کارگاه آموزش آینه‌کاری در معماری ایران ۲۰ جلسه به سرپرستی سیاوش طرزی برگزار می‌شود که به سبک‌شناسی هنر آینه‌کاری در دوره‌های تاریخی، خوشنویسی و خط شناسی، طراحی ساده نقش‌های اسلیمی، طراحی مقدماتی طرح‌های تذهیب، تشعیر و ترصیح، طراحی حاشیه (حاشیه‌سازی)، پیاده کردن طرح روی بوم و آینه، اندازه‌گیری و کشوگیری و جام کش کردن، بوم سازی (زیر سازی با گچ و شیشه)، ترسیم و اجرای آینه‌بری با انواع نقوش هندسی، گره، گل و مرغ، آینه چسباندن روی گچ و شیشه و آشنایی با نحوه چسباندن روی مواد مختلف پرداخته خواهد شد.
هنر آینه‌کاری یکی از شاخه‌های هنرهای تزئینی ایران است که در دوره ساسانیان رایج بوده است. از آئینه کاری‌های به‌جامانده می‌توان از بنای دیوانخانه شاه طهماسب صفوی در قزوین یا کاخ گلستان در دوره قاجار نام برد.
آب و آینه در فرهنگ ایرانیان نماد پاکی و روشنایی، راست‌گویی و صفا بوده‌اند و به احتمال زیاد کاربرد آن در معماری نیز همین معنا را دارد. علاوه بر این ریشه‌های اقتصادی آینه‌کاری را نباید فراموش کرد. در سده ۱۰ هجری قمری آینه از اروپا به ویژه از ونیز به ایران وارد می‌شد و بخشی از این آینه‌ها هنگام جابه‌جایی در راه می‌شکست. هنرمندان ایرانی برای بهره‌گیری از قطعات شکسته راهی ابتکاری یافتند و از آن‌ها برای آینه‌کاری استفاده کردند و آینه‌کاری ظاهراً با کاربرد آن‌ها آغاز شد. آینه کاری در آغاز با نصب جام‌های یکپارچه آینه بر بدنه بنا شروع شد. نه تنها درون بنا بلکه دیوارهای ستون‌دار عصر صفوی و قاجار نیز با آینه‌های بزرگ تزئین شده‌اند.
مرکز معماری اسلامی برای حفظ و پاسداشت هنرهای از دست رفته این کارگاه آموزشی را در تاریخ دوم مردادماه سال جاری برگزار خواهد کرد.
نظر شما