به گزارش ایرنا، محمد محسنی روز چهارشنبه با اعلام این خبر به رسانه‌ها، با اشاره به اینکه حصیربافی یکی از رشته‌های صنایع‌دستی سنتی و ارزشمند شهرستان میناب است که به‌واسطه قدمت طولانی و استفاده از مواد اولیه بومی، جایگاه ویژه‌ای در بین هنرهای دستی منطقه دارد، اظهار کرد: حصیربافی در میناب نه‌تنها منبع درآمد برای بسیاری از خانوارهای محلی است، بلکه بخشی از هویت فرهنگی مردم این منطقه را نیز تشکیل می‌دهد.
وی بیان کرد: محصولاتی که کد استاندارد دارند، قابلیت رقابت بیشتری در بازارهای داخلی و خارجی دارند و این نشان ملی به محصولات کمک می‌کند تا به‌عنوان کالای معتبر و قابل‌اعتماد شناخته شوند و برای محصول هویت ایجاد می‌کنند.
مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی هرمزگان یادآور شد: در سال ۱۴۰۱ نیز رشته گلابتون دوزی موفق به دریافت کد استاندارد به شماره ۲۳۳۱۴ شده بود.
حصیربافی هنر زنان و مردان سرزمین نخل و خرما و از رایج‌ترین صنایع دستی هرمزگان بوده است؛ تاریخچه این هنر به قبل از هخامنشیان تعلق دارد، هنرمندان این رشته از برگ درختان خرما، که به زبان عامه منطقه به «پیش مُغ» معروف است، وسایلی حصیری مانند زنبیل، زیرانداز، ناندان، تویزه، بل، سفره، بادبزن، جارو، سبد و کلاه را تولید می‌کنند و در حال حاضر این فرآورده‌های حصیری در روستاهای میناب، بشاگرد و بندرلنگه عرضه می‌شود.
از قدیمی‌ترین صنایع دستی و به گفته برخی مورخان، شاید کهن‌ترین آن‌ها، حصیربافی است. نمونه‌های به‌دست‌آمده در بین‌النهرین و آفریقا نشان می‌دهد که این هنر منشاء نساجی، سفالگری یا کوزه‌گری نیز بوده است. نخستین زیراندازهای تهیه‌شده توسط انسان‌ها، بافته‌های حصیری بوده و همچنین نخستین سرپناهها به کمک حصیر و نی پدید آمده است.
بیش از ۴۰۰ نوع صنایع دستی در میناب وجود دارد که شامل جهله، گشته سوز، گلابتون دوزی، خوس دوزی، بادله دوزی، شک بافی و حصیر بافی بوده و در بازارهای داخلی و خارجی به‌فروش می‌رسد.