به گزارش روز جمعه گروه اخبار علمي ايرنا از پايگاه خبري ساينس ديلي، محققان به صورت سيستماتيك ادبيات موجود در رابطه با تاثير تحريك مغناطيسي مغز را بر راه رفتن و حفظ تعادل، بررسي كردند و توانستند 9 مطالعه را در اين زمينه شناسايي كنند كه از بين آن ها 5 مورد مربوط به آزمايشات كنترل شده سكته در اثر لخته شدن خون و سكته در اثر خونريزي داخلي بود. در هفت مورد از اين مطالعات از تحريك مغناطيسي با فركانس بالا و در دو مورد از تحريك مغناطيسي با فركانس پايين استفاده شده بود.
در 8 مورد از اين مطالعات كه روي 139 بيمار انجام گرفته است، اطلاعات جامعي در رابطه با سرعت راه رفتن به ثبت رسيده است و با تجزيه و تحليل اين اطلاعات مشخص شد كه استفاده از تحريك مغناطيسي مغز تاثير زيادي بر بهبود سرعت حركت بيماران مبتلا به سكته دارد، به ويژه وقتي همان قسمت مغز كه دچار سكته شده، تحريك مغناطيسي شود. در يك مطالعه نيز تحريك مغناطيسي قسمت سالم مغز تاثيري بر راه رفتن بيمار نداشته است.
در اين مطالعات تاثير تحريك مغناطيسي بر تعادل 77 بيمار مورد بررسي قرار گرفته است و تجزيه و تحليل داده هاي اين تحقيقات نشان مي دهد اين تكنيك تاثير چنداني بر بهبود تعادل بيماران ندارد. در ساير مطالعات نيز اثري از بهبود عملكردهاي حركتي يا واكنش هاي مغز در اثر تحريك مغناطيسي ديده نمي شود.
بر اساس اين تحقيقات تحريك مغناطيسي مغز به صورت غيرتهاجمي و مكرر، به ويژه تحريك با فركانس بالا در همان قسمت مغز كه دچار سكته شده، منجر به افزايش سرعت راه رفتن مي شود، اما تاثيري بر بهبود تعادل و ساير عملكردهاي مغز ندارد.
سالانه در حدود 700 هزار نفر دچار سكته مغزي مي شوند و حدود 30 درصد از آن ها در طول شش ماه بعد از سكته نمي توانند به طور مستقل راه بروند. بازيابي توانايي راه رفتن، اولين اولويت توانبخشي بعد از وقوع سكته مغزي است، اما روش هاي كنوني در اين زمينه محدوديت هايي دارند.
گزارش كامل اين تحقيقات در نشريه American Journal of Physical Medicine & Rehabilitation منتشر شده است.
علمي (6)**9259
تهران – ايرنا - يك گروه بين المللي از محققان با بررسي پيامدهاي تحريك مغناطيسي مغز دريافتند اين تكنيك موجب افزايش سرعت راه رفتن افراد مبتلا به سكته مغزي مي شود.
