استراتژی مذاكره با طالبان تحقق اولویت ترامپ است نه مردم افغانستان

به گزارش ایرنا، در سرمقاله این روزنامه آمریكایی كه روز گذشته (شنبه) انتشار یافته، آمده است: دولت ترامپ تا به امروز پنج دور مذاكرات صلح را با طالبان انجام داده كه آخرین مورد آن سه شنبه هفته گذشته در قطر به اتمام رسید.
هر دو طرف ادعا می كنند مذاكرات پیشرفت خوبی داشته اما هرگز چیزی از جزییات مذاكرات نمی گویند. به خصوص این ابهام برای دولت افغانستان كه در گفت وگوها شركت داده نشده، معنادارتر است.
'اشرف غنی' رئیس جمهوری افغانستان پنجشنبه گذشته به مشاور امنیت ملی آمریكا غضب كرد و گفت: دولت آمریكا به یك متحد بسیار قابل اعتماد خود بی اعتنایی علنی كرده و او را از خود رنجانده است.
همه آرزومند آن هستند كه در افغانستان صلح و ثبات برقرار شود.
اما با توجه به برآیندی كه از مذاكرات قطر بدست آمده، حق به جانب دولت افغانستان است.
دلواپسی كابل كاملا به حق است و همان دلواپسی آمریكایی ها نیز هست. این اصلا به نفع آمریكا نیست كه همه آن دستاورد سیاسی و امنیتی حاصل آمده از ماموریت نظامی افغانستان كه از سال 2001 با صرف هزینه ای بس گزاف بدست آمده به یكباره به بوته بی اعتنایی گذارده شود.
زلمای خلیل زاد فرستاده ویژه واشنگتن به گفت وگوهای صلح افغانستان اعلام كرده كه این گفت وگوها بر دو محور استوار است: اجازه ندادن به 'القاعده' و سایر گروههای تروریستی برای استفاده از خاك افغانستان به عنوان پایگاهی برای انجام حملات، و تعیین جدول زمانی برای خروج سربازان آمریكایی.
وی توئیت كرده كه حصول توافق منوط به دو عنصر دیگر هم هست: 'گفت وگوی داخلی افغانستان' و یك 'آتش بس كلی و فراگیر'.
اما خلیل زاد تاكید كرده كه گفت وگو میان طالبان و دولت افغانستان فقط وقتی امكان پذیر خواهد بود كه یك 'پیش نویس توافقنامه' در مورد عقب نشینی آمریكا و نیز در مورد تروریسم 'نهایی' شده باشد.
این بدین معناست كه قبل از آنكه روند صلح حتی شروع شده باشد، آمریكا طبق یك جدول زمان بندی برنامه خروج از افغانستان را اجرا خواهد كرد.
خروج آمریكا از افغانستان هیچ ارتباطی با حل و فصل نهایی جنگ افغانستان نخواهد داشت.
اگر جریان قرار است بر این منوال باشد، آمریكا دیگر هیچ اهرم قدرتی در افغانستان در دست نخواهد داشت. به تبع آن، سرنوشت دولت افغانستان هم محكوم به فنا خواهد بود. به خصوص بزرگ ترین قربانیان آن روند، زنان افغان خواهند بود. با خروج آمریكا، جامعه مدنی هم در افغانستان از بین خواهد رفت و زنان محكومین اصلی به فنا در این كشور خواهند بود.
طالبان امروز همان طالبان سه دهه قبل است. شاید تصور كنیم این گروه قرون وسطایی امروز قدری متحول شده و امروز در نقاطی كه كنترل آنها را در دست گرفته همچون سه دهه قبل یك حاكم ظالم سركوبگر نیست، اما به هر حال طالبان در هیچ كجا اعلام نكرده كه یك 'نظام سیاسی دمكراتیك' را در قلمرو خود برپا خواهد كرد. در هیچ كجا اعلام نكرده كه اگر حاكمیت بدستش بیافتد قدرت را با دولت غنی تقسیم خواهد كرد. در هیچ كجا نگفته كه حقوق بشر را رعایت خواهد كرد.
بلكه بر عكس، رهبران طالبان در اظهارات چند ماهه اخیر خود همواره خود را 'فاتحان جنگ' نمایانده اند، فاتحانی كه دارند خود را آماده می كنند پشت سر هم غنیمت جنگی درو كنند.
شاید استراتژی مذاكره خلیل زاد منطبق با اولویت های ترامپ تنظیم شده است. اولویت درجه اول ترامپ خارج ساختن سربازان آمریكایی از افغانستان در اسرع وقت است و كاری هم به این ندارد كه با خروج این نیروها چه بر سر مردم افغانستان خواهد آمد.
اما مشكل اینجاست كه اگر توافق صلح بدست نیاید، آنگاه باید همه اتكای ما برای جلوگیری از وقوع تروریسم در افغانستان به طالبان باشد.
واقعا اتكا به یك چنین موجودیتی برای هدف مورد نظر معقول است؟
'مایكل مورل' قائم مقام مدیركل 'سیا' و 'مایك ویكرز' قائم مقام وزیر دفاع در مطلبی هفته گذشته در واشنگتن پست به همین موضوع اشاره كرده و نوشته اند؛ 'محتمل ترین نتیجه عقب نشینی آمریكا این خواهد بود كه طالبان قدرت را در دست بگیرد و یك مأمن و پناهگام امن به القاعده بدهد. آنجاست كه باید بنشینیم و منتظر وقوع یك حمه سنگین دیگر به قلب میهن آمریكا بمانیم'.
با توجه به این واقعیات، لازم است تلاش های خلیل زاد در این راه بی وقفه استمرار داشته باشد.
لازم است همه تاكید دولت ترامپ بر این باشد كه طالبان قبول كند خروج نظامیان آمریكایی از افغانستان طی چند سال انجام گیرد نه چند ماه.
باید به وضوح به همه طرف های درگیر جنگ اعلان شود، آخرین نیروهای خارجی فقط وقتی خاك افغانستان را ترك خواهند كرد كه توافق صلح بدست آمده باشد، نه اینكه صرفا' آتش بس انجام شده و گفت وگوها به اتمام رسیده باشد.
فارغ از همه اینها، باید دولت اشرف غنی كاملا در جریان ریز همه چیز قرار بگیرد.
اروپام ** 1591 ** 1071