به گزارش ایرنا، ورزش دوومیدانی به عنوان مادر ورزش‌ها شناخته می‌شود و همواره یکی از شاخه‌های پرمدال در مسابقات مختلف بین المللی و المپیکی بوده است از این رو حمایت از این ورزش نه تنها به سلامتی جامعه کمک می‌کند بلکه می‌تواند جایگاه ورزش ایران در دنیا را هم ارتقا دهد.
وقتی به وضعیت رشته‌های ورزشی در استان و به خصوص شهر تبریز نگاه کنیم، همواره مشکل تامین امکانات و تجهیزات به چشم می‌خورد و اغلب ورزشکاران با هزینه‌های شخصی به مسابقات اعزام می‌شوند یا اگر این هزینه را هیات ورزشی تقبل کند، لااقل هزینه تامین لباس و تمرینات تخصصی موردنیاز برعهده ورزشکار است.
ضمن اینکه امکانات موردنیاز ورزشکاران دوومیدانی به خصوص در داخل استان و شهرستان‌ها نیز با مشکلات تامین رو به رو است که نمود عینی آن در محل‌های تمرین ورزشکاران در شهر تبریز است.
ورزشگاه باغشمال تبریز یکی از مکان‌های تمرینی ورزشکاران دوومیدانی است و حتی ورزشکاران نابینا و کم بینا نیز به اینجا می آیند، از این رو لازم است تا حداقل محل تمرینی مناسب باشد ولی داستان پرغصه این ورزشگاه قدیمی در کنار وضعیت چمن و پیست تارتانی که بیشتر آن آسفالت است، گواه بر این دارد که توجه به ورزش دوومیدانی در شهر کم است. هرچند وضعیت سالن دوومیدانی علی آبادی و پیست تازه تاسیس یادگار امام نیز تفاوتی با آن ندارد.
به طور قطع یکی از شاخصه‌های مهم وضعیت ورزش تخصصی یک شهر با تیم‌های حرفه‌ای آن شناخته می‌شود درحالی که سال‌های بسیاری است هیچ تیم حرفه‌ای دوومیدانی در آذربایجان شرقی فعالیت نمی‌کند و هر ورزشکار جدید توانمندی در این استان ظهور کند به تیم استان‌های دیگر انتقال می‌یابد و افتخارات آن نیز به پای استان‌های دیگر نوشته می‌شود.
برای آشنایی بیشتر با وضعیت دوومیدانی در تبریز به سراغ تمرین ورزشکاران دوومیدانی حرفه‌ای به ورزشگاه باغشمال می‌رویم و در همان ابتدای ورود به ورزشگاه، وضعیت اسفناک چمن‌های کنده شده و زردرنگ، سکوهای فرسوده، پیست تارتان رنگ و رو رفته و بخش‌هایی از آن که آسفالت شده، تورهای کنده شده و نبود تخته استارت خودنمایی می‌کند.
در گوشه‌ای از این ورزشگاه، تعدادی از ورزشکاران مرد در حال انجام حرکت‌های نرمشی هستند.
چهره‌ای در میان این ورزشکاران خودنمایی می‌کند. ایوب دادروان، مربی باسابقه دوومیدانی تبریز که هم در تیم ملی بوده و هم در طول ۲۰ سال گذشته به استعدادیابی و تقویت ورزشکاران دارای استعداد استان کمک کرده است. شاید او یکی از کسانی باشد که در طول سابقه ۲۰ ساله خود بتواند وضعیت امروز دوومیدانی این استان را شرح دهد.
صدایش می‌کنیم تا صحبت کوتاهی با هم داشته باشیم، او نیز با کمال میل می‌پذیرد.
سوال اول را این‌گونه می‌پرسم، به عنوان یک ورزشکار و پیشکسوت دوومیدانی شهرمان که از سال ۸۲ در حیطه مربی گری فعال هستید، وضعیت امروز این رشته را چگونه می‌بینید؟
پاسخش صریح و کوتاه است، نگاهی به اطراف بیندازید، می‌توانید وضعیت ورزش مادر در شهر اولین‌ها را ببینید. همین بخش آسفالتی که بر روی آن ایستاده‌ایم، باید تارتان باشد وگرنه به ورزشکار آسیب می‌زند.
