حجت‌الاسلام‌والمسلمین سیدمجتبی نورمفیدی روز چهارشنبه به مناسبت فرارسیدن سالروز شهادت حضرت زهرا(س) در گفت‌وگو با خبرنگار ایرنا، افزود: پیامبر خدا(ص) درباره حضرت فاطمه زهرا(س) می‌فرمایند دخترم حوریه‌ای است در صورت انسان که هرگاه من مشتاق بوی بهشت می‌شوم، فاطمه را می‌بویم.
وی با بیان اینکه ۲ نکته در این فرمایش رسول خداست، اضافه کرد: حوریه نماد یک زن با تمام ویژگی‌های مثبت است؛ یعنی در کمال طهارت، هیچ آلودگی روحی و اخلاقی ندارد، زشتی در او راه ندارد؛ این‌قدر این روح و این شخصیت پاک است که با رذائل اخلاقی بیگانه می‌باشد.
وی ادامه داد: کینه، انتقام‌جویی، دنیاطلبی، حسادت، دشمنی در او راه ندارد و هر چه هست، خیر، فضیلت، خیرخواهی، مهربانی و دلسوزی برای دیگران است؛ صورت او انسانی است، ولی از آنچه انسان‌ها به آن آلوده می‌شوند، از همه رذیلت‌های اخلاقی دور است.
نورمفیدی با بیان اینکه پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند هرگاه من به بوی بهشت اشتیاق پیدا می‌کنم، او را می‌بویم، گفت: بوی بهشت طبیعتا ممکن است یک جلوه مادی هم داشته باشد، اما فراتر از این، بوییدن حضرت فاطمه زهرا(س) به معنای این است که این شخصیت و این حوریه در قالب انسان، دیگران را به‌سوی عالم ملکوت متوجه می‌کند.
وی افزود: یعنی حضرت فاطمه زهرا(س) میوه ملکوت است و وقتی پیامبر خدا (ص) او را می‌بیند یا می‌بوید، روح ایشان را به عالم ملکوت متصل می‌کند؛ با اینکه حضرت رسول الله(ص) در یک شرایطی بود که سیر آفاقی و انفسی داشتند.
وی بیان کرد: حضرت امیرالمومنین(ع) نیز در مورد حضرت فاطمه زهرا(س) می‌فرمایند «حسن(ع) و حسین(ع) ۲ سبط این امت هستند و آنان نسبت به پیامبرخدا(ص) همانند ۲ چشم برای سر محسوب می‌شوند و من برای ایشان همچون دست برای بدن هستم و حضرت فاطمه(س) برای آن حضرت همچون قلب برای بدن است».
مدرس حوزه علمیه قم خاطرنشان کرد: حضرت علی(ع) نسبت حضرت فاطمه زهرا(س) را به پیامبر اکرم (ص)، نسبت قلب به جسد و بدن می‌داند؛ این خودش یک دنیا حرف دارد؛ این هم نقطه اتکاء پیامبراکرم(ص) را می‌رساند و هم اینکه حضرت فاطمه زهرا(س) یک نقش محوری در دین اسلام دارد.
حضرت فاطمه(س) در سال پنجم پس از بعثت و در روز ۲۰ جمادی الثانی در مکه و در خانه حضرت محمد(ص) پیامبر اسلام و حضرت خدیجه(س) به دنیا آمد و در حالی که از عمر مبارکش ۱۸ سال بیشتر نمی گذشت، به روایتی در ۱۳ جمادی الاول سال ۱۱ هجری قمری و بنابر روایتی دیگر در سوم جمادی الثانی سال ۱۱ هجری قمری به شهادت رسیدند.