به گزارش گروه علمی ایرنا از وبگاه نِیچِر، قدمت این استوانه‌های سفالی به ۴ هزار و ۴۰۰ سال پیش می‌رسد.
مقبره‌ای که محل کشف این استوانه‌هاست و در سال ۲۰۰۴ میلادی کشف شد، حاوی بقایای انسان و سایر اشیای مربوط به اوایل عصر برنز (۲۱۵۰- ۲۶۰۰ قبل از میلاد) بود. هر یک از این استوانه‌های سفالی به اندازه یک انگشت هستند و روی آن‌ها هشت علامت متمایز حکاکی شده است.
کریس دابس آلسوپ (Chris Dobbs-Allsopp) پژوهشگر عهد عتیق و زبان‌های سامی در دانشکده علوم دینی پرینستون در نیوجرسی آمریکا گفت: این نوشته‌ها ممکن است باعث شود بحث درباره محل کشف قدیمی‌ترین الفبا دوباره مطرح شود.
گلن شوارتز (Glenn Schwartz) باستان‌شناس دانشگاه جانز هاپکینز در آمریکا که سرپرستی کاوش را بر عهده داشت و نوشته‌های خطی را بررسی کرد، می‌گوید: نمادها صداهایی را نشان می‌دهند که با a، i، k، l، n، s و y مطابقت دارند.
این حروف الفبا با هیچ‌یک از زبان‌های شناخته‌شده مطابقت ندارند؛ اما شوارتز به‌منظور رمزگشایی از این حروف، آن‌ها را با نویسه‌های زبان‌های سامی‌غربی از جمله اَشکال باستانی و مدرن عبری و آرامی و عربی، مقایسه و یافته‌های خود را در نشست سالانه انجمن آمریکایی تحقیقات خارج از کشور در بوستون آمریکا ارائه کرد.
باستان‌شناسان غیر از این استوانه‌ها، جواهرات طلا، ظروف نقره، شانه‌ای از جنس عاج و ظروف سفالی کشف کردند. شوارتز در این نشست گفت: آنچه در این مقبره‌ها کشف شد، نشان می‌دهد آن‌ها به افراد بالاترین طبقه اجتماعی متعلق بودند.
قبل از این کشف، نوشته مربوط به سال ۱۹۰۰ قبل از میلاد که در مصر یافت شده بود، قدیمی‌ترین نگارش الفبایی شناخته و نوشته‌های هیروگلیفی به حروف الفبای زبان‌های سامی‌غربی تبدیل شد. هیروگلیف به عنوان یک الفبا در نظر گرفته نمی‌شود، زیرا در آن به جای مجموعه‌ای از حروف که هر کدام با یک صدا مطابقت دارند، معمولاً از تصاویر برای نمایش کل کلمات استفاده می‌شود.