بیشتر توضیح می‌دهد: محل پرتاب دیسک را هم که مشاهده کنید، چندین سال است که تورهایش کنده شده و زمین آسفالتش تنها محل تمرینی ما شده است. یعنی به رغم وضعیت بسیار نامساعد آن مجبور هستیم در آن بخش تمرین کنیم.
به محل پرتاب دیسک ورزشگاه در آن سوی میدان سری می‌زنیم. تصاویر گویای همه چیز است.
این مربی دوومیدانی می‌گوید اگر در این محل تمرینی انجام بگیرد، باید کسی در میدان ندود و هزار بار دعا کنیم که دیسک پرتاب شده به سمت کسی برخورد نکند.
دادروان ادامه می‌دهد: در طول سال‌های گذشته کسی نیامده که به وضعیت این ورزشگاه برسد. محل پرش طول هم کم از پرتاب دیسک ندارد. اگر کسی بخواهد در آن تمرین کند به طور قطع دچار مصدومیت می‌شود اما چاره‌ای نداریم.
وی در خصوص تیمداری تبریز در دوومیدانی، ادامه می‌دهد: سال‌ها قبل شهرداری و مس سونگون تیم داده بودند اما الان خبری از آن تیم‌ها نیست و ورزشکاران برای شرکت در مسابقات ملی مجبور هستند به تیم‌های سایر استان‌ها بروند. پنج سال پیش بود که گفتند رئیس هیات جدید بیاید شرایط خوب می‌شود ولی تا امروز حتی یک زنگ او را هم نشنیدم که بگوید آقای دادروان چه خبر از تمرین، خسته نباشید، از وضعیت بچه‌ها و خودت چه خبر یا می‌خواهم فلان برنامه را برگزار کنم.
وی می‌گوید: هیات در این سال‌ها عملا هیچ کاری نکرده و گاهی فقط ورزشکاران را به مسابقات اعزام کرده آن هم با کمترین امکانات و در حالی که ورزشکاران لباس و تجهیزات را خودشان خریداری می‌کنند.
این مربی سرشناس دوومیدانی می‌افزاید: اوایل مسئولیت رئیس وضعیت خوب بود و یکبار هم اسپانسر گرفت و بچه‌ها با اتوبوس به مسابقه اعزام شدند ولی بعد از آن همه چیز به خواب رفت و امروز دوومیدانی شهرستان‌ها کاملا در باد فراموشی فرو رفته است و در حالیکه سال‌ها بهترین مسابقات استانی برگزار می‌کردیم اما الان خبری نیست.
اکنون استان ما در سطح بزرگسالان ستاره‌های شناخته شده‌ای دارد که به اسم شهر خودمان از سال‌های گذشته در حال افتخارآفرینی هستند اما در سطح نوجوانان، نونهالان و جوانان عملا در کشور هیچ هستیم. در حالی که استعدادهای بی نظیری داریم ولی هیچ اقدامی برای پرورش و حمایت از آن‌ها انجام نمی‌گیرد.
وی خاطرنشان می‌کند: اکنون استان ما در سطح بزرگسالان ستاره‌های شناخته شده‌ای دارد که به اسم شهر خودمان از سال‌های گذشته در حال افتخارآفرینی هستند اما در سطح نوجوانان، نونهالان و جوانان عملا در کشور هیچ هستیم. در حالی که استعدادهای بی نظیری داریم ولی هیچ اقدامی برای پرورش و حمایت از آن‌ها انجام نمی‌گیرد.
