تهران از شوق حضور مي‌گريد/ امام آمد

یكی از شكوهمندترین استقبال‌‌های مردمی در سراسر تاریخ، روز 12 بهمن سال 57 در تهران رقم خورد.

امام خمینی پیش از پرواز از فرانسه، در پیامی خطاب به مردم فرانسه از آن‌ها تشكر و خداحافظی كرد. آرامش این بزرگ‌مرد در هواپیمایی كه هر لحظه خطر انهدام و یا ربودن آن می‌رفت، برای همه تعجب آور و مثال‌زدنی بود.

امام خمینی نماز شب را در طبقه دوم هواپیما خواندند و سپس در كف هواپیما روی دو پتو خوابیدند، نماز صبح نیز در هواپیما به جماعت اقامه شد.

هواپیمای ایرفرانس ساعت 9 و بیست و هفت دقیقه در فرودگاه مهرآباد، رهبر قلب‌های مردم انقلابی ایران را پس از 15 سال دوری به میهن رساند. سرنشینان هواپیما 50 نفر از همراهان امام و یكصد و 50 نفر از خبرنگاران رسانه‌های خارجی بودند. صدها خبرنگار، فیلمبردار و عكاس مستقر در تهران نیز، آن روز جمعیت مستقبل را از 4 تا 8 میلیون‌نفر اعلام كردند.

هواپیما كه بر زمین نشست، گویی بغض مردم در سالن فرودگاه با فریاد 'الله اكبر' شكست، سرود 'خمینی ای امام' نیز هم‌آوای اشك‌های مردم بود.

آیت الله مرتضی مطهری به عنوان نماینده جامعه روحانیت برای خیرمقدم به امام وارد هواپیما شد و مدتی بعد، امام و همراهانش از هواپیما خارج شدند.

امام خمینی با ورود به فرودگاه گفتند: 'من از عواطف طبقات مختلف ملت تشكر می‌كنم. عواطف ملت ایران به دوش من بارگرانی است كه نمی‌توانم جبران كنم.' ایشان خروج شاه از كشور را قدم اول پیروزی نامید و همه را به وحدت و ادامه مبارزه تا قطع كامل ریشه‌های فساد فراخواند.

امام خمینی سپس یكسره به دیدار زندگان بزرگ تاریخ؛ شهدای انقلاب اسلامی ایران رفتند. فاصله 33 كیلومتری میدان آزادی تا بهشت زهرا مملو از جمعیت بود و ماشین حامل امام قادر به طی مسیر نبود. به ناچار حضرت امام با بالگرد به قطعه 17 شهدا در بهشت زهرا رسید.

امام در بهشت زهرا(س) با اعلام غیرقانونی بودن دولت بختیار، فریاد زدند: 'من به پشتیبانی این ملت، دولت تعیین می‌كنم.'

مسلما آنچه دیدنش در بهشت زهرا(س) بود چشم بصیرت می‌خواست، حضور و شوق شهدایی بود كه با اشك شوق مردم و خانواده‌هایشان هم‌نوا بودند و به چشم و زبان رهبرشان خیره.

آن روز انبوه مستقبلین در بهشت زهرا(س) از زبان امام خمینی اینگونه شنیدند: 'من وقتی چشمم به بعضی از اینها كه اولاد خودشان را از دست داده‌اند می‌افتد، سنگینی‌ای در دوشم پیدا می‌شود كه نمی‌توانم تاب بیاورم. محمدرضا پهلوی فرار كرد و همه چیز ما را به باد داد. مملكت ما را خراب كرد و قبرستان‌های ما را آباد.'

و مردم می‌گریستند....

'من دولت تعیین می‌كنم، من توی دهن دولت می‌زنم ... من به پشتیبانی این ملت دولت تعیین می‌كنم. من به ارتش یك نصیحت می‌كنم و یك تشكر ..... [ما] می‌خواهیم ارتش مستقل باشد. آقای ارتشبد شما نمی‌خواهید؟ آقای سرلشكر شما نمی‌خواهید مستقل باشید؟ و اما تشكر می‌كنم از قشرهایی كه متصل شدند به ملت ...'

در این میان نمی‌توان عصبانیت و ترس وابستگان به رژیم طاغوت را نیز نادیده گرفت، نظامیان با حمله به ساختمان رادیو و تلویزیون پخش مستقیم مراسم ورود امام خمینی را متوقف كردند.

انگلیس و بلژیك خروج اتباع خود را از ایران سرعت بخشیده بودند، مقامات اسراییلی نگران شده بودند و آمریكا به جیره‌بندی نفت به خاطر توقف تولید نفت ایران، می‌اندیشید.

روحانیون متحصن در دانشگاه تهران اعلام كردند كه به تحصن خود پایان می‌دهند، هنوز هم درگیری‌های پراكنده‌ای در سطح شهر تهران میان نظامیان و مردم صورت می‌گرفت و بیشتر خیابان‌ها مملو از جمعیت بود.

بنا بود امام خمینی پیش از رفتن به بهشت زهرا(س) مقابل دانشگاه تهران هم سخنرانی كند اما سیل جمعیت این امكان را به كلی منتفی كرده بود.

امام خمینی در اولین شب اقامت در مدرسه رفاه خطاب به اعضای كمیته استقبال فرمودند: 'رمز پیروزی شما وحدت كلمه است. اختلاف را كنار بگذارید'

كمیته استقبال از امام خمینی با وجود داشتن بیش از 70 هزار نیرو و عضو، به سختی امور را كنترل می‌كرد اما با وجود همه نگرانی‌ها اولین روز ورود امام با كمترین درگیری به پایان رسید.

ادامه دارد...

تهرام/م.ل/1275