تاریخ هر سازمانی از جمله عناصر اصلی سازنده هویت آن سازمان محسوب می شود. اگر در تاریخ یک سازمان؛ به ویژه سازمان نظامی، شجاعت، شهامت و ایثارگری پیشینیان وجود داشته باشد، هویت آن سازمان دارای عناصری از شجاعت، شهامت و ایثارگری خواهد بود.
با توجه به این مسئله، پرداختن به تاریخ سازمان های نظامی دارای اهمیت فراوان از بعد ایجابی و ضرورت از بعد سلبی خواهد بود.
این روزها نود و یکمین سالگرد اخراج استعمار بریتانیا از جزیره قشم و گرامیداشت یاد و خاطره دریابان غلامعلی بایندر فرمانده شجاع و شهید نیروی دریایی نوین ایران است.
همان افسر دلاوری که علاوه بر داشتن روحیه سلحشوری و نظامی و تسلط بر چندین زبان، نویسنده و پژوهشگر نیز بود و در خصوص خلیج فارس کتابی از خود بر جای گذاشته است.
به دستور او بود که نیروی دریایی نوین ایران در سال ۱۳۱۲ با ناو پلنگ به فرماندهی ناوبان جعفر قضاوتی با ورود به بندر باسعیدو جزیره قشم و در اقدامی مبتکرانه و غیر منتظره و بدون کسب اجازه از رضا شاه، ضمن پایین آوردن پرچم انگلستان، اقدام به برافراشتن پرچم ایران کرد.
انگلیسی ها در سال ۱۲۱۷ هجری قمری باسعیدو را تصرف کردند و در آنجا برای ذخیره کردن ذغال سنگ و اسکان دادن سربازان خویش قلعه و انبار های متعددی ساختند و تعدادی سرباز و چند عراده توپ در آنجا قرار دادند.
بنابر اعتقاد سدیدالسلطنه قلعه با سعیدو معروف به قلعه «کرتو» و «محمدحاجی» از آثار پرتغالی هاست و «مستر کلارک» انگلیسی ابتدا در آن مقیم شد و بعد در بنگله «در کولی» یا «سرکوهی» که پنج مایل دورتر از با سعیدو است و ساختمان آثار آن هنوز باقی می باشد اقامت گزید.
شجاعت و وطن پرستی بایندرها همچنان ستودنی و مورد احترام است. بر خلاف اکثریت غالب نظامیان رضا شاهی که در شهریور ۱۳۲۰ در مواجهه با قوای اشغالگر انگلیس و شوروی فرار را برقرار ترجیع دادند، بیان مجاهدت ۲ برادری که به فاصله یک روز، یکی در شمال کشور در برابر اشغالگران شوروی و دیگری در جنوب در برابر مهاجمان استعمارگر انگلیسی به شهادت رسیدند، با درک شرایط روزهای ابتدایی شهریور ۱۳۲۰ و روزگار ایران زخم خورده، اهمیت مقاومت آن ها را بیش از پیش روشن خواهد ساخت.
دریابان غلامعلی بایندر که فرمانده نیروی دریایی بود در جریان درگیری های میان قوای ایران و انگلستان در جریان جنگ جهانی دوم در شهریور ۱۳۲۰ به شهادت رسید.
وی فرزند دوم علی اکبر بایندر ملقب به دبیر دربار از سران طایفه بایندر بیجار گروس (کردستان) بود که در سال ۱۲۷۷ در تهران متولد شد.
وی تحصیلات متوسطه خود را در مدرسه دارالفنون به پایان رساند و سال ۱۲۹۹ از مدرسه نظام مشیرالدوله با درجه ستوان دومی فارغ‌التحصیل شد و بخاطر رشادت و فداکاری در نبرد شکریازی، نشان ذوالفقار که عالی ترین نشان نظامی ایران بود را دریافت کرد و از سال ۱۳۱۰ فرمانده نیروی دریایی ایران شد.
پس از شهادت درجه او به دریابانی ارتقا یافت و یکی از ناوشکن‌های نیروی دریایی نیز به یاد او نام‌گذاری شده است.
همچنین ناوسروان یدالله بایندر پسرعلی‌اکبر بایندر ملقب به دبیر دربار از سران طایفه بایندر بیجارگروس بود که در سال ۱۳۲۰ مسئولیت کفالت فرماندهی نیروی دریایی در دریای خزر را بر عهده داشت.
این افسر شجاع نیروی دریایی ارتش در برابر حمله روس‌ها در جنگ جهانی دوم به شمال ایران، نقشی اساسی داشت و در این نبرد شهید شد و پس از شهادت طبق مقررات و آیین‌نامه ارتش، درجه ناخدا سومی به او تعلق گرفت.
بایندر در چهارم شهریور ۱۳۲۰ در بندر انزلی به شهادت رسید و مزارش هم‌اکنون در محوطه باراندازهای مجتمع بندری انزلی است.