان و جامعه شناسش برمی‌آمد، در کمال ادب و بدون رنجاندن دیگری بیان و آشکار می‌کرد.

خانم جاوید غیر از اینها، به عنوان زنی که مادرانگی را با عاشقی گره زده بود، شناخته می‌شد. همه ما دیده بودیم وقتی از «ایزد» حرف می‌زد، چشمانش سرشار از نور امید می‌شد و جوری از او سخن می‌گفت که انگار نگرانی و فکر و ذکری جز آینده او ندارد.

آن وقت خیلی از ما که پدر یا مادر هستیم، می‌گفتیم ما در عشق ورزی به جگرگوشه‌هایمان کم می‌گذاریم؟ یا او است که مادرانگی را به مرزهایی ورای جان فداکردن برای فرزند کشانده است؟ برای ما که سال‌ها در کنارش بودیم، نجابت و متانت این زن در مسابقه با اصالت و مهربانی خود او بود چنان که به جرات می‌شود گفت کسی به این سیرت را نه در محیط کار بلکه در کل زندگی نشناخته‌ایم.

اکنون با رفتن او، به همان وزن که دنیا از نبودش خالی‌ترشد، عمق دل‌هایمان رنجی رسوب کرد که سنگینی آن را زمان نیز سبک تر نخواهد ساخت.

خواهرم ایرنا را قرارگاه امن خود می‌دانست

همچنین فرزانه قدیری جاوید خواهر منصوره در این مراسم ضمن قدردانی از  مدیرعامل ایرنا برای برگزاری مراسم قدردانی و یادبود، اظهار کرد: از شما صمیمانه تشکر می‌کنم که در این روزهای فاجعه بار در کنار ما بودید و تلاش کردید تا یاد خواهرم را زنده نگه‌دارید.

وی افزود: خواهرم همواره با افتخار از همکاران خود یاد می‌کرد و محل کار خود را عاشقانه دوست داشت و قرارگاه امن خود می‌دانست. ایرنا را محیطی دوستانه، حرفه‌ای و مناسب برای رشد و تعالی استعدادها می‌دانست و همواره از دوستان و همکاران خود به عنوان افرادی حرفه‌ای، نجیب و متین در رفتار یاد می‌کرد.

فرزانه قدیری جاوید ادامه داد: ما در این روزها به سخت‌ترین شکل ممکن، اهمیت این سپاس را آموختیم، در این روزها به بالاترین هزینه فهمیدیم که مفهوم عشق مادری ناپیداست. 

وی یادآور شد: در این روزها به تلخ‌ترین شکل ممکن معنی مظلومیت و تنهایی را فهمیدم. از جانب خود و خانواده‌ام از شما صمیمانه تشکر می‌کنم.