وی با بیان اینکه امید ورزشکاران به احسان حدادی، رئیس فدراسیون دوومیدانی است که تازه آمده و با مشکلات ورزشکاران آشنا است، ادامه می‌دهد: تا زمانی که به عنوان مربی فعالیت می‌کنم، مجبور هستم حتی بدون امکانات هم به بچه ها کمک کنم. حتی یک حمایت کوچک هم می‌تواند این استعدادها را به اوج برساند زیرا اغلب کسانی که دوومیدانی کار می‌کنند از قشر متوسط و پایین جامعه هستند و اگر از آن‌ها حمایت نشود و درآمدی نداشته باشند، ورزش را کنار می‌گذارند زیرا چاره دیگری ندارند.
دادروان در خصوص شاگردانی که امروز در حال تمرین در این ورزشگاه هستند، می‌گوید: تایم تمرینی ورزشکاران دوومیدانی حرفه‌ای آقایان استان است و در این جمع ۲ نفر از اسکو و یک نفر از بستان آباد حضور دارند و آن‌ها هم با هزینه بالای رفت و آمد هر بار به محل تمرین می‌آیند.
وی با بیان اینکه اگر کسی مصدوم شود، هزینه درمان با خودش است، اظهار می‌کند: اکنون فوتبالیست‌هایی داریم که قرارداد هزار میلیارد ریالی می‌بندند در حالی که با یک صفر کمتر از آن می‌توان به راحتی ۳۰ ورزشکار دوومیدانی را حمایت کرد و به سکوی مدال ملی و بین المللی رساند.
وی با بیان اینکه ورزشکاران استان ما حتی اگر در سایر تیم‌ها باشند، باز هم جزو سه نفر اول قرار می‌گیرند، می‌گوید: از استان‌های دیگر برای استعدادیابی و مربی گری تیم‌ها دعوت شده‌ام اما همچنان در خدمت ورزشکاران تبریزی هستم، حتی اگر زحمات زیادی را متحمل شویم نمی‌گذاریم ورزش دوومیدانی در این شهر روی زمین بماند.
از برق ماشین آقا ایوب برای سالن تمرین برق می گیریم
حسین مرتضی نژاد، دونده پیشکسوت و کمک مربی دادروان نیز در کنار ما بود و پس از اتمام سخنان ما به سالن دوومیدانی شهید خسرو علی آبادی اشاره کرده و می‌گوید: چراغ‌های سالن یک در میان روشن است و بیشتر اوقات در شرایط تاریکی مجبور به بدنسازی و تمرین در این سالن هستیم. از برق ماشین ایوب آقا چراغ وصل کردیم به سالن تا بچه‌ها بتوانند بدنسازی کنند با این حال امکانات سالن به چند دهه قبل برمی‌گردد و اغلب از کار افتاده است و به بچه‌ها آسیب می‌زند.
وی ادامه می‌دهد: اکنون تقریبا تمامی استان‌ها برای لیگ برتر تیم می‌فرستند اما استان ما هیچ تیمی ندارد. سال‌ها پیش تیم مس سونگون به لیگ برتر رفت و سپس منحل شد اما مطالبات بچه‌ها را توانستیم چند سال بعد دریافت کنیم.
وی خاطرنشان می‌کند: همین جوانان و نوجوانانی که امروز در این ورزشگار تمرین می‌کنند و پس از استعدادیابی به جامعه تحویل داده می‌شوند، بهتر از این است که در بیرون و کنار خیابان‌ها سیگار بکشند و گرفتار اعتیاد شوند.
مرتضی نژاد از نبود پزشک متخصص در این ورزشگاه انتقاد کرده و ادامه می‌دهد: همین آقای دادروان در تمامی رشته‌های دوومیدانی دواستقامت و سرعت، پرتاب دیسک، پرتاب وزنه، پرش با مانع، پرش با نیزه سررشته دارد و بچه‌ها را تمرین می‌دهد اما با کدام امکانات؟ محل پرتاب وزنه باغشمال آنقدر بدون ترمیم استفاده شده که همه جای آن رد وزنه‌ها پیدا است.
