آخرین دقیقه‌ها و ثانیه‌ها است که نور ولایت ششمین امام و پنجمین هدایت‌گر از نسل علی مرتضی (ع) بر زمین می تابد و آواز هجرت جانسوزش در و دیوار بقیع را به التهاب انداخته است.
زمین آبستن فتنه‌های تکراری است و بازهم رنگ خون و غوغا گرفته است و گویی صدای حزین و آرام ناله‌های مادر و عمه سادات و پیام آور عاشورا، در گوش‌های ناشنوای فلک چنگ می‌زند.
بغض‌های ریشه دار از آیه‌های زخمی خداوندی در نبض تاریخ دوباره به تپش افتاده است و ماه و خورشید و عرشیان و فرشیان قد خمیده اند؛ نبودنش شروع فصلی متروک است با سال‌های تاریکی.
اما نور هدایتش خاموشی ندارد و دنباله‌های روشنی بخش نهضت و علومش تشنگان حق و حقیقت و علم را در دانشگاه‌ها و حوزه‌ها سیراب می‌کند، کهکشانی از دانش بی پایان تا به ابد.
ابو عبدالله، جعفر بن محمد الصادق معروف به جعفر صادق (ع) امام ششم شیعیان است و فرزند امام محمد باقر (ع) و ام فروه؛ امام جعفر صادق (ع) در ۱۷ ربیع‌الاول ۸۳ هجری قمری در مدینه به دنیا آمدند و بیشترین طول عمر را در میان ۱۱ امام شیعیان داشتند.
معروف‌ترین لقب امام ششم، صادق به معنی راستین و راستگو است و القاب دیگر ایشان فاضل، قائم، کامل، منجی، کلمه الحق، لسان و صابر است.
نهضت علمی امام صادق (ع)
اختلافات سیاسی و کشمکش‌های بنی امیه و بنی عباس نسیم رحمتی بود که یکباره وزیدن گرفت و باقرالعلوم و پس از ایشان امام صادق (ع) با استفاده از موقعیت به دست آمده به ترسیم چهره روشن دین مبین پرداختند و با بیان اخبار و احادیث فراوان، انحرافات را پیراستند و مردم را از گمراهی نجات بخشیدند.
به گونه‌ای که مسلمانان و به ویژه شیعه امامیه در فکر و عقیده بر این دو امام و به ویژه امام صادق (ع) اعتماد کرده، بخش عمده‌ای از دانش اهل بیت به وسیله آنان گسترش یافت.
امام صادق با گسترش حوزه علمی خویش دین را زنده کردند و جانی تازه در کالبد بی رمق دین دمیدند.
شهادت امام صادق (ع)
شهادت امام صادق (ع) در سال ۱۴۸ هجری واقع شده است عده‌ای نیز دوشنبه ۱۵ رجب را سالروز شهادت آن حضرت می‌دانند؛ صاحب جنات الخلو ۲۵ شوال را ذکر می‌کند که مشهورترین تاریخ شهادت امام همین نقل است.
امام صادق (ع) را شیخ الائمه می‌نامند زیرا در میان ائمه هدی (ع) بیشترین عمر یعنی ۶۵ یا ۶۸ سال را داشتند.
صادق آل محمد (ص) در سن ۶۸ سالگی در ۲۵ شوال ۱۴۸ به سبب انگور زهر آلوده که منصور به آن حضرت خورانید، به فیض عظمای شهادت نائل آمدند و فرزند برومندشان موسی بن جعفر (ع) ایشان را در دو جامه سفید که در آن احرام می‌بستند و در پیراهنی که می‌پوشیدند و عمامه‌ای که از امام زین العابدین (ع) به ایشان رسیده بود، کفن نمودند و بعد از نماز ایشان را در بقیع و در کنار قبر پدر بزرگوارشان سید الساجدین (ع) به خاک سپردند.
۷۳۴۲ م/۶۱۰۳
