امیدوارم روزی و روزگاری، تاریخ‌نگاران کشورمان به دور از از هر هیجان و دلبستگی، واقعیت نبرد با صدام و ارتشش را برای آیندگان بنگارند!
حسین جاوری جانباز ۷۰ درصد جنگ، یک رزمی‌کار برجسته و زبردست بود. صبحگاهان ما را ورزش می‌داد و تمام حرکات نرمشی را متبحرانه انجام می‌داد تا می‌رسید به حرکتی که پاها از طرفین با زاویه ۹۰ باز شده می‌نشست! اینجا همه کم می‌آوردیم و بی‌خیال حسین می‌شدیم.
حسین، سال ۱۳۶۶ قطع نخاع شد و ۳۸ سال روی تخت خانه و آسایشگاه صبوری پیشه کرد تا امشب!
حسین عزیز، به آسمان لبخند زد و پر پروازش را فرشتگان سماوات نوازش کردند! او ۳۸ سال پیش شهید شد و اکنون زندگی را وداع گفت. من، شما یا هیچکس هرگز نخواهد فهمید ۳۸ سال شهادت یعنی چه!
خانواده‌اش اما به گمانم از حسین هم شهیدترند، خاصه همسرش که از جوانی به پیری رسید تا حسین، وقتی می‌روی سرش بزنی چون آن روزها که نرمش مان می‌داد لبخند بزند!
حسین‌جان حالا که داری پرواز می‌کنی به ایران ما و مردمش دعا کن! تو زجر فراوانی کشیدی و مفهوم سختی را در نهایت دشواریش دیدی و چشیدی! دعا کن مردم ایران عاقبتی خیر و سلامت داشته باشند!
حسین! حسین! …. حسین! … حسین، (به سبک بی‌سیم‌چی‌ها)
آن طرف اما ….
حسین ما غروب جمعه ۲۳ آذر ۱۴۰۳، بعد از ۳۸ سال، تخت همیشگی را ترک و غنودن در آسمان‌ها را برگزید.
شادی روح بلندش فاتحه نوار فرمایید.
* حسین کرمانپور - مدیر مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی وزارت بهداشت
به گزارش ایرنا، شهید جاوری متولد ۶ دی ماه ۱۳۴۲ در شهرضا بود که در پنجم خرداد ماه ۱۳۶۶ به درجه جانبازی نائل آمد و بعنوان جانباز بالای ۷۰ درصد قطع نخاع از گردن در بیمارستان کاشانی اصفهان بستری شد. این جانباز شهید مدت ۳۸ سال در آسایشگاه جانبازان اصفهان بستری بود و بارها تحت عمل جراحی قرار گرفت و نهایتا شامگاه جمعه ۲۳ آذر به خیل یاران شهیدش پیوست.