آیا جاذبه کم سلول‌های سرطانی را می‌کشد؟

به گزارش پایگاه اینترنتی نیواطلس، بیش از نیم قرن از ورود انسان به فضا می‌گذرد اما هنوز مطالب زیادی وجود دارد که باید در مورد تاثیر این محیط کم گرانش بر فیزیولوژی بدن انسان بیاموزیم.

در همین راستا، یک محقق استرالیایی مستقر در زمین به دنبال آن است تا از راه شبیه سازی این مسائل را بررسی کرده و با نشانه‌های اولیه مبنی بر اینکه فضا می‌تواند اکثر سلول‌های سرطانی را بدون نیاز به دارو از بین ببرد، سرگرم آماده شدن برای ارسال آزمایش‌های خود به ایستگاه بین‌المللی فضایی به منظور انجام تحقیقات بیشتر است.

در حال حاضر مطالعات اندکی در مورد تاثیر گرانش کم بر موجودات زنده و فیزیولوژی بدن انسان در ایستگاه بین‌المللی فضایی به اتمام رسیده یا در حال انجام است.

ناسا پیش از این برای به دست آوردن بینش جدیدی در مورد سیستم ایمنی بدن انسان، تغییرات سلولی موش‌ها و صدف‌ها را در ایستگاه بین‌المللی فضایی مورد مطالعه قرار داده و بررسی کرده بود که چگونه محیط ریزگرانش می‌تواند به نقص بینایی منجر شود.در عین حال، مطالعه این سازمان بر روی یک دوقلوی یکسان همچنان یک مطالعه جذاب به شمار می‌رود؛ ناسا در این مطالعه بیولوژی یکی از این قُل‌ها که تقریباً مدت یک سال را در ایستگاه بین‌المللی فضایی گذرانده بود با دیگری که در این محیط زندگی نکرده بود، مقایسه کرد.

اما پیچیدگی های نحوه رفتار سلول های سرطانی در محیط میکروگرانش تا حد زیادی ناشناخته است. «جاشوا چو» مهندس زیست پزشکی برای مشاهده نحوه پاسخ سلول های سرطانی و دلایل احتمالی این موضوع، با استفاده از یک شبیه ساز میکرو گرانش آزمایش هایی را در آزمایشگاه خود در دانشگاه فناوری سیدنی انجام داده است.

چو  توضیح می‌دهد که پیش از این محور توجه بیشتر مطالعات بر بیان ژنتیکی سرطان تحت شرایط میکروگرانش متمرکز بود اما اکنون هدف شناسایی گیرنده‌های حساس در سرطان است تا بتوانیم آن‌ها را فریب دهیم.
چو و همکارانش سلول‌های سرطانی تخمدان، سینه، بینی و ریه را برای یک دوره 24 ساعته در شبیه ساز میکرو گرانش قرار دادند و متوجه شدند که این محیط باعث از بین بردن 80 تا 90 درصد از آن‌ها می‌شود. محققان معتقدند که این موضوع به این دلیل است که نبود نیروی گرانش بر روی سلول‌ها بر نحوه ارتباط آن‌ها با یکدیگر تأثیر می گذارد و باعث می‌شود سلول‌ها نتوانند محیط اطراف خود را حس کنند؛ فرآیندی که از آن با عنوان «تخلیه مکانیکی» یاد می‌کنند.

چو می گوید: من باید این نکته را روشن کنم که میکروگرانش سایر سلول‌ها مانند سلول‌های استخوانی را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد و به همین دلیل است که فضانوردان تراکم استخوانی خود را از دست می‌دهند.

اما این موضوع که چرا تاثیر تخلیه مکانیکی بر از بین بردن سلول‌های سرطانی بیشتر از سایر روش هاست؛ یکی از سوال‌هایی است که این محقق امیدوار است با ارسال آزمایش خود به ایستگاه بین‌المللی فضایی پاسخ آن را بیابد. در اولین ماموریت تحقیقاتی استرالیا به ایستگاه بین المللی فضایی، این سلول ها در دستگاهی که از یک جعبه کفش کوچکتر است بسته بندی می‌شود و برای یک دوره یک هفته‌ای در محیط میکرو گرانش مورد مطالعه قرار می‌گیرند.

وی افزود: 24 ساعت قبل از پرتاب، این سلول ها درون دستگاه‌های میکروسیال قرار می‌گیرند، سپس این سلول‌ها به ایستگاه بین‌المللی فضایی می روند و این آزمایش به مدت هفت روز انجام می‌شود، اما سلول‌ها تا  28 روز در ایستگاه بین‌المللی فضایی می‌مانند و بعد به زمین بازمی‌گردد. محققان به محض بازگشت این سلول‌ها به زمین آن‌ها را تحت تجزیه و تحلیل قرار می‌دهند. آن‌ها همچنین فناوری‌هایی طراحی کرده‌اند تا آن‌ها را در حین حیات در ایستگاه بین‌المللی فضایی بررسی کنند.
ارسال بیماران سرطانی به فضا برای درمان بدون شک یک ایده جالب است اما محققان به دنبال تغییر این موضوع از طریق تحقیقات خلاقانه خود نیستند. امید می‌رود این آزمایش‌ها بتواندگیرنده‌ها و حسگرهای خاصی را که در تاثیر تخلیه مکانیکی بر سلول‌های سرطانی دست دارند، مشخص سازند تا محققان بتوانند داروهایی را طراحی کنند که همین تاثیرات را بر روی زمین داشته باشد.