وی ادامه می‌دهد: سالن علی آبادی ظرفیت دارد که محلی برای اقامت ورزشکاران سایر شهرستان‌ها باشد و با اندک هزینه‌ای می‌توان ورزشکارانی که به خاطر دوری مسیر نمی‌توانند برای تمرین به تبریز بیایند را اقامت داد.
استان استعدادهای خوبی دارد
به سراغ رضا عهدنو یکی از ورزشکاران نوجوان دوومیدانی و دارای مدال‌های قهرمانی کشوری می‌رویم. وی که ۱۸ ساله بوده و از ۱۲ سالگی ورزش را شروع کرده است، می‌گوید: اکنون در تیم پلیمر خلیج فارس حضور دارم آن هم با کمک آقای دادروان که ورزشکارهای استانمان که تیم ندارند را به تیم‌های خوب معرفی می‌کند.
وی ادامه می‌دهد: در تبریز باشگاه نداریم و مجبور هستیم خودمان هزینه‌ها را بدهیم و پیست تمرینی نیز در تبریز وضعیت خوبی ندارد. هیات نیز گویا متوجه شرایط محل تمرین نیست و مسابقه خاصی هم برگزار نمی‌شود.
وی می‌افزاید: استعداد در استان ما بسیار زیاد است که بدون تیم و امکانات تا به امروز ورزشکاران ارزشمندی را به جامعه معرفی کرده است اما مشکل ما نبود استعدادیابی و سپس پرورش و تقویت آن‌ها است .
عهدنو می‌گوید: خواسته ما ورزشکاران از مسئولان این رشته ورزشی برگزاری مسابقه و تامین امکانات حتی در کمترین حد است.
سالن دوومیدانی خسرو علی آبادی اوایل دهه ۹۰ در تبریز افتتاح شد و انتظار می‌رفت گام بزرگی برای شکوفایی استعدادهای دوومیدانی باشد.
شاید هم در ابتدا آنگونه بود اما با گذشت سال‌ها و فرسودگی امکانات و عدم بازسازی تجهیزات و سالن امروز به وضعیت اسفناکی دچار شده که می‌توان به حال و روز امروزش گریه کرد.
ورزشکاران می‌گویند اکنون این سالن استاندارد نیست و تارتان آن از بین رفته و تمرین کردن باعث آسیب می‌شود. سیستم‌های بهداشتی تا روشنایی و گرمایشی سالن در شان شهر اولین‌ها نیست و باید برای آن چاره‌ای اندیشیده شود.
پیست تازه افتتاح شده ورزشگاه یادگار امام تبریز نیز به گفته ورزشکاران استاندارد نیست و از سویی برگزاری مسابقات مختلف در آن و بازسازی و فعالیت‌های آماده سازی جهت برگزاری مسابقات فوتبال باعث شده تا کاربرد موردنظر برای دوومیدانی از آن دریافت نشود.
و شاید اسفناک تر از همه این موارد، نبود تخته استارت است که شاید از اجزای اصلی و مهم برای تمرین به شمار می‌رود ولی دوندگان استان از آن محروم هستند.
برای پاسخگویی به مطالبات جامعه دوومیدانی به سراغ مسئولان این رشته یعنی هیات دوومیدانی می‌رویم. اما به رغم تماس‌ها و پیام‌ها با مسوولان مربوطه و قول مساعد برای پاسخگویی به سوالات مطرح شده هر بار زمان پاسخگویی به درازا می‌کشد و چند روز و هفته صبر برای رسیدن به نتیجه هم به جایی نمی‌رسد در حالی که انتظار می‌رود در کنار ارتباط صریح و مستقیم مسئولان حوزه ورزشی با رسانه‌ها، اگر یک مسئول با دلسوزی به دنبال پیشبرد و توسعه ورزش استان و حمایت از ورزشکاران است باید مطالبات ورزشکاران را در سریع ترین زمان ممکن پاسخ دهد نه اینکه به شخص دیگر و هفته دیگر واگذار